Laatste week

Den Den Town:
-Aan het begin van vorige week ben ik in DenDen town geweest. Zoals elke groote stad, heeft ook Osaka een enorm district met alleen elektronica en manga prutsetjes. DenDen Town, iets wat je natuurlijk wel moet meemaken als je in Osaka bent, en een hele goede plek voor souvenirs (dacht ik). Het lag naast Namba, het enorme kleurige winkeldistrict in Osaka. Ik ging vroeg op om met de trein er naar toe te vertrekken. Zoë had geen zin, dus het was wel stil die dag.

Na het gewone winkeldistrict, het kookwinkeldistict door te hebben gekruist, zag ik allemaal winkeltjes met elektronica. Niet echt heel bijzonder, behalve dat ze in Japan dan weer met geluid en kleur elkaar proberen te overtreffen. Toen ik in de hoofdstraat kwam werd het wel bijzonderder. De hoofdstraat wat een hele lange straat, vol gebouwd met elektronica shops, manga winkels en gamezaakjes. Het was allemaal wel mooi, de winkeltjes en de straat dus. Maar de meeste winkels verkochten of te dure, te grootte, te zware dingen of dingen die we ook in Nederland hebben. Daarnaast lag overal wel iets waarvan ik geen idee had wat het was. Ze hebben daar gewoon bijna alles. Maar echt interessant vond ik het niet... Wat wel leuker was waren de mangawinkeltjes. Daar vond je de gekste geklede mensen in alle manga die je maar kan wensen. Ik zelf had weinig te wensen,en als ik al manga wilde, was die toch in Japans. Maar het was wel grappig. Ook was ik verbaast over het aantal anime goods. Poppetjes, sleutelhangers, puzzels en weet ik niet wat, lagen in de schappen van sommige winkels. Het was dus meer een kijk-en-niet-koopdagje.

Omdat ik best vroeg klaar was heb ik ook alle straten van Namba nog eens doorkruist. En een paar souveniertjes gekocht. Het blijft zo mooi, al die winkels en mensen. Het zijn allemaal kleine smalle flatjes, stuk voor stuk heel verschillend, die elk weer met kleur, licht, geluid en korting producten verkopen. De meeste zijn kleding winkels, waar skinny meisjes bekleed met make-up en de mooiste kleren van de winkels: 'irashaimasuu' schreeuwen. 'Welkom' betekend dat, maar door dat geschreeuw klinkt het niet zo... En overal mensen natuurlijk, waar de golven van zwart haar (een enkele bruin) zich door de straten stromen. Namba heeft als ruggengraat Shin-sai-bashi, een enorm lange overdekte winkel straat. Daar naast staat zijstraatjes met vooral eet tentjes, je zou deze straatjes haast overdekt kunnen noemen door het enorme aantal elektriciteitsdraden. Daarnaast weer pararel lopende straten aan Shin-sai-bashi. Enz. Het is gewoon mooi :).

Kishiwada:
- De dagen erna eens grondig de stad waar ik verbleef verkennen. Met de fiets, bewapend met geld en drinken, reed ik door de straten van Kishiwada. Waar ik wat meer leerde over hoe een Japanse stad er uitziet. Er zijn verschillende soorten huizen in Japan. Van klassiek: grote huizen, met veel daken die in elkaar overlopen, versieringen, tatami-kamers en Japanse tuinen. Stereotiep dus. Tot Modern, beetje zoals de nieuwbouw huizen in Frankrijk: vierkant, plamuur, kleine ramen en dakpannen zijn vierkantjes. En alles er tussen in, is van alles een beetje. Verder veel flats en winkeltjes.

Er zijn dus veel winkeltjes. Net als de vendingmachines, kom je overal kleine winkeltjes tegen. Meestal wel in een zelfde straat, maar ook gewoon in een woonwijk. Vaak middeljarige vrouwtjes of mannen, die ruimte overhebben (kinderen wonen op kamers of zo), die dan hun woonkamer ombouwen tot winkeltje. In sommige winkeltjes waar ik in ben geweest zat de eigenaar (meestal vrouw, man werkt buitenhuis) gewoon te strijken achter de kassa of eten te maken. Het leuke is dat je in Osaka kan afdingen. Dus als iemand ooit naar Osaka gaat, doe dat ook. Scheelt centen ;). De eetplekjes zie je ook overal. En in Japan is het heel gewoon dat je even uit gaan om iets te halen, de prijzen zijn dus heel goedkoop, voor hele goede maaltijden.

Osaka prefectuur is eigenlijk 1 enorme stad, en is de stad is vaak veel industrie en dienstverlening (ook al zag ik soms midden in de stad een rijstveld). In Nederland is industrie en woonwijk gescheiden. Hier niet (net als arm en rijk, het verschil zit in de frequentie van arm-rijk en industrieel-ruraal). Er zijn af en toe een klein fabriekjes te zien waarvan de meeste bijna uit elkaar vallen van ouderdom. Over het golfplaat loopt roest en het ziet er allemaal maar 3de werelds uit. Het gekke is dat ik er geen 1 in werking heb gezien. Wel 1tje van binnen, maar stond uit. Omdat die fabriekjes heel klein zijn, hebben de mensen er denk ik geen last van. De dienstverlening ligt vaak langs een grote weg.

Over wegen gesproken, die zijn in Japan vreselijk onlogisch. Toen ik naar het noorden fietste en in een wijk kwam met veel wegen en industrie wilde ik terug naar huis: ik had honger en hier was toch niks boeiends. Omdat het me wel leuk leek om met een andere weg terug te gaan, fietste in naar een andere grote weg die 1 km verderop ligt en parallel loopt met de heenweg. Toen zag ik opeens een mooi plekje, dus ik fiets daar heen. Na dat te hebben bezichtigt, wilde ik verder fietsen, naar die grote weg, ik ga niet terug, want als ik rechts blijf aanhouden kom ik er wel. Nou niet dus. Wegen lopen dood of maken vreselijke bochten die je uiteindelijk nog verder laten dwalen. Ongelofelijk frustrerend. Ik kon dus helemaal terug fietsen. Later weer het zelfde verhaal bij een brug. Bah.

____
Link naar het album van Kishiwada:


Matsuri en Nara.
- De laatste twee dagen veel ingepakt en foto problemen opgelost. Maar ik had wel weer een Matsuri op een school: eet tenten, kinderen in yukata en overal kon je spelletjes spelen onder geluid van enka (mix tussen Japanse pop en Japanse klassieke muziek). En bij Zoë's huis yakiniku gegeten, BBQ, maar dan in de woonkamer op een soort grilplaat, heerlijk! Het vlees is zo mals en sappig, met die lekkere dressings er bij ...: !!!

De 10de gingen we naar de twee beroemdste tempels in Nara, een oud mooi heel oud tempel complex met het oudste houten gebouw ter wereld (uit de 7ende eeuw, het staat er nog steeds!) en de enorme Daibutsu, Grote Boeddah. Die was echt enorm. Echt heel bijzonder dat zo'n gigantisch bronzen bouwwerk in de 12de eeuw (geloof ik) is gemaakt. Helaas deed mijn camera weer extreem ^%$*&. Verder was het wel leuk ^^.

___
Link naar het album van Nara:


Koffers pakken, afscheid en Nederland
-Ja, dat was niet leuk. Heel vervelend om weg te moeten. Japan was zo fijn, mijn gastgezin was echt familie voor me en er was nog zo veel te doen. Maar helaas moest ik terug. Ik zou nog twee weken kunnen blijven, maar dan moest ik de terug reis zelf uitzoeken en betalen (waarom laat YFU ons nou niet gewoon een weekje extra in Japan blijven? Het is een zomer programma, en de zomer is nog niet eens afgelopen ;))

We werden op de dag van uitzetting naar het vliegtuigveld gereden waar Zoë en ik op een vliegtuigje zou stappen naar Tokyo. Na een rottige afscheid en een uur turbulentie kwamen we aan in Haneda Airport Tokyo. Daar stond Cris en twee andere meisjes uit Litouwen om met ons naar het hotel te gaan. Dat was wel heel gezellig. Ervaringen uitdelen, jaloers luisteren naar al die leuke verhalen (ook al moest Cris er voordurend door het babbelen over zíjn ervaring) en twister spelen. De volgende dag op het vliegtuig naar Nederland aangefladderd, doodmoe van 1001 films en geen slaap in 2 dagen. Terwijl we naar Goudplevier 93 reden door het grijze landschap van Nederland dacht ik aan mijn onbeschrijfelijk geweldige tijd in Japan.

Bedankt iedereen die mij heeft geholpen om deze onvergetelijke 5 weken mee te mogen maken. Bedankt.

Koyasan

Metropool Kansai (steden rond Osaka, Nara, Kyoto en Kobe) is omringt door bergen, en die bergen zijn heel mooi, alleen lastig te bereiken. Vandaag ging ik naar zo'n berg, maar dan wel een heel speciale. Koyasan. 1200 jaar geleden gaf de keizer deze berg aan de grondlegger van een Boeddhistische sekte. De volgelingen hebben deze berg vol gebouwd met mooie gebouwen en een enorm kerkhof. Heel speciaal allemaal.

We (Zoë en ik) gingen weer met Sumi-san. Op de heenweg (2 uur) vooral genoten van het uitzicht: het platteland. Dat is zo anders dan het Nederlandse: bergen, rijstvelden, huizen met hele bijzondere daken en bamboebossen. Aangekomen aan de voet, met de kabelbaan omhoog. Ik stond voor het voorste raam, dus mooi uitzicht. Op het ingang bord stond heel trots: World Heritage. Daarna met de bus door de stad (bestaand uit oude tempels en huizen) getoerd naar de Boss Temple. De über tempel, zeg maar. Die heel oud en heel mooi was. Ik kan wel beschrijven, maar foto's zeggen meer dan 1000 woorden.

Daarna gingen we naar een enorm kerkhof. Een heel duur, groot en speciaal kerkhof. Bestaand uit: hele grote oude mossige bomen, overpopulatie van gedenkstenen, torii en beelden en muggen. Gewoon bijzonder om daar rond te lopen. Toen was het alweer tijd om terug te gaan... :(

___
Link naar het album van Koyasan:

Suika Smash~!

Gisteren hadden we een sport dagje. Eerst tennis, waar ik eindelijk de forehand beheerste, en daarna naar het strand! In Japan is het traditie om op het strand een watermeloen (suika (spreek uit: soeika) kapot te slaan. En dan op te eten. We gingen op pad met Zoë's gastgezin, dat van mij, en de tennis spelers van Kazuko's club (die ik inmiddels ook allemaal kende). We zitten in Osaka prefectuur. Ongeveer een gebied zo groot als half Nederland dat geheel vol is gebouwd. Alleen aan de berg grenst het platteland. De zee kant is allemaal industrie. Het was een wonder dat er nog strand is, dacht ik toen ik in de auto zat.

Echt een wonder was het dus niet. Vlak naast een snelweg op stelten (hele lange brug met een snelweg of treinspoor er op), lag het strand, dat weer tussen twee havens lag. Het strand was deels geasfalteerd en het stonk naar dode vis. Het enige dat me bekend voorkwam was het strandvolk. Ons stekje lag ook niet op het strand, maar onder de brug... Ik had gehoopt op een tropisch strand, met wit strand en palmbomen (dit deel van Japan ligt in de Tropen, dus...). Al snel vergat ik de teleurstelling, want we hadden wel lol. En het was al tijd voor de Suika Smash!

Zo werkt dat: men neemt een watermeloen, snijd deze aan 1 kant aan, legt de meloen in een bak, vervolgens brengt men deze het strand op. De smasher wordt geblinddoekt en duizelig gemaakt, krijgt een honkbalknuppel en moet naar de meloen toe lopen op instructies van de omstanders. De smasher krijgt 1 kans op de meloen te slaan. Mislukt, gaat een volgende, gelukt: eten! Het was heel grappig en heel leuk. Ik had wel pas 'smash' de tweede keer... De watermeloen was overheerlijk.

Met volle buik gingen we strandballen, daarna leek iedereen het een leuk plan op te baseballen in het baseball center (voor 300yen krijg je een knuppel en krijg je 25 ballen naar je toegesmeten, die je moet raken). Voor 300 yen kreeg ik een muntje en een aardige man gaf mij ook nog eens een extra muntje zodat ik twee keer kon proberen een homerun te slaan. Het is veel moeilijker dan het lijkt, maar soms raakte ik een mooie bal. Terug thuis het plaatselijke specialiteit gegeten (kashimin, soort takoyaki met kip). Mmmm. Daarna vuurwerk met Ken’s vrienden afgestoken, gewoon in de tuin: lol.

Thee ceremonie

De dag na Koshien had ik eindelijk mijn Japanse Thee Ceremonie. Dat moet je toch wel hebben ervaren als je in Japan bent. Mijn gast oma heeft bevoegdheid om thee ceremonie te doen (ze heeft zelfs diplomaten getheeceremonied) dus daar gingen we ook naar toe (haar huis staat naast het onze). Het is een klassiek Japans huis, dus allemaal heel sierlijk gedecoreerd.

Thee ceremonie komt uit China, maar de tijd heeft het een metamorfose gegeven (met de meeste dingen die origineel uit China naar Japan zijn gekomen), zodat het toch weer Japans te noemen is. Thee ceremonie is heel strikt en moeilijk te leren. Elke beweging is voorgeschreven en heeft een betekenis. Nu ik het heb meegemaakt, denk ik dat het voornamelijk over het in samen in een pure harmonie zijn, waar ieder gelijk is. Alles wordt in met zorgvuldigheid en beleefdheid bereid en gedaan.

Je zit dus in een thee ceremonie kamer (soort luxe klassieke Japanse huiskamer) op je knieën naast elkaar. Eerst krijg je een heel zoet Japanse snoepje (om de bitterheid van de thee te verdoezelen), je buigt, eet en buigt. Dan krijg je de echt groene thee (dus echt bladgroen). De kom waar het in zit heeft een voorkant met een betekenis. Je krijgt de voorkant naar je toe aan gereikt en die pak je aan met je rechterhand, de kom plaats je in je linkerhand. Met rechts draai je in 3 keer de voorkant naar voren. Dan drink je in 3 slokken de thee leeg, met het laatst een klein slurp geluidje. Je draait in twee keer de voorkant naar rechts. Dan buig je weer en wordt de kom weggehaald. Dat was mijn thee ceremonie. In het echt is alles veel officiëler, maar omdat het hele gezin mee deed, leek het meer op een thee kransje.

Als avond eten gingen we naar een sushibar, waar ik heel veel lekkere sushi naar binnen heb gewerkt (veel en veel smakelijker dan in Nederland (ook veel goedkoper!)). Alleen de zalmeitje sushi smaakte vreselijk (naar slijmerig zeewater :S).

Baseball in: Koshien!

Er is 1 sport waarin elke Japanner zich in kan vinden, en dat is baseball. Wat hier voetbal is, is daar baseball. Elke highschool heeft dus een eigen baseball team. Omdat er geen sportverenigingen zijn, is de enige manier om aan sport te doen via school geregeld. Al die scholen spelen zo nu en dan tegen andere scholen in hun prefectuur (provincie, maar dan groter). Elk jaar is er een winnende school van elke prefectuur (grote prefecturen hebben gedeelde winnaars). Het belangrijkste zomer feest voor de baseball liefhebbers heet: Natsu no Koshien! (Zomers Koshien). Koshien (spreek uit: ko-sji-en) is een enorm groot baseball stadium in Kobe. Alle grote games worden daar gespeeld. Natsu no Koshien is het twee weken durende gevecht tussen de scholen van de winnende prefecturen.

Koshien vierde gisteren haar 90ste verjaardag, hun 90ste Natsu no Koshien. En ik was er bij. Kazuko had kaarten geregeld en Sumi-san bracht ons er heen (Zoë en ik). Hij doet dat elk jaar met buitenlandse gasten die hij via via kent. Sumi-san is een 65-jarige man die erg geïnteresseerd is in het buitenland. Hij speekt aardig goed Engels (voor een Japanner) en is erg behulpzaam. Soms wat miscommunicatie, maar verder ging alles goed. Dus, 7:14 AM kwam hij en Zoë aan in Haruki. Met twee liter water, zonnebrand, eten en fotocamera in aanslag arriveerde we na 2 keer overstappen in Kobe. Ondertussen kennis gemaakt met Sumi-san, die ons gelijk de regels van baseball uitlegde. De openingsceremonie was helemaal uitverkocht. En wij waren er lekker bij.

Na een rugzak controle konden we het stadium in. Enorm! Zo groot! Niet te geloven. De brandende ochtendzon scheen fel door de wolken op het publiek. Het publiek leek wel een zee, al het gewapper van uchiwa (Japanse waaier) waren de golven die weerspiegelde in de zon. Wij hadden een plekje gevonden en al snel begon de opening ceremonie. Eerst speeches, toen schoolmeisjes die de 90 vlaggen droegen van de scholen die al die jaren hebben gewonnen (heel statig allemaal), en daarna kwamen de teams binnen marcheren, met hun school vlag voorop. Het is een enorme eer voor de spelers en de school, dus alles is heel netjes en geordend. Toen de ceremonie over was, begonnen de wedstrijden.

De eerste game was Hokkaido tegen Yamaguchi. Eerst was ik voor Hokkaido (omdat die zulke lekkere gerechten hebben en hun kleur ook oranje is), maar later voor Yamaguchi (ze speelde erg mooi). Het was heel spannend. Baseball is een hele leuke sport, had ik niet verwacht. Het was warm (38 graden) en de brandende zon maakte het alleen maar warmer. Ik had mijn twee liter water al op (het was half 2). Helaas verloor Yamaguchi met 8-6 van Hokkaido. Zoë was vuurrood geworden en ging in de schaduw zitten, er was geen plek voor ons drie in de koelte, dus Sumi-san en ik bleven in de zon. Wakayama versus Echime was niet heel spannend, Wakayama had een heel groot cheerleeder team, dat was wel vet. De game was wel leuk om te kijken, maar erg voorspelbaar. 3-0 voor Wakayama. Half 5 begon de derde game en daar hebben we maar een stukje van gekeken, omdat het Tottori tegen Chiba is. Chiba is heel goed en bekend, en Tottori niet. Intussen was ik helemaal rood verbrand en waren we alle drie moe en hongerig. Terug naar Osaka dus.

De bedoeling was om daar avond te eten en als het donker is het Neon van Dotomburi te bekijken. Aan gekomen op Namba liepen we eerst het warenhuis van Takayashima in. Zeven verdiepingen met in de bovenste twee hele mooie authentieke Japanse producten (alleen heel heel erg duur, 1 miljoen yen voor een thee kom, of 4 miljoen yen voor een kimonoband). Daarna gingen we door de straten van Namba lopen. Dus allemaal overdekte winkel straten, waar je bekogeld wordt door de reclame, neon, lampjes, kleuren, verkopers en mensen. Heerlijk. We aten Takoyaki (zoek maar op wikipedia, lekker!) van een takoyaki-tent dat heel beroemd is in Osaka voor de goede smaak. In de winter staat er een rij van 100-150 mensen, standaard. En het smaakte ook hemels. Daarna gingen we een winkel straat in waar allemaal kook spullen te koop waren, helaas waren de meeste winkels dicht, want ze verkopen hele leuke dingen. Vervolgens een boekenwinkel, en toen diner in een Osakaans beroemde Okonomiyaki restaurant (weer lang gewacht). Maar de resultaat was perfect. Het was inmiddels donker in Dotomburi, dus de neonlichten waren aan. Tussen de mensen massa door kwamen we aan op het mooiste plekje. Een heel gebouw in neon reclame, prachtige sfeer. Toen ik het fototoestel vol geschoten had, keerden we terug naar huis, van een hele toffe dag.

____
Link naar het album van Koshien:

Kyoto

De dag voor eergisteren (de tijd gaat echt te snel) heb ik Kyoto bezocht. Kyoto is ongeveer de historische hoofdstad van Japan. In hele oude dagen is dit ook voor een millennium de hoofdstad geweest. In de Tweede Wereldoorlog, toen Japan als beesten te keer gingen in Azië, heeft Amerika heel Japan volledig afgebrand. Al het Japanse wereld erfgoed is toen vergaan. Maar Amerika spaarde wel Kyoto. En daarom is er nog zo veel over van voor de Wereldoorlog. En daarom wilde ik er naar toe, om het oude Japan te ervaren.

Zoë ging natuurlijk weer mee.. En we vertrokken van Haruki om 7:21, bepakt met levensmiddelen, naar Kyoto. Ik had die dag er voor een heel mooi lijstje gemaakt met alles wat we wilde bezoeken, hoe we daar komen en hoe de bus werkt. Het bussysteem is Kyoto is heel goed. Overal komt een bus langs. Voor 500Yen, 3 euro, kan je de hele dag toeren, een geweldige deal. Er is op sommige plekken een Bus Navi te vinden, met daarop de kaart met de bezienswaardigheden, de bussen die er langs rijden, en de routes van die bussen. Heel handig. Maar dan moeten die Bus Navi's wel overal te verkrijgen zijn. Dat was niet zo goed van Kyoto. Helemaal vervelend was dat ik mijn mooie homemade-gids niet kon vinden, daar kwam ik achter terwijl we in de verkeerde trein zaten. Zonder gids geen idee wat we konden doen. En omdat we in de verkeerde trein zaten en ongeveer 20 minuten hadden verloren, konden we ook nog eens de Hankyu trein naar Kyoto missen... Gelukkig viel dit alles mee. Zonder gids kwamen ook op mooie plekjes, en we kwamen maar 20 minuten te laat aan in Kyoto.

Dus, aangekomen in Kyoto, zochten we naar de Bus Navi, niet gevonden, dus ik stapte maar in een willekeurige bus, hopend dat daar een Bus Navi zou zijn. Nee, geen Bus Navi. Zoë begon te piepen over de willekeurige bus, maar ja, wat moet je anders? Terwijl we ergens heen reden (geen idee waar heen), zag ik een Bus met 'Kinkakuji' erop. Ik wist: 'hé, dat is de Gouden Tempel van Kyoto!' We stapten over in de overvolle bus naar de Gouden Tempel. Voor 400Yen konden we naar binnen en liepen we door een prachtige tuin, verstoord door de toeristen (amper Japanners gezien), naar de Kinkakuji. Het is een plaatje gelegen voor een heel mooi meer, terwijl de natuur er om heen 'rust'. Heel bijzonder om in een ansichtkaart lopen. Na dat mooie plekje gingen we verder opzoek naar de Bus Navi, vonden we niet. Wel een grote map van Kyoto en de buslijnen. We besloten lijn 59 te nemen naar Ninnoji.

En deze bus 59 had wel een Bus Navi, wij blij. We liepen Ninnoji in. Geen toeristen! Alle toeristen zijn uitgestapt in de halte er voor. Een grote Zen-steentuin... niet echt boeiend. Ninnoji was heel mooi, gewoon mooi. Niet speciaal of spannend, maar mooi. Grote oude bruine tempels, van bijna vergaan hout, met jaren vakmanschap gemaakt en geverfd, nu verouderd en ten ruste achtergelaten met eeuwen herinneringen. Met de Bus Navi in de hand gingen we naar Arashiyama, een berg met allemaal mooie overgebleven plekjes.

Het was een lange rit, maar wel de moeite waard. Na lunch in een prachtig modern station, liepen eerst langs Tenryu tempel. Weer geen toeristen, heel raar, want het is heel mooi. Een groot park met allemaal oude huizen, vijvers, tempels etc. Dit cliché is heel cliché, maar het is gewoon mooi. Arashiyama lag er pal naast en we liepen naar een rivier (die heel lekker rook :P). De rivier lag tussen twee bergen in, begrensd met een hoge mossige kade. Voor de verandering was er een bijzondere sfeer. We liepen een beetje rond. Er was niet veel tijd om over de beroemde Arashima brug te lopen naar een tempel dorpje. We gingen terug na een korte duik in souvenir winkeltjes naar Kyoto stad en vandaar naar Kiyomizu-dera te gaan.

Vorige keer in Kyoto, tijdens het Gion Matsuri, waren we hiervoor te laat. Nu niet. We liepen de steile souvenir staat door die ons naar de top leidde. Daar lag en plaatje. En het werd steeds mooier. De tempels werden steeds uitgebreider, mooier en kleuriger. Op elke steen kon je wel een goede foto maken. Maar dat was lastig omdat alle stenen bezet waren door toeristen. Voor 300 Yen konden we verder het complex in. Vanuit daar een prachtig gezicht op de stad Kyoto.

Op de terugweg konden we maar een paar winkeltjes in, want we moesten ons haasten voor Fushimi Inari Shine. Die sloot om 5 uur. We moesten van West Kyoto naar Zuid, en het was al 16:15. Er ging maar 1 lijn naar Inari, en die om die lijn te pakken moesten we om rijden. Dus we besloten de bus te pakken die dichtbij die lijn stopt, en dan naar die lijn te lopen. We kwamen 16:37 bij die busstop aan, en we liepen door naar die ene lijn. Toen we 5 minuten later bij de busstop van lijn 5 aan kwamen rennen, bleek er maar 1 bus per uur te rijden. De laatste bus was 16:37... De volgende om 17:37. We waren te laat.

Diep teleur gesteld gingen we terug om verder te winkelen in de souvenirstaten. Toen die sloten om 6 uur, waren we van plan avond te eten. Maar omdat ik mijn gids was vergeten met een leuk eetstraatje (Pontocho), moesten we maar ergens anders dineren. We stopte de bus toen een lekker tentje voorbij kwam zweven en daar hebben we heerlijk gegeten (ook al stonk het restaurant vreselijk). Met volle buik terug naar Haruki (de terugreis was gek genoeg veel duurder :S). Om 10 uur was ik thuis. We hadden heel veel teleurstellingen gehad, maar het was wel een hele hele mooie dag (en duur XD).

____
Link naar het album van Kyoto:

Ryouri en Umeda

Eergisteren gekookt (ryouri). KAIFA, een soort internationale club in Osaka, waar Kazuko-san lid van is, had een kookdag. Indian Cooking. We gingen Indiase curry maken. Er waren zes keukentjes in het 'lokaal'. Ik zat in groep E. Toen kooksein gegeven was begon het gekibbel en leek het wel een soort race. Ieder had z'n eigen taak en samen maakte we er iets lekkers van. Het was niet heel boeiend, maar wel plezierig. Het eind resultaat was heerlijk, ookal waren we als laatste klaar.

We gingen naar Zoë's huis waar ik op de Wii heb gespeeld. Thuis, weer de curry gegeten. Mmmm. De dag erna zou Zoë en ik 0naar Umeda gaan. Umeda: downtown Osaka.

Vroeg op, trein halen van 9:03, naar shin-imamiya, waar de 'loopline' rond Osaka vertrekt. Kaartjes gekocht, (geld bijna op) en in de overvolle trein gestapt naar Osaka station. Want daar is hartje Osaka. We waren de trein nog maar net uit of we waren al verdwaald. Overal borden, reclame en gehaaste mannen in pak die wel wisten waar ze heen moesten. Het was te chaotisch om te kunnen oriënteren. Ik had die dag er voor een aantal kaarten uitgeprint die moesten aangeven waar we allemaal heen moesten. We wilde naar de Whity Underground shopping mall, hep 5 (modern winkel centrum), Umeda Sky Building (de Twin Towers van Osaka, met een drijvende tuin op de top) en een beetje rond kijken. We kwamen zonder het te weten aan in een enorm tof warenhuis met allemaal vette dingen. Daarna gingen we opzoek in naar de Hep Five en kwamen (na lang zoeken) we in de Whity, maar ik was blut.

Na in de overvolle ondergrondse winkel centrum (enorm groot) een beetje rond te hebben gekeken (allemaal kleding, eet of sportwinkels), ging ik opzoek naar een bank. Bij de informatiepunt kregen we een kaart en een uitstekende uitleg waar we heen moesten. Maar wij konden het niet vinden. We dachten het te gevonden hebben, maar het leek niet juist. Dus we liepen verder, terug, naar boven en onder. Overal. Toen we beide behoorlijk pissig waren door het gezoek, hadden we het gevonden. Het was waar we dachten het gevonden te hadden aan het begin. Maar die Whity is zo'n onduidelijke plek, het zijn allemaal straten met zijstraatjes, verbindingen met verschillende stations, overal schreeuwende reclame die de zwijgende wegwijsborden doen verkleuren en het is ontzettend druk. In ieder geval, ik had geld opgenomen en verder gegaan in de onduidelijke straten van de ondergrondse Withy. Alleen maar kledingwinkels en overal mensen. Ook in de Hep Five was het druk. De Hep Five was volgens de gids een hele interessante plek vol moderne coole winkels. Modern en cool was het wel. Maar het waren alleen maar dure kleding winkels. Zoë ging helemaal los. Ik wou wel rond kijken, maar Zoë wilde elke winkel in, alles passen en dan naar de volgende winkel. Daar hadden we geen tijd voor. Gelukkig zag Zoë dat in en hebben we alles langsgelopen en moest Zoë maar terug als ze graag alles wilde passen. Het was inmiddels lunchtijd en we gingen de Whity uit, opzoek naar een goed eet plekje voor onze meegenomen Onigiri (rijstballetjes). Ik zag ergens een verwijzing naar een park, we gingen er heen, maar vonden niet.

We kwamen terecht in een soort overdekte winkel straat met weer overal kleding winkels die allemaal dingen schreeuwde en overal felle reclame lampen die ons in de ogen schenen. Aan het eind een soort dirty straatje. Wij zochten enkel een plekje om te zitten. Maar in heel Whity vonden we geen bankje, ook hier in de winkel straatjes geen plekje om even bij te komen. 'Wil je zitten, ga je maar naar een restaurant', denken de mensen hier. Maar restaurants zijn zo duur... Verderop vonden we een zitplek: de rand van een plantenbak. Onder een rood hoofd at ik de lunch en besloten we naar Umeda Sky Building te gaan. Van de map klopte natuurlijk geen meter dus gingen we eerst terug naar 'bekend' terein en vanuit daar de lange loop naar Umeda Sky Building.

Aan gekomen in een prachtige tuin met het 40 hoge tweeling gebouw er naast, moesten we weer even zitten op echte bankjes. We waren best moe. Toen we de eerste stappen in het gebouw zette, werden we omver gekegeld door sjiekheid en luxe. Wat een duur gebouw... we liepen de hal door, naar de lift. Om naar de hoogste verdieping te varen. Wij wilde naar de Floating Garden of Umeda. Dat was op de top. Maar deze lift ging niet verder dan 22. Maar het uitzicht van de dichtstbijzijnde ramen was wel mooi. Op naar het volgende gebouw. Via een soort metalen en glazen tunnel die de torens verbonden liepen we zo naar West Tower. Maar ook daar ging de lift niet ver. Uiteindelijk, na heen en weer met allerlei liften, lazen we op de 37ste verdieping dat we naar de 3de verdieping in het East Tower moesten. Daar aangekomen (weer na een boel gelift) bleek het 700 yen te kosten... Het weer zat tegen en we hadden al mooie foto's. Dus nee. We gingen nog wel stiekem naar de 39ste verdieping op nog meer plaatjes te schieten.

Terug op de grond, naar Loft. Dat mega super leuke warenhuis. Daar waren we weer niet weg te krijgen (net als in part II van Dotonburi). Weer met gevulde gele loft tassen gingen we opzoek naar iets leuk. Terug naar de Hep Five, want daar was het reuzenrad van de Hep Five. 500yen. Het weer was inmiddels beter (geen regenachtige bewolking). Dus al snel zaten we de ene foto na de andere te maken vanuit het rad. Ik spotte een leuke straat en daar gingen we ook na het reuzenrad in. Het bleek een arcade straat te zijn, allemaal neon, lampjes, kleur en arcade machines. Over geluid en we besloten dat dit het laatste sighsee was van die dag. Het was al laat.

Vannuit de Whity vonden we weer het station en na een boel raadsels opgelost te hebben zaten we eindelijk in de trein, samen met een stuk of 10.000 andere Japanners. Umeda was wel mooi, overal mooie winkels. Helaas allemaal winkels waar je als tijdelijke inwoner heen nut aan hebt (kleding en restaurants). Ook was alles enorm chaotisch, verwarrend en kostte alles heel veel. Ondanks dat, was het wel een leuk uitje.

____
Link naar het album van Umeda:

Jitensha

Afgelopen twee dagen veel fietst. Eergisteren in de buurt, niet te lang want die avond was er (weer enorm mooi) vuurwerk. We gingen naar Zoë's huis omdat zij op 7 hoog wonen, en we via het dak terras het vuurwerk konden bekijken. Die avond heb ik ook gelijk een soort planning gemaakt met Zoë. Gisteren zouden we naar Ushitaki-san fietsen. De hoogste berg van onze stad. Omdat de stad heel lang is (Benschop is er niks bij) was het een heel eind, 3 uur fietsen. Maar daar hadden we wel zin in, een lekker fietstochtje door het Japanse platteland.

Dik ingesmeerd met zonnebrand, rugzak vol water en met andere belangerijke producten stapte ik op de Jitensha (fiets). Ook al wil ik het geen fiets noemen: Jitensha zijn te klein (ik heb nog geen normale grootte gezien), er zitten geen versnellingen op, hij staat altijd op z'n '3' en het ding heeft stekelige handsvaten (zodat je er niet per ongelijk van afglijd of zo). Echt ondingen dus. Ik had eerst altijd met een mountainbike gefietst, maar omdat die ook niet lekker werkt, ging ik dus voor het eerst op een jitensha. Toen we ongeveer 10 minuten al onderweg waren, kreeg ik al spijt.

We hadden een map van 6 A4tjes aan elkaar geplakt met daarop Kishiwada-stad. We hadden de route uitgestippeld en het leek heel simpel. Onderweg zouden we even stoppen voor een break in een soort tempel. Maar de weg naar die tempel was er niet. Toch vonden we de tempel (weer mooi trouwens) en toen we weer opgeladen waren gingen we weer verder... We moesten naar een grote weg dat naast het meer (dat tegenover de tempel lag) fietsen. Die dachten we te hadden gevonden. Dus niet. We fietsten door het prachtige platteland de verkeerde kant op. Toen we dat in de gaten kregen vroegen we aan een boer waar we waren. Maar die boer gaf ons een heel lul verhaal over waar we heen moesten, hij wees niet aan waar we waren. We zeiden meerdere malen bedankt en gingen door. We hadden begrepen dat we eerst masu (rechtdoor) moesten en daarna hidari (linksaf). En dat was goed.

Omdat de weg steeds steiler werd, begonnen we uitgeput te raken. En met opgevouwen benen, en op stand 3 een helling op te trappen was niet echt leuk. Voor de zekerheid vroegen we opnieuw de weg. We zaten goed. Zo kwamen we dus aan op de weg waar we op moesten zitten. Dan alleen nog maar rechtdoor volgens de kaart. Maar hoe mooi het uitzicht ook was, de weg werd steeds steiler. We waren vuurrood van de inspanning en de brandende zon. We stopte bij een vending machine (die zelfs hier overal waren) en kochten wat Super H2O 500ml (Zoë kocht er 3). Het was pijnlijk om op het heetst van de dag met opgevouwen benen op een zware fiets tegen de helling te fietsen. Maar we gaven niet op. Pas toen we er achter kwamen dat we al zo lang onderweg waren en er nog lang niet waren wilde Zoë terug. Ik wilde nog door dus we maakte een deal, na 15 minuten geen mooi lunch plekje, terug naar huis.

Na 10 minuten kwamen we aan bij een prachtig plekje. Naast de weg was een ravijn met een kabbelend beekje dat snel door de rotsen stroomde. Omgeven door bamboe bomen. De plaatselijke jeugd zat daar te barbecuen. Wij aten onze lunch omsingeld met het prachtige uitzicht. We hadden een gesprek met een paar lui daar en toen we klaar waren gingen we nog even kijken om Ushitakisan nog ver weg was. Als er in dit dorp een Ushitakisan centrum was waren we dichtbij en gingen we door. Zo niet, naar huis. We konden geen centrum vinden. Naar huis dus. Want als het te ver weg zou zijn, zouden we te laat thuis komen voor het festival die avond.

De terugweg ging opvallend snel. Ik had al snel spijt van onze beslissing. Maar toen ik realiseerde dat de heenweg en de lunch ook heel mooi waren, zette ik me erover heen. Het was dan wel heel vermoeiend, maar wel heel mooi. We waren in no-time thuis. De zon begon nu echt pijn te doen en toen we thuis waren gingen we naar Kagura. Een festival.

Kagura is een soort shinto circus. Monniken laten allemaal kunstjes zien, maken muziek en dansen. Het was wel mooi, maar soms een beetje saai. Het blijven monniken. Ik had van die dag een vreselijke koppijn gekregen dus snel naar bed om te dromen van een mooie, maar zware dag.

Highlight: Tenjin Matsuri

Kazuko-sans zus, die getrouwd is met een hele rijke man, en die hele rijke man heeft ook weer een broertje en de vrouw van die broer heeft voor ons kaartjes kunnen regelen vaan Tenjin Matsuri. Ter waarde van 20.000 Yen, ongeveer 125 Euro. Ze werden betaald door de vader van die vrouw van de broer van wiens rijke oudere broer getrouwd is met de zus van Kazuko. Simpel gezegd, we hadden kaartjes. Met die kaartjes konden we mee varen in een schip tijdens het festival. Lijkt niet echt bijzonder, daarom leg ik eerst even Tenjin Matsuri uit.

Tenjin Matsuri is een heel oud festival van Osaka. Het begon als een Shinto feest waar de Shrine goden door de stad werden begeleid om de stad te beschermen. Dat wordt nu nog alleen gedaan in de eerste twee dagen van het driedaagse festival. Er worden allemaal relieken door de stad uitgewisseld en gebeden voor veiligheid. De derde dag is meer spectaculair. Over worden tochten gehouden van soort priesters. Tijd om te kijken hadden we niet, want wij gingen aan boord. Aan het eind van de derde dag is er al meer dan 1000 jaar een tocht van 1000 schepen op de rivieren van Osaka. En wij zaten in een van de schepen.

Thuis vertrokken we (Karin, Kazuko, Michan en ik) naar de plaatst van bestemming. Karin en ik weer ik traditionele Japanse kleding. Toen we even de tocht van priesters etc. hadden aanschouwd gingen we naar de passagier schepen van het festival. Grote rechthoekige schepen, mooi versierd met lantarens, vlaggen en takken. Samen met andere passagiers (velen ook in Yukata gekleed) en een paar belangrijke monniken (die de hele tocht net als ons hebben genoten van het uitzicht) gingen we na wat speeches op pad. We hadden een tas gekregen met allemaal dingen, ook ons diner.

Tijd om te eten hadden we niet echt, langs ons, voor ons en achter ons kwamen allemaal hele mooie schepen voorbij, met lantarens, vlaggen, en mensen gekleed in hele mooie kleding. Sommige schepen waren klein en snel, met een harmonieus ritme roeide ze ons voorbij, terwijl de inzittende de vlaggen heen en weer bewogen op het ritme. Anderen schepen waren wat groter en er zaten dansers op of relieken. Een enkel schip was voor de reclame (veel bier merken gezien). Soms was er een schip met vuur bakens. Ze waren allemaal heel mooi en sfeer vol. Elke keer als we een groot schip paseerde zongen we het Osaka Jime: Uchimasho *klap klap*, mohitotsue *klap* *klap*. iwo-te sando! *klapklap*... *klap!*. De waterkant was vol gebouwd met Matsuri tentjes (allemaal stalletjes met typisch Japanse dingen). Natuurlijk was het stervends druk. Zeker op de bruggen. Wij hadden lekker de beste plaatsen: het schip. De heen weg was al heel mooi, maar toen de donker werd en de lantarens pas echt tot hun recht kwamen, was het puur genieten.

Half 8 (zonsondergang), begon het vuurwerk. Adem benemend. Zo groot. Zo mooi. Zo kleurrijk. Met al die schepen, de harmonie en ritme van de trommels, lantarens en de wolkenkrabbers was de sfeer echt tastbaar. Dat de kaarten voor deze schepen zo duur en zo moeilijk te verkrijgen zijn was wel te begrijpen, want wij hadden we allerbeste zicht op alles. Misschien wel de highlight van mijn verblijf.
____
Link met de albums van Tenjin Matsuri:
Karins foto's (zij het een veel beter camera dan ik):

Mijn foto's:

Tennoji

Vandaag gingen Zoë en ik naar Tennoji. Dat is 1 van de 24 wijken van Osaka-shi. In Tennoji liggen een groot tempel complex, een dierentuin en park, en een winkel district. Ook lagen er een paar tempels. Wij gingen eerst naar het tempel complex. Om daar te komen moesten we eerst met de gewone trein en daarna met de looplijn die langs heel Osaka komt. We konden in 1 keer naar Tennoji, maar we gingen het hele rondje af om Umeda en Osaka Kasteel te zien. Umeda staat vol met wolkenkrabbers en was heel mooi om te zien. Ook de glimp van het Osaka Kasteel was al goed. Ik hoop er snel heen te kunnen.

Toen we aankwamen gingen we via een grote straat naar het Tempel complex. Mijn camera was bevroren door het ijswater dat ik mee had genomen. Later kon ik weer foto's maken van het mooie zicht. De tempels worden nog steeds gebruikt door echte monniken. Ook de begraafplaatsen waren een plaatje, ze worden nog steeds gebruikt. Daarom was alles nog in hele goede staat en werd er overal gerestaureerd. De rust die er zou zijn was daarom ver te zoeken, maar de tempels waren heel mooi. De schilpadden vijver met (ja echt) schilpadden was heel leuk om te zien. Na alles zorgvuldig door hebben gelopen gingen we naar Tennoji Park & Zoo.

Eerst nog langs een andere tempel op de heen weg, waar een Boeddhabeeld staat gemaakt van... mensen as :S. Er was een enorm begraafplaats (of beter, gedenksteen plaats). Naast dit alles lag de Tennoji Park & Zoo. Voor 500Yen konden we er in. Het park was heel mooi, met de Hitachi Toren (soort Eiffel toren) en omsingeling van tropische zomer wolken liepen we door de tuinen en aten we lunch. Het enige was het mooie zicht onderbrak waren de zwervers... We gingen door naar de dierentuin waar we 2 uur rond gedwaald hebben. Het was niet echt boeiend, maar wel leuk om te zien. Het was al 4 uur, dus we gingen naar ons laatste halte, de ‘Seven slopes of Tennoji’.

Na een lange loop (voeten begonnen zeer te doen), zouden we moeten arriveren, maar de slopes waren nergens te vinden. Onderweg kwamen we een winkel district tegen, maar dat zat vol met ongure types. Op de plek van de slopes waren alleen maar achterbuurt huizen. En overal... zwervers :S. We gingen dus maar naar het station, dat we wel zagen, maar geen ingang van konden vinden. Na een half uur zoeken, vonden we de ingang verstopt onder het spoor viaduct. Ook hier allemaal zwervers in de rij voor eten. En wij zaten lekker veilig in de trein :P.

Thuis kwamen vriendinnen van Karin langs om te logeren. Ze hadden een Wii met Super Smash Brothers Brawl mee, een heel leuke game. We hebben wat lol gemaakt en gegamed. Toen watermeloen gegeten, en daarna ben ik gaan slapen, de morgen heb ik Tenjin Matsuri!!!

____
Link naar het album van Tennoji:

Kabuki

Vandaag eerst tennis en dan Kabuki. Tennis was wel leuk, Michan, mijn coach leerde me de forehand en dat ging prima. Pas toen ik echt een potje ging spelen ging het vreselijk. Maar ach, het kan me niet echt iets schelen. Die middag gingen we naar de Kabuki. Kazuko had gratis kaarten kunnen regelen, omdat Zoë en ik Nederlands zijn. We zaten op de duurste plaatsten (7000YEN) en precies in het midden. We waren heel blij.

Kabuki is Japans theater. Het wordt gespeeld door de zelfde familie. Kabuki bestaat uit vier hoofdstukken met elk een eigen decor en verhaal. Alles (decor, kleding, verhaal, muziek etc.)is in traditioneel klassiek Japans. Het eerste hoofdstuk was een soort gevecht tussen goed en kwaad, met allemaal Japanse muziek. Heel ritmisch, sierlijk en simpel. Het tweede hoofdstuk was alleen maar gezwets en heel saai. Het derde hoofdstuk was een echt verhaal. Weer heel sierlijk en harmonieus. Het duurde heel lang en ik snapte er niks van. Er gebeurde niet zo veel, maar het was wel heel mooi. De verteller vertelde heel apart, met veel verhevigen in zijn stem en heel droevig. Het vierde een soort vechtdans met ritmisch muziek. Erg indrukwekkend. Kabuki is niet echt spannend (best saai), maar wel mooi.

Ninppou: shinobi no jutsu!

Eergisteren gingen we een dagje rijden. Naar Iga. Een tripje van 70 km door de prachtige bergen en allerlei vormen en maten. Met fris groene bomen, zacht groene rijstvelden en ouderwetse huizen op de achtergrond reden we naar Iga. Onderweg was ik wel kotsmisselijk, maar dat bedierf alleen maar de eetlust die dag.

Na die prachtige rit kwamen we aan in een stadje waar het beroemde Ninja huis van Iga ligt. Een Ninja huis lijkt van buiten heel normaal, maar heeft allemaal vallen en extra geheime dingen van binnen. Het stadje ligt in een paradijselijk dal omgeven door mooi platteland waar allemaal vrouwen aan het werk waren. Wij gingen naar de binnenstad, naar een soort park. Het Ninja huis en alles er omheen (van een mooie tuin tot theather en van peperdure souvenirs tot museum). We hebben alles langs gelopen en het was heel interessant en mooi. Ik heb geleerd over de Ninja (Shinobi) hun vecht kunst (Ninppou) en de aanvallen (jutsu). Daarna gingen we naar het kasteel die we zorgvuldig in ons geheugen hebben opgenomen. Op het dak was er een heel mooi uitzicht over de stad en de bergen. Na dit praaltje gingen we naar de volgende pracht. In de binnenstad hebben we in en heel mooi winkeltje met overal dingetjes en frutseltjes een zeer smakelijk Ninja Ijscoupe gegeten. Het was een heel mooi bezoekje. Omdat het nog vroeg was gingen we naar een tempel complex.

We kwamen weer aan in een mooi dal dorpje omringd met hoge puntige groene bergen. We liepen een diep kabbelend beekje over, over zo'n typisch Aziatische ronde rode brug. Na een poort door te hebben gelopen die trouwens ook al mooi was, kwamen we in een prachtige tuin. In het midden stond een steile stenen trap die ons naar de eerste tempels leidde. De tempels waren heel mooi gedecoreerd, van binnen en van buiten. Tussen de enorme, oude dikke bomen gingen we weer een trap omhoog en kwamen we bij zo'n Japanse toren, met negen daken en een natuurlijk weer druk gedecoreerd. Omgeven door de oude bomen, beelden en oude graven gingen we weer omhoog, de steile 90% berg op. Indrukwekkend. Helemaal boven lag een soort Tempel gebouwd op een bergwand die uitkijkt op het dal, de bomen als tralies. Na alles gezien te hebben gingen we de stenen, stijlen trap weer naar beneden en naar huis...

____
Link naar het album van Iga en Nara:

3 Matsuri in 1 klap: Matsuri 3:Bonodori en Taikodai deel 2

Ik had dus 3 festivals (Matsuri) in 24 uur. Zaterdag avond Taikodai, zondags morgen Danjiri Trail en zondags avond Bonodori. Wij gingen (Zoë, ik en Kazuko) naar een Junior High school om daar in yukata (traditionele kleding) en al het festival te vieren. Bonodori is een feest dat meerdere dagen duurt. In Osaka begon het de 20ste. Het is een Boeddhistisch feest waar de Japanners naar de graven van hun voorouders gaan die ze schoonmaken en er voor bidden. De geesten komen dan terug naar de altaren in de huizen. De geesten worden terug gehaald door de Bonodori te dansen. Tegenwoordig wordt dit alleen nog maar gedaan door de streng Boeddhisten. De Bonodori wordt nu gevierd ergens op een groot plein, met kraampjes met allemaal heerlijk eten en een soort feestmuziek, maar dan heel blij. Heel gezellig allemaal. Er was geen spoor van iets Boeddhistisch te bekennen.

Onder het licht van lampionen kwamen we aan. Van de verte hoorde we al de muziek (klinkt als dit:　 http://nl.youtube.com/watch?v=NsiFbRkyUGI en http://nl.youtube.com/watch?v=Y2vtzAgd69Q ) . In het midden stond een soort toren waar de Japanse feestmuziek zich in 80 decibel zich verspreidde door het schoolplein. Rond de toren werd er gedanst. In een soort rondje. Na rondkijken ging ik avond eten. Iets met inktvis, ei, deeg en nog wat spul samen gebakken met een sausje. Het was niet veel, maar wel onsmakelijk (hyperstatement). Dus ik ging voor de yakisoba. Daar stond een rij van 50 man voor. Intussen wilde een vriendin van Kazuko dat wij mee gingen dansen. Ach, je bent maar 1 keer in Japan, en je bent toch een buitelander in yukata, dus waarom niet. Kazuko ging voor ons in de rij staan en wij gingen dansen. Eigenlijk was het best wel leuk. Het werd donker en na de yakisoba en verder rond neuzen gingen we naar Taikodai.

Taikodai ging deze avond weer verder, en dit keer deed Ken, mijn gastbroer mee. Ken is een 19jarige student in Kyoto. Hij is wel aardig, maar een beetje vaag (slaperig en iets te relax). Hij was een drager die nacht. Voor de Taikodai van de wijk van Michan. We kwamen aan en dit keer had ik wel een camera mee. Dus die heb ik gelijk vol geschoten. Ik zat bomvol dus geen kakigori of andere snacks voor mij :(. Maar wel dik genoten van de festival. Zo spannend. Nog op de foto gegaan met de crew van de Taikodai van Ken en verder veel foto's gemaakt. Het filmpje van Ken van de eerste nacht kan je rechts zien. Op het einde nog naar Michans huis gegaan en naar de eind speeches van de Taikodai van Michans wijk geluisterd. Toen naar bed. Want de dag er na (gisteren) gingen we naar een Ninja Huis en Tempel Complex.

____
Link naar het ablum van Bonodori en Taikodai:

3 Matsuri in 1 klap: Matsuri 2:Danjiri Trail

Vier uur op. Vlak voor de ochtend schemering. Waarom? Omdat het Danjiri Trail is! Danjiri is het ichiban (nummer 1) festival (matsuri). Ik ben ik het Danjiri museum geweest en footage gezien. Ik vind het zo jammer dat ik het echte Danjiri in september niet mee kan maken. Het is zo thrilling en spannend. Maar goed, Danjiri Trail is ook leuk. Dit jaar is er namelijk een nieuwe Danjiri Float gemaakt. Elke Danjiri Float is een soort klein huis op wielen, getrokken door dragers en mensen rennen er achter aan. Heel mooi gedecoreerd. Elke wijk heeft een eigen Danjiri, eigen happi (zie Matsuri 1) en logo. Op het dak staat iemand te heel en weer te springen (gevaarlijk) en in de Danjiri Float zitten muzikanten te trommelen etc. Heel trilling. Vooraan een paar oude wijze mannen. Omdat er dit jaar een nieuwe Danjiri Float is moet deze al de andere Danjiri groeten. Alle Danjiri komen dan uit hun 'schuur' en de dragers en renners brengen ze naar bepaalde plekken om gegroet te worden. Heel vet.

In de echte Danjiri gaan alle Floats oppad, de dragers trekken en rennen zo hard al ze kunnen en iedereen rent er achter aan. Terwijl er keihard wordt gesjeest word er luid getrommeld en geschreeuwd. Bij de bochten moet er opgepast worden. Het gebeurt vaak dat een float tegen een huis in elkaar knalt. Ook kan het voorkomen dat de danser van het dak valt of tegen stroomdraden komt. Er worden zelf mensen overreden. Elk jaar zijn er wel een paar dood. Het is dus erg indrukwekkend en thrilling. Deze trail ging dan niet voordurend heel hard, maar het was toch heel vet.

Overal waren mensen toen we aankwamen bij het begin punt. Het was verassend druk. Toen de Float weg sjeesde wilde ik foto's maken. Maar mijn camera deed het niet goed (batterijen leeg om de 10 minuten, 1 minuut wachttijd om een foto te maken etc) dus veel mooie foto's heb ik niet. Toen de Float weg was gingen we met Zoë en Junko naar het volgende Float. Zo hebben we er een paar bezocht. Elke keer kwam de nieuwe Float en begroette de ander. Zo mooi! Toen zijn we even een pauze gaan houden en gingen we weer naar een de volgende Float en deden we dit keer mee. We rende er achter aan met alle anderen terwijl de drums en geschreeuw de oren binnen vlogen. Heel machtig. Ken mijn gastbroer (19) is in het echte Danjiri een drager. Samen met hem gingen we er achter aan. Toen raakte we ze langzaam kwijt en was het het festival (Matsuri) toch al bijna afgelopen. We gingen nog even langs een vriendin van Junko waar ik ook nog eens een eigen happi kreeg! Ik blij. Toen zijn we bij de afsluiting geweest en naar huis gegaan. Junko had mijn shodo (kalligrafie) schilderijen gezien en gaf mij daarom een shodo set. Ik heb haar natuurlijk uitgebreid bedankt daarvoor.

Volgende festival (matsuri) is vanavond: o-bon.

____
Link van het ablum van Danjiri:

3 Matsuri in 1 klap: Matsuri 1: Taikodai

3 Matsuri in 1 klap: Matsuri 1: Taikodai

Gisteren avond ging ik yukata gekleed naar taikodai, groot drum festival. Een festival waar elke blok in de wijk Kishiwada een eigen Taikodai heeft. Een Taikodai is een soort vlot, gedragen door sterke buurtbewoners en op dat vlot zitten twee mannen op de taiko, drum, te slaan, in een monotoon ritme ‘’... *don* *don* *don* …’’ etc . Rondom en boven de drummers is een vierkante trechtervorm met allemaal lantarens, beschilderd met kanji (Chinese tekens). Iedereen is gekleed in de happi, soort korte ochtendjas, van hun wijk. Met eigen kleur, logo en patroon. Ik was verzekerd niet de enige te zijn in traditionele kleding, er zouden heel veel andere mensen met yukata lopen. Bovendien zou Zoë (die weer meeging) ook yukata aanhebben. Niets van dat was dus waar. Ik liep behoorlijk voor schut. Mijn fototoestel was ik ook vergeten XD.

In de straat waar het allemaal begon stonden aan de zijkant allemaal kraampjes, met van die typisch Japans festival dingen: geschaafd ijs, allerlei soorten bakspul, takoyaki, fruit met laagje suiker, visjes vangen, yoyo-balonnen en meer. In die straat stonden de taikodai. Een voor een vertrokken ze. Dat begon door dat eerst een soort teamleider op de vloot ging staan en toen iets begon te schreeuwen en de dragers en renners het na schreeuwde. Terwijl het gedrum doorging begonnen de dragers van de voorkant de voorkant omhoog tillen en wild te schudden. Met verbeten gezichten hezen ze de 3 ton taikodai omhoog terwijl ze iets schreeuwde. De achterkant volgde ook en het hele gevaarte was de lucht in. Om het ritme van de taiko en geschreeuw van de aanvoerder gingen ze lopen, steeds sneller en zo gingen ze de straat uit. Zo ging het een voor een. Echt een super mooi gezicht.

Ondertussen gingen we visjes vangen. In twee grote bakken met kleine goudvisjes kreeg je voor 500Yen een plat papieren net en een kom. Daarmee moest je zo veel mogelijk visjes vangen. Heel moeilijk, want je moet voorzichtig zijn (anders breekt het net) en niet te langzaam (de vis sparteld weg). Michan, die er ook was doet mee aan het kampioenschap hierin. Ze was heel erg goed. Ik had het ook geprobeerd maar ik was te wild en het net brak...Maar het was wel heel leuk. Daarna gingen we kakigori eten, geschaafd ijs met siroop. Heerlijk. En gingen we terug om de einde te zien. Alle taikodai kwamen bij elkaar en gingen soort van heen en weer lopen en omhoog en omlaag. Alle drums gingen op hun eigen ritme door, dus overal hoorde je de drum, hard en zacht (verderweg). Heel mooi. Ze kwamen steeds dichterbij en de dragers waren kapot moe(letterlijk). Als ze te dichtbij werd het te link. Een keer kwam er een taikodai zo dicht bij ons dat we naar achter moesten stappen, want zo'n gebouw is natuurlijk niet zo makkelijk af te remmen. Het ging zo een tijdje door en toen de dragers zo vermoeit waren gingen de taikodai terug naar de shrines (tempels). Dus wij gingen naar huis. Een hele mooie avond. Snel naar bed, want morgen om 4 uur op staan...

____
Filmpje van mijn gastbroer Ken over de Taikodai:

Speech

Eergisteren, vrijdag, was mijn laatste dag op een Japanse High School. De laatste keer met de trein naar Izumisano, de laatste keer in een uniform, de laatste keer op slippers in school, laatste keer 2nin3kumi (mijn klas) en laatste keer Japanse leraren. Aan de ene kant kan ik nu doen wat ik wil, maar aan de andere kant was het ook wel leuk... Maar ach, ik heb een beste week gehad.

In ieder geval, ik kwam op school, eerste uur zwemmen, ik mocht niet mee doen (YFU regels) en daarna Engels. Vervolgens begon de eind ceremonie. Eerst werd het hele klaslokaal op geveegd en toen alle tafels, stoelen, ramen en het bord verschoond. Daarna naar de enorme gymzaal waar 1000en Japanse scholieren van 16 a 17 jaar naar binnen liepen (slippers moesten uit). Vervolgens ging iedereen op de grond zitten, begonnen de speeches. En toen kwamen ik en de 2 Amerikaanse uitwisseling studenten aan de beurt. Ik had een speech voorbereid in het Japans, de andere hadden niks voorbereid. Maar omdat het Amerikaanse meisje zo enorm zenuwachtig was, werd ik ook opeens onrustig. Wat niet gek is want een half slapende zaal werd op eens wakker om te zien wat de gaijin (buitenlanders) te zeggen hebben. Een voetbal veld vol Japanse hoofden keken me loom aan en ik moest gaan spreken. Hoe het ging weet ik niet, het ging gewoon automatisch. Ik las wel voor, want uit het hoofd leren was veel te lastig. Een applaus en de ceremonie ging verder: speeches (saai!) en toen moesten de scholieren die iets hadden bereikt in sport op het podium komen. Ze kregen een soort diploma en een cadeau (een luxe handdoek met het logo van Sano High) voor hun prestatie.

Terug in de klas een beetje na praten... Ik had die ochtend de klompjes in de tafeltjes gedaan van de leerlingen waar ik het meest mee om ging, omdat ik niet veel klompjes sleutelhangers had, deed ik het een beetje stiekem. Voor de ceremonie waren ze er al achter gekomen en hebben we het geheim gehouden (anders zo lullig voor de anderen). Maar Junchan, die een zo'n handdoek had gekregen omdat hij zo goed in sport is, gaf mij opeens dat als cadeau. Ik verrast en heel blij. Een heel mooi aandenken. Later opeens begon mijn Homeroom teacher attentie te vragen. Ze vroeg of ik misschien een speech wou geven. Ik wist van niks. Dus ik naar voren, zeg wat over de afgelopen week, de leuke dingen die ik niet zal vergeten, bedanken en afscheid. Toen ik wilde zitten vertelde mijn sensei (leraar) dat ik nog even moest wachten. Ze overhandigde een cadeau, een T-shirt waar alle namen op werden geschreven en een Osaka Sano High tas. Ik was er heel erg blij mee. De dag streek voorbij.

___
Link met het album over mijn klas in Sano High:

Shodo Matsuri

De afgelopen dagen waren voornamelijk op school of in de supermarkt. School was wel leuker dan de eerste 2 dagen omdat communicatie iets beter ging. Woensdag kon ik eindelijk club activity doen. De andere dagen was er geen omdat zomer vakantie er aan kwam. Maar woensdag was er shodo. Shodo is kalligrafie. We begonnen met 'somen', koude noodles in die je in een soort soep doopt en dan opeet, met wat groente erbij. Lekker en fris. Daarna kreeg ik een aantal enorme vellen en een hele dikke kwast. Ik ging verder met het tekenen van 'taiyo', zon. Maar dan in oud Chinees. Het ging heel goed en ik had ik no-time een paar mooie shodo kanji (kanji= Chinese teken) kunnen maken. M'n leraar vond ze heel mooi en zal ze ophangen op het Festival van Sano High. Verder koos ik nog een paar andere mooie kanji uit en was het zo 4 uur, tijd om naar huis te gaan. Sinds dinsdag kreeg ik het voor elkaar om elke dag met een paar studenten naar de trein te lopen dat heel gezellig is. Woensdag liep ik bijvoorbeeld met een andere YFU studente(dan de Amerikaanse YFU studenten), die geen zomer maar een jaar het YFU programma volgt. Ze kan al heel goed Japans en 2008 is niet het enige jaar dat ze in Japan is geweest, toen ze klein was heeft ze hier eerder gewoond. Ze was heel vriendelijk. Zij zat ook op Shodo.

Donderdag weer school maar vroeg Yazusato sensei (mijn homeroom en engels lerares) of ik haar kon assisteren bij haar lessen. Dus de eerste 3 uur heb ik Engels gegeven, Interessant. Daarna weer Food Design en toen naar huis gehaast om naar de Gion Kyoto Matsuri te kunnen gaan.

Met z'n vieren (Zoë, Kazuko, Hiroshi en ik) zaten we in de trein naar Kyoto. Na 2 keeroverstappen en 1,5 uur kwamen we aan ik Kyoto. De enige stad die niet helemaal is afgebrand door de Amerikanen, die er trouwens overal waren (overal buitenlanders). Het was heel druk in de stad en hier en daar vrouwen in kimono en sommige mannen ik yakuta. De winkels in Kyoto verkochten bijna allemaal peperdure souvenirs dus we hebben niks gekocht. In 35 graden in de brandende zon kwamen we aan bij een tempel complex. We gingen de oranje poort binnen en kwamen in een soort park van tempels en kraampjes, waar ze hele lekkere dingen verkochten, maar we moesten opschieten. Ondanks de schaduw kriebelde het zweet langs m'n muggenbeten. We kwamen bij de ceremonie plaatst dat omsingeld was door touristen. Na wachten kwamen priesters, de lopers en allemaal ander volk op het plein. Langzamerhand begon de ceremonie en werd de eerste vloot opgetild. De vloot van heel mooi versierd met goud en allemaal andere frutseltjes. Het ding weegt zo'n 3 ton dus het ging nogal onstabiel. Maar de dragers hadden het later in controle en de vloot werd drie keer rond gedragen op het plein onder het luid geroep van 'haito haito' van de lopers. Daarna werd het een enorme tempel binnengedragen. Heel bijzonder allemaal. Zo was het de beurt voor de tweede. Een kinder vlootje dat gedragen werd door jonge kinderen. Iedereen vond het schattig:’ kawaii’. Bij de derde ging het helemaal mis, er waren dingen vergeten en het wachten duurde ons bijna te lang, maar de vloot kwam overeind. Hierna hadden geen tijd voor de vierde vloot.

We haastte ons naar een ander tempel complex, de heen weg was heel mooi met allemaal oude huizen en vrouwen gekleed in kimono, sommige gesminckt. Onder tussen aten we hiyashichuuka (koude noodles, met dus gesneden ham, komkommer, ei en nog veel meer, gewoon lekker) en vervolgde we onze weg door de mooie straten van Kyoto. Helaas waren we te laat, de tempel was gesloten...

We gingen verder en kwamen uit in de hoofdstraten van Gion. Allemaal oude klassieke huizen, versiert met lantarens en schaduwen van kimono's. Ook hier was het mega druk. Onder het genot van een gratis Groene Thee drankje keken we hoe de vloottocht zich door Gion baande. Heel mooi allemaal. Ze gingen verder en wij ook. Naar het moderne gedeelte van de stad waar opnieuw de vloot voorbij trok. In middels was het al donker en foto's maken lukte niet, mijn zielige camera is te zwak om mooie nacht foto's te maken. Dat was wel een minpuntje (understatement). Het was al laat en we moesten terug. Na een hele mooie dag kwam ik dood moe thuis... en morgen moest ik voor de hele school een speech geven...

___
Link naar het Album van Gion Matsuri:

Part II

Gisteren ging ik met Zoë naar Dotonburi, de binnenstad van Osaka. Alweer overdonderd door de pracht en praal. Om te beginnen liepen we Namba parks in. Een heel mooi modern winkel centrum, na wat flitsen van de camera gingen we verder Dotonburi in. Eerst liet ik Zoë (die er voor t eerst was) de dingen zien die ik ook te zien had gekregen. Daarna gingen we rond kijken, winkeltjes in en uit. Af en toe wat kopen. Als lunch de famous 'takoyaki', soort van balletjes van zacht deeg met daarin octopus en groente. Het smaakte heerlijk. Als toetje weer geschaafd ijs met siroop (kakigori), zo verfrissend en zoet.

We moesten volgens mijn gastzusje Karin naar 'Loft'. Na een hele lange winkelhal (2 km of zo), arriveerde we bij de knalgele winkel. We zagen hele mooie winkels op de heen weg, maar Loft sloeg alles. Alleen maar super toffe moderne hebbedingetjes. Alles hadden ze. Alleen, ongelofelijk duur. Dus ik heb bijna niks gekocht... XD
Verder weer rond gekeken, taartje gegeten en weer verder lopen tot het half 7 was en we 8 uur hadden gelopen. Naar huis. Tempura eten en slapen voor

school part 2:
Ik heb vandaag ontdekt dat het dus niet handig is om aan de rand van de klas te zitten. Ik ken nou nog maar de helft van de klas... omdat ik daar bij zit. De rest zou ik graag ook willen spreken... Voor de rest gaat het prima tot minder prima. Ze kunnen geen Engels en zijn veel te druk met elkaar. Mijn eerste uur was kalligaphics en dat ging niet echt goed. Ik had maar 1 mooi karakter kunnen maken... het is veel moeilijker dan het lijkt. Daarna 'world history' waar in het tekstboek twee bladzijden stonden over Nederland. Na dat uur Japanse geschiedenis waar ik niks van snapte en de leraar zonder adem 50 minuten heeft uitgelegd met zijn bord als assistent. Na de les was het bord helemaal vol met tekens, krassen en rondjes. Heel chaotisch. Vervolgens wiskunde en daarna lunch... ik wou nog een clubactivity doen, maar sports kon ik niet (geen kleding en geen ervaring) en in de lokalen van kook klas en kalligrafie was niemand... Naar huis dan maar.

Later in de supermarkt dingen gekocht en dingen gekocht in de hyakuen shop (100yen shop).

___
Link naar het album Dotomburi II:

Kongosan

Zaterdags ging ik iets doen wat ik altijd al had willen doen. Bergbeklimmen. Elke vakantie in Frankrijk of Duitsland wilde ik de bergen in. En nu kon dat eindelijk. Met een rugzak vol voedsel, water ect gingen we oppad. Naar mt. Kongosan. De hoogste berg in Osaka prefecture. Zoë ging ook mee, begeleid door twee personen van English Class waar we donderdag heen gingen. Hiroshi (66) en Keiko (49). Hiroshi zag er uit als 40 maar hij was 66, dat komt omdat hij elke week de Kongosan bezoekt. Hij bracht ons met de auto naar het begin punt en vanaf daar begonnen we ons pad.

Het zanderige zij weggetje dat naar bovenliep was het begin van 5 kilometer klimmen. Op het platgelopen zand, natte rotsen en wortels klommen we omhoog. We liepen langs een beekje dat af en toe prachtige plaatjes opleverde. Vergezeld door enorme mossige bomen die stijl lang de weg om ons neer keken. Zoë had wel wat moeite met de klim, maar ik vond het geweldig. Af en toe wisselde we wat woorden met Hiroshi en Keikeo, maar ik te afgeleid door de omgeving. De prachtige natuur, het frisse water en niet te vergeten de geur van het bos waren onvergetelijk.

Op de top lag de Onsen (heet bronwater bad), waar we zouden relaxen. Ik was gewaarschuwd dat het water heel heet zou zijn. Dus na uitgekleed te zijn liep ik het water in... HEET! 50 graden of zo, niet te doen. Eerst wennen dan maar met de douche, maar daarna hield ik het maar 10 minuten uit in die kookpot. Maar dat scheen normaal te zijn... Ach, weer iets ervaren. Na een glas met ijs koffie bij het prachtige uitzicht in het restaurant van de Onsen, gingen we met de ropeway terug de auto.
Een hele mooie dag.

___
Link naar het album van Kongosan:

Kakko

Eergisteren was mijn eerste school (kakko) dag.
Ik moest vroeg op om al snel op de trein te stappen. Ik hees me zelf in een uniform en ging op weg naar Sano High. Na 30 min. kwam ik aan, en vond ik het Amerikaanse meisje met haar vriendinnen. We stapte de enorme school binnen, dat bestaat uit een stuk of 4 vleugels met 4 verdiepingen. Elke klas heeft zijn eigen lokaal met 40 stoelen en tafels. Elke leerling heeft zijn eigen plekje. Alle plaatsten zijn van elkaar gescheiden. Eerst deed ik mijn schoenen uit en schoof in de slippers. Ik wachtte tot het tijd werd om mezelf met m'n klasgenoten in te voegen. Maar eerst moet ik me zelf voorstellen aan de leraren. Dat ging niet heel lekker, mja, ze vonden het niet erg. Ik was toch niet echt bijzonder, ze hebben altijd wel een paar uitwisseling studenten dus..

Maar goed, daarna kon ik eindelijk naar 2-3. Iedereen was enthousiast. Ik ook. De leraar kwam binnen en ging op het verhoogde deel staan (daar staan alle leraren) en iedereen stond op. Vervolgens zei de leraar iets en we gingen verder met kletsebesse. Contact maken was niet makkelijk, ze zijn erg slecht in Engels en durfen niet veel. Toch ging het steeds beter. Ik heb hele leuke klasgenoten. Tijdens de les kon ik niet veel doen en oefende ik 'm Japans. Ondertussen kreeg ik veel leuke vragen over Nederland, mezelf (of ik een vriendin had :P) en over anderen (wie ik het mooiste meisje vond XD). Zo verstreek de tijd. Na 4 uur was het tijd om weer weg te gaan. Er is nu alleen ochtendschool en de leerlingen gaan na de 4 uur les, club activity doen. Ik kreeg een rondleiding door de enorme school en zag al de leuke clubs die ze hebben, van thee ceremonie tot zwemmen en van kalligrafie tot baseball. Moeten ze in Nederland ook doen.

Benkyou

10 juli

Naar school! Om 9 uur zaten we in de trein naar Izumisano. Ik moest mijn uniform aan: donkere lange broek, wit poloshirt met knoopjes. Na 30 gezellige minuten met de trein met Kazuko en de YFU representive, kwamen we aan in Izumisano. Een kilometer verder op ligt de school (Sano High). De school is groot, oud, grijs/wit, druk en overal hoor je geklak van slippers (je mag niet op schoenen lopen). Japanse scholen bestaan uit 2000 a 3000 leerlingen. We gingen naar de gene die verantwoordelijk voor me was tijdens mijn verblijf op Sano High. Ik ontmoette de twee andere leerlingen uit Amerika die ook van YFU zijn. Zij zaten al een maand op school en hadden de trip gewonnen. Ik was jaloers... dan had ik al m'n geld ook nog eens ergens anders aan kunnen besteden. Maar goed, ik moest dus een korte speech voorbereiden voor de leraren, want morgen had ik m'n eerste lessen. Twee leerlingen van mijn klas (2-3) kwamen binnen en later een derde. De namen waren erg moeilijk te onthouden. Ze waren erg aardig. Ze lieten me hun klas zien. Onderweg werd ik overdonderd door opkijkende en lachende studenten. In mijn klas begon ook iedereen te lachen en praten en schreeuwen, sommige zeiden gelijk: heroo of guudo tsu miit yu (good to meet you), andere waren verlegen. En ik stelde me voor in het Japans waar ik als reactie: ''eeeeeh???'' kreeg te horen. Erg leuk. Maar ik ging weer naar huis om morgen terug te keren.

Thuis wilde ik de buurt verkennen met de fiets. Zoë ging mee. We gingen naar een shopping mall en daar heb ik wat lekkers gekocht. Daar bleven we twee uur. Toen gingen we weg en had ik het idee dat Zoë weg wilde, dus fietste ik terug met een lange omweg. Onderweg was ik nog langs een 100YEN shop geweest. Alles kost 100 yen. Daarna eten (heeel veel groente!) en had ik voor het eerst nattou op (wikipedia). Yek, wat was dat goor. De rest ging wel. Later die avond naar Kazuko's English Class. Zoë ging mee. Het was erg grappig.

Vroeg slapen want morgen: school...

Michan

Na een prima nacht, en alweer een lekker ontbijt (geroosterd brood (dik wit brood), ham en sla), ging ik tennissen met mijn gastmoeder. Zij zit op een tennisclub ergens verderop, dus we gingen met de fiets. Ik had er zin in. Fietsen door dat gezellige Osaka, druk en kleurrijk, leek me heel leuk. Maar, mijn fiets was erg klein en behoorlijk kapot, na oefening bleek het geen probleem. Verder moet je weten dat in Japan rijden ze als in Engeland, er zijn geen fietspaden, in de kleine steegjes rijd men hard, en de voetgangers lopen ook op de zelfde weg waar de fietsers en auto's rijden. Kortom: erg gevaarlijk. Dus veel tijd had ik niet kunnen besteden aan het rustig rond fietsen en de buurt verkennen. En m'n gastmoeder maar lachen over mijn voorzichtigheid :P.

Dus we kwamen aan op het tennisveld. Iedereen opkijken, Kazuko gelijk dingen uitleggen aan haar tennismaatjes en met weinig Engels konden we goed communiceren. Dat was erg leuk. Een 58-jarige vrouw, genaamd Michan, was de coach en hielp me met tennis. Ze was heel erg aardig. Natuurlijk deed ik alles fout. Verder was het wel leuk. Daarna gingen we dingen bekijken. Michan was onze gids en Zoë (de nederlandse YFU student die net als ik zomerprogramma volgt) was er ook, samen met haar gastmoeder (goede vriendin van Kazuko). We kwamen bij een hele mooie shrine en oude huizen. Het lag in een wijk met veel oude mooie huizen. We hebben er een paar bezocht. Michan kende veel mensen, dus ik ben ook bij mensen geweest die werkelijk wonen in zo'n oud mooi huis. Erg mooi allemaal. papieren ramen, veel hout, tatami-matten (bamboe) en veel decoratie. Ze zijn erg gastvrij hier. Verder heb ik udon gegeten, dikke noodle soep (lekker!).

En zijn we naar hele mooie oude tempels geweest. Zo sfeervol allemaal. Moeilijk om uit te leggen. Het is gewoon mooi. De gastmoeder van Zoë ging weg en na wat meer sighseeing zijn we het Danjiri-museum in gegaan. Michan ging weg. Danjiri is een festival. Zoek maar op op wikipedia. Erg sfeervol en ik kan niet wachten om de oefening te zien van dit festival ergens eind juli, de echte dag is in september, dus dan ben ik al weg... :( (maar ik ga wel naar een ander groot festival, Tenjirin Matsuri). De dag van oefening is ook leuk. In iedergeval, in het museum waren de muzikanten aan het oefenen. 17 jarige jongens bespelen altijd het grote drum, kleinere drum en een soort klok of de fluit. Ik mocht ook oefenen. Wat een kabaal! Maar erg sfeervol en heel leuk.

Daarna naar het kasteel van Kishiwada. Een prachtig gezicht en op het dak een geweldig uitzicht op Osaka. Daarna gingen we Zoë 'afleveren'. En was het alweer etenstijd. Okonomiyaki (wiki?) gegeten en alweer smaakte het heerlijk. Verder veel kletsen en tv kijken. Morgen naar school... ik ben best nerveus... dus nu lekker slapen...

Oyasumi nasai (wel te ruste)

Overtreffende trap

Dinsdag - 08/07/08

Na een korte maar prima nacht in een gewoon bed (ik heb eigen slaapkamer met ingebouwde badkamer). Was ik al vroeg wakker... jet-lag? 's Ochtends heb ik door gebracht door het huis te verkennen, met familie praten. Lekker rustig aan dus.

's Middags zijn we in de grote binnenstad gegaan van Osaka. Met de trein 25 minuten verderop. Echt in de typisch Japanse trein, deze is: schoon, overvol, veel staan plaatsen en heel veel reclame. Toen we aankwamen gingen we Namba binnen. Het shopping district. Zo veel winkels! Echt de overtreffende trap van de Nederlandse winkel 'wijken'. Van alles is veel. De winkels waren hoog en klein, erg kleurig en druk. Osaka Namba heeft bepaalde 'symbolen', zoals de Dom in Utrecht. Maar Osaka heeft er heel veel. Een enorme fugu (kogelvis) beeld, een enorm reclame bord met een rennende man van het merk Glico (ijs en koekmerk) en een pop in Amerikaanse kleding die trommelt, dit figuur is van een restaurant uit 1950. En nog veel meer... Maar even over die pop, dat restaurant was toen in de jaren '50 erg uniek. In die tijd had een restaurant meestal maar 1 of 2 gerechten, meer niet. Maar dit restaurant combineerde alles. Toen uniek, nu niet meer, het restaurant gaat sluiten. Daarom was het gisteren de laatste dag van dat trommelende mannetje. Overal op de Japanse TV was het te zien. Er stonden overal camera's, misschien ben ik wel gefilmd.

Verder ogen uit gekeken natuurlijk. Naar al die winkels en hun lekkers, zoals konkiri ijs. Dat is een blok ijs, dat geschaafd wordt en daarover heen wordt siroop geschonken. Erg fris en verkoelend, en lekker! Verder vielen de jongeren op. Alles is in de overtreffende trap. Hele lage afzakbroeken, hele korte rokjes, heel veel make-up en hele drukke kleding. Erg leuk om te zien. Ookal heb ik het gevoel dat ik behoorlijk voor gek loop met mijn Westerse simpele kleding.

De avond had ik gevuld met hako-zushi (sushi in blokvorm) en winkelen in een supermarkt. Met de gekste dingen. Van hele kleine trosjes bananen tot hele kleine gupjes in plastic zakken (gedroogde guppies). En toch heeft al het eten tot nu wel heerlijk gesmaakt. Alleen mijn stofwisseling het zwaar te verduren. Het eten is niet calorierijk en heel makkelijk te verteren, honger en dorst heb ik wel vaak. Volgens mij val ik af. Aan de hitte ben ik nu gewend. Als je het over je heen laat lopen, en je er bij neerlegt is het prima. Regenseizoen is bijna over, dus van regenachtige 35 graden gaan we naar een zonnige (en dus drogere) 35 graden.

Link naar het album van Dotonburi:

First report: de aankomst.

Nadat we om 6 uur aankwamen op schiphol, als laatste natuurlijk. Stond de directeur van YFU al te wachten op ons. Hij wilde direct inchecken, maar nadat de koffers op de band verdwenen, wilde hij ook al ons naar de gate toe brengen. Dat kon niet, omdat mijn broer de souvenirs nog mee moest brengen. Ik had souvenirs besteld, maar die kwamen maar niet aan. Dat bedrijf was gevestigd in Amsterdam, waar Floris woont (dus de souvenirs gingen dan maar naar hem). Dus we bleven nog lekker kletsen bij ingang E19. Toen alles in orde was begon het avonduur.

De reis ging prima, ik had raam plaats en ik had en stoel naast me vrij. Het eten was echt heerlijk, en naast het mooie uitzicht (zo nu en dan), keek ik flims, luisterde in muziek, keek voor de uit, of zat te kletsen. Slapen ging niet... Na 10,5 uur kwamen we (eindelijk!), in Narita Tokyo aan. Daar werd ik opgewacht door de YFU staff. Vanaf daar ging ik met de bus door Tokyo om in het andere vliegveld te arriveren, met Zoë, die ook naar Osaka ging. Haneda Airport. Vanaf daar zou ik naar Kansai Airport gaan, dat ik Osaka ligt. Een uur en 15 minuten vliegen. Op Haneda bleef ik met de begeleidster 2 uur rond hangen, we kochten wat (Japanse Anko Mochi: gestampte rijst (egaal), dat heel plakkerig is en zoet met zoete rode Anko er op, smaakte een beetje als plakkerige marsepein, met een hele lekkere bijsmaak) verder bekeken we het immense airport gebouw en gingen daarna inchecken. Na een warme zweterige en minder comfortabele vlucht, kwamen we aan. Waar Zoë's en mijn gastgezin, compleet met YFu begeleiders, op ons stonden te wachten. Toen de reis door de stad en daarna in het huis van familie Kosaka.

Een enorm huis, vlak bij het winkel gedeelte in een typisch Japanse wijk, verblijf ik. Heerlijk eten, leuke gast ouders... alleen erg warm! Ze eten heel gezond. Ondanks de hitte moet niet zeuren, het is hier heel leuk. Ik zit hier achter een vreemde apple pc, dus veel en snel bloggen gaat niet. Maar als ik tijd heb, kun je meer verwachten.

Baii baii

Derk

Agenda

Oké, wat ik allemaal zal gaan doen op een rijtje:

- Ochtendschool in Sano High School (een hele sjieke school, 30 minuten met de trein verderweg)
- Club activiteiten op Sano High
- Tenjirin Matsuri (een gigantisch festival in Osaka)
- Koyasan bezoeken (zeer groot tempel complex in Wakayama prefectuur)
- In de Koshien naar de Hanshin baseball game kijken (vlak bij Kobe staat een enorm baseball arena, het Koshien)
- Veel Japans eten eten
- Osaka Castle bekijken.
- In de grote binnen stad van Osaka lopen
- Naar Kyoto gaan met Ken (gastbroer)
- Berg beklimmen (niet heel zeker)
- Koken met KAIFA (organisatie waar Kazuko lid van is)
- Met Karin en d'r vriendinnen dingen doen
- YFU uitjes

En nog veel meer natuurlijk

Report on the Kosakans

Tot nu toe heb ik 14 emails gekregen en gestuurd naar mevrouw Kazuko Kosaka. Wat ik tot nu toe heb ontdekt over de familie is:

- Familie Kosaka heeft 3 jaar in Amerika (San Diego) gewoond en 1 jaar in Mebourne (Australie)
- De familie doet graag aan sport, tennis, bergbeklimmen en ateletiek.
- Huisdieren: schildpad (Bakoo).
- Familie Kosaka houd van buitenlandse cultuur.
- Mijn gastvader is arts, zijn dermatologisch kliniek staat om de hoek.
- Hij spreekt erg goed Engels.
- Hij heeft geen vakantie.
- Mijn gastmoeder heeft al vaker voor buitelandse studenten gezorgd
- Kazuko is bezig Engels te leren.
- Haar naam betekend: mooie en slimme vrouw
- Haar vriendin Junko neemt Zoë in huis. Zij zal 15 minuten met de fiets verderop wonen.
- Ze is erg ijverig en probeerd me zo veel mogelijk naar m'n zin te maken, zo heeft ze kaarten bemachtigd voor een heel groot festival, Tenjin Matsuri.
- Mijn gastzusje 'Karin' (naam van een Chinese boom) heeft al meerdere malen uitwisselingen gedaan.
- Dit jaar gaat ze een jaar naar Zwitserland, met de YFU.
- Ze is erg sportief.
- Karin gaat graag uit.
- Ze zit ook nog eens op een strenge priveeschool.
- Mijn gastbroer studeerd Medicijnen in Kyoto.

Hoe het begon...

Hoe het begon? Toen ik en mijn broer voor Sinterklaas 2003 een Gamecube kregen. Die console had games nodig. Om die te vinden startte ik Internet Explorer en kwam op een Nintendo-gamewebsite terrecht, die ik sinds dien regelmatig bekeek. Naast allerlei game info, werd ook het laatste nieuws gepost. In mei las ik dat Nintendo een nieuwe soort 'gameboy' maakte, de Nintendo-DS. Een week later kwam ik terrecht op only-ds.nl, waar ik na een jaar rekruteerde als amateur reporter. De game wereld en die van Japan lagen dicht bij elkaar. Steeds vaker melde ik nieuws over het spel 'Naruto ''Nogwat'' DS'. Ik raakte nieuwsgierig naar dat Naruto. Naruto was een anime: Japanse tekenfilm serie voor jeugd. Deze anime bevatte veel geweld, een diep verhaal en drama. Ik vond het dus leuk. Zo maakte ik kennis met Japan. Toen ik in de school krant eens een keer las over Mattias die naar Japan was weggeweest (voor een jaar) met de YFU (een soort eenzijdige uitwisselingsorganisatie voor 16-18 jarigen), leek me dat een heel leuk idee. Ik schreef me in voor het zomer programma Japan op de YFU website, zomer 2007. Zo begon het dus.

Wat dat inhield, dat zomerprogramma? Dat zomerprogamma houdt in dat ik 5 weken verblijf in een gastgezin ergens in, Japan. Ik ga een week naar school daar en verder zijn er wat uitjes (georganiseerd door YFUjapan) en de rest moet ik zelf weten. Ik wilde sowieso een hele andere cultuur ontdekken, vooral eentje die me al een tijd intreseerde en die me boeit. YFU biedt die kans door me 5 weken in een gastgezin te plaatsen. Niet zo maar een gastgezin, ze (YFU) maken een uitgebreid profiel van mij en matchen die met een gastgezin. Maar het was allemaal niet zeker of het wel doorging. Nadat ik in de zomervakantie vorig jaar een dossier van ongeveer 25 paginas in het Engels had ingevuld, kwam er iemand langs voor een interview. Corrie Immerzeel was dat. Ik was eerst best zenuwachtig, maar toch hoorde ik een week later dat ik deze juli naar Japan mocht gaan. Hoera!

Aan de slag bij de Albert Hein dan maar, want die reis is behoorlijk duur. Mijn ouders betalen de helft, dus 1750 Euro moest ik zelf verdienen. Opa en Oma gaven me ook 500 dus al met al heb ik het geld bij elkaar geschraapt.

De dag voor mijn laatste examen kreeg een bericht van mijn gastmoeder. Ze had gemaild. Mijn gastgezin is Meneer Hiroshi en Mevrouw Kazuko en Zus Karin Kosaka, te Osaka. Osaka! Om te beginnen is de lokatie geweldig. Het is niet in de drukke stad, maar die drukke stad is wel snel bereikbaar met de trein die 3 minuten verderop ligt. Ik zal verblijven in een mooi huis in een mooie buurt. Ook spreekt mijn gastgezin Engels. Mijn gastmoeder is heel erg aardig en stuurt me elke dag een email.

De andere Japan-gangers, die ik heb ontmoet zijn ook allemaal aardig. Een meisje (Zoë), zit 15 minuten met de fiets verderweg. Bij een familie waarvan mijn gastmoeder heel erg bevriend is.
Zeven juli zal ik er heen gaan, om 20:15 vertrekken we. Het enige wat ik nu kan doen is inkopen.
Ik heb er zin in!