donderdag 13 augustus 2009
woensdag 12 augustus 2009
Fukuoka
De hoofdstad van Kyushu is Fukuoka, een stadje van 5 miljoen. Het ligt niet ver van Yukuhashi, het is binnen een uurtje te bereiken met de Sonic Limited Express. Die dag zou ik de zoon van de familie Ougata ontmoeten, Hideyoshi-san (als ik het me goed herrinner). Hij is 22 jaar en is een 5de jaarse student op de facultiteit Geneeskunde in Fukuoka.
We liepen na de kennismaking op het station naar de Canal City Hakata, een enorm futuristisch winkelcentrum. Toen gingen we naar Tenjin, het stadscentrum. Hideyoshi is heel aardig en behulpzaam. Toen we naar de trein gingen om de trein te pakken naar Dazaifu (een enorm tempelcomplex), betaalde hij mijn kaartje en dat bleef hij de rest van de dag doen, ookal zei ik beleefd dat ik zelf wilde betalen. Het is de Japanse cultuur dat de oudere, in hogere sociale ladder betaald, maar dat voelde wel een beetje ongemakkelijk. De Dazaifu was prachtig, helaas werd er wel aan renovatie gedaan waardoor sommige dingen er niet zo mooi uitzagen, maar het was wel interessant. We waren live getuigen van een Shinto ceremonie, heel mysterieus.
Na de Dazaifu aten we bij MOS Burger, de Japanse McDonalds die hele goede kwaliteit burgers afleverd. Vervolgens namen we de metro naar Yamanoue, een observatietoren die een geweldig zicht gaf op Fukuoka. Het is een gezellige kleurrijke stad. We besloten om naar de Oyogi Park te gaan en een middagpauze te nemen. Dit park, een soort Vondelpark, is heel mooi in de lente, er bloeien dan allemaal kersenbloesem, in de zomer is het enorme meer een mooi gezicht, in het midden van het meer staan wat kleine eilandjes die verbonden zijn met een traditionele brug. Een erg leuk gezicht.
Avondeten deden we in een traditioneel Yatai, het is Fukuokaans gebruik dat :s avonds overal kleine kraampjes verscheinen die :raamen:(Chinese Noodelsoep) verkopen. Het zag er wel allemaal een beetje onbetrouwbaar uit, maar het smaakte heerlijk. Ik heb de beroemde plaatselijke Tonkotsu Raamen op, heerlijk. Fukuoka was een hele leuke stad. Hideyoshi was een gezellige en goede gids.
We liepen na de kennismaking op het station naar de Canal City Hakata, een enorm futuristisch winkelcentrum. Toen gingen we naar Tenjin, het stadscentrum. Hideyoshi is heel aardig en behulpzaam. Toen we naar de trein gingen om de trein te pakken naar Dazaifu (een enorm tempelcomplex), betaalde hij mijn kaartje en dat bleef hij de rest van de dag doen, ookal zei ik beleefd dat ik zelf wilde betalen. Het is de Japanse cultuur dat de oudere, in hogere sociale ladder betaald, maar dat voelde wel een beetje ongemakkelijk. De Dazaifu was prachtig, helaas werd er wel aan renovatie gedaan waardoor sommige dingen er niet zo mooi uitzagen, maar het was wel interessant. We waren live getuigen van een Shinto ceremonie, heel mysterieus.
Na de Dazaifu aten we bij MOS Burger, de Japanse McDonalds die hele goede kwaliteit burgers afleverd. Vervolgens namen we de metro naar Yamanoue, een observatietoren die een geweldig zicht gaf op Fukuoka. Het is een gezellige kleurrijke stad. We besloten om naar de Oyogi Park te gaan en een middagpauze te nemen. Dit park, een soort Vondelpark, is heel mooi in de lente, er bloeien dan allemaal kersenbloesem, in de zomer is het enorme meer een mooi gezicht, in het midden van het meer staan wat kleine eilandjes die verbonden zijn met een traditionele brug. Een erg leuk gezicht.
Avondeten deden we in een traditioneel Yatai, het is Fukuokaans gebruik dat :s avonds overal kleine kraampjes verscheinen die :raamen:(Chinese Noodelsoep) verkopen. Het zag er wel allemaal een beetje onbetrouwbaar uit, maar het smaakte heerlijk. Ik heb de beroemde plaatselijke Tonkotsu Raamen op, heerlijk. Fukuoka was een hele leuke stad. Hideyoshi was een gezellige en goede gids.
zondag 9 augustus 2009
Aso-kazan
De zondag was Azo-kazan. Een enorme caldera vulkaan in het midden van Kyushu. Om er heen te komen moesten we vroeg uit de veren en reed Kenichisan ons (Tomoko-san en ik) naar de vulkaan. De heen reis was weer heel mooi, de Japanse boerendorpjes door de bergen zijn een geweldig gezicht.
We begonnen met een vulkaan museum, dat heel interessant was. Het weer viel eerst niet mee, en de observatie platform die een 360 graden blik geeft om het Aso gebied was helemaal bewolkt. Dus reden we verder naar de krater van de vulkaan. De vulkaan is heel indrukwekkend. Het landschap is er heel mysterieus. De krater was ook een geweldige ervaring, Het rookt er naar vuurwerk en er kwamen enorme grote groenige wolken vanaf. Het krater gebied was heel vet en bijzonder. Ik had veel geluk, want net daarvoor was het opgeklaard en toen ik terug wilde klonk er een waarschuwingssein, dat we onmiddelijk de vulkaan verlaten moesten wegens gifgassen.
Na de krater gingen we terug naar het observatie platvorm en hadden we een veel beter zicht op de Aso caldera, die prachtig is. Op de terugweg hebben Japans gebarbequed en na een mooie lange terug reis hele goede sushi op.
We begonnen met een vulkaan museum, dat heel interessant was. Het weer viel eerst niet mee, en de observatie platform die een 360 graden blik geeft om het Aso gebied was helemaal bewolkt. Dus reden we verder naar de krater van de vulkaan. De vulkaan is heel indrukwekkend. Het landschap is er heel mysterieus. De krater was ook een geweldige ervaring, Het rookt er naar vuurwerk en er kwamen enorme grote groenige wolken vanaf. Het krater gebied was heel vet en bijzonder. Ik had veel geluk, want net daarvoor was het opgeklaard en toen ik terug wilde klonk er een waarschuwingssein, dat we onmiddelijk de vulkaan verlaten moesten wegens gifgassen.
Na de krater gingen we terug naar het observatie platvorm en hadden we een veel beter zicht op de Aso caldera, die prachtig is. Op de terugweg hebben Japans gebarbequed en na een mooie lange terug reis hele goede sushi op.
Sasebo
Mijn eerste uitje in Kyushu ging naar Sasebo, een bergstad aan het uiterste westen van Japan. Daar heb ik de Kyujyukyu eilanden bezocht, het meest geconcentreerde gebied met eilanden van de Japanse archipel. 7:50 vertrok mijn Limited Express naar Hakata, de hoofdterminal van Kyushu. Daar stapte ik over op de Midori Express. Het landschapvan Kyushu is prachtig, veel bergdorpjes en Japanse gebouwen. Alleen moest een onwijs luid Chinees gezin de rust verstoren.
Toen de conductuur vroeg waar ik heen ging, begreep ik dat ik in de verkeerde trein zat, want de conductuur zei dat ik moest overstappen in de Midori Express (waar ik dacht in te zitten). Maar ik zat in de trein naar Huis Ten Bosch, een enorm groot Nederlands park, dat onwijs populair is onder Jappaners. Dat gaf toch wel een goed gevoel als Nederlander. Toen ik bij het overstap station de Midori Express zocht, en ik die niet on vinden, stapte een vriendelijke jongen uit de trein om te vertellen dat de Midori achter de Huis ten Bosch trein zat en bij dit station los gekoppeld werd.
Ik kwam dus zonder vertraging aan in Sasebo. Daar moest ik wachten op de bus die naar Pearl Sea Resort rijdt, dus ben ik naar de top gelopen om daar foto:s te maken van de stad. Eenmaal aangekomen bij de Pearl Sea Resort, waar de cruise schepen vertrekken die door de Kyujyukyu eilanden varen, kwam ik er achter dat het vooral een kinderpark is, zoals Dofinarium. Desondanks was de cruise heel mooi, het weer was geweldig en het zicht prachtig.
Terug in Sasebo heb ik wat rond gelopen en een Sasebo burger op, met kaas! Het smaakte heerlijk (ik proefte geen kaas). In de trein kwam ik een vrouw tegen waarmee ik de hele reis mee hebt gepraat. Ze vertelde wel hele heftige dingen, zoals dat haar dochter zelfmoord gepleegd heeft, over haar man waarmee een ze een rampenhuwelijk heeft en over haar ouders die haar hebben verstoten.
In Yukuhashi hebben we met de Ougata:s (mijn gastgezin) heerlijke Yakitori op. Een hele interessante dag vol nieuwe ervaringen.
Toen de conductuur vroeg waar ik heen ging, begreep ik dat ik in de verkeerde trein zat, want de conductuur zei dat ik moest overstappen in de Midori Express (waar ik dacht in te zitten). Maar ik zat in de trein naar Huis Ten Bosch, een enorm groot Nederlands park, dat onwijs populair is onder Jappaners. Dat gaf toch wel een goed gevoel als Nederlander. Toen ik bij het overstap station de Midori Express zocht, en ik die niet on vinden, stapte een vriendelijke jongen uit de trein om te vertellen dat de Midori achter de Huis ten Bosch trein zat en bij dit station los gekoppeld werd.
Ik kwam dus zonder vertraging aan in Sasebo. Daar moest ik wachten op de bus die naar Pearl Sea Resort rijdt, dus ben ik naar de top gelopen om daar foto:s te maken van de stad. Eenmaal aangekomen bij de Pearl Sea Resort, waar de cruise schepen vertrekken die door de Kyujyukyu eilanden varen, kwam ik er achter dat het vooral een kinderpark is, zoals Dofinarium. Desondanks was de cruise heel mooi, het weer was geweldig en het zicht prachtig.
Terug in Sasebo heb ik wat rond gelopen en een Sasebo burger op, met kaas! Het smaakte heerlijk (ik proefte geen kaas). In de trein kwam ik een vrouw tegen waarmee ik de hele reis mee hebt gepraat. Ze vertelde wel hele heftige dingen, zoals dat haar dochter zelfmoord gepleegd heeft, over haar man waarmee een ze een rampenhuwelijk heeft en over haar ouders die haar hebben verstoten.
In Yukuhashi hebben we met de Ougata:s (mijn gastgezin) heerlijke Yakitori op. Een hele interessante dag vol nieuwe ervaringen.
Yukuhashi
Mijn gastgezin in Yukuhashi is heel aardig. Dat merkte is gelijk al, toen ik te laat aan kwam (ik had mijn trein gemist), vonden ze dat geen probleem. Ze verwennen me met al het lekkere en luxe eten dat er is en maken het me erg naar mijn zin. Mijn gastvader (Kenichiro-san) is een longarts en een hele vriendelijke spontane man. Mijn gastmoeder (Tomoko-san) is huisvrouw met een passie voor kunst, ze is erg precies en denkt alles heel goed door, ze is heel verdraagzaam en vriendelijk.
Het huis is enorm en heel netjes ingericht, tot nu toe heb ik elke keer hele luxe dingen gegeten, vooral buitenshuis. De eerste dag ben ik met Tomoko-san naar pottenmaker geweest, waar ik een Japanse theekop gemaakt hebt. Daarna zijn we richtig de bergen gegaan om naar de Limestone grot te gaan. De rit was prachtig. Kyushu is heel rijk aan bergen in allerlei maten en vormen. De grot was ook heel mooi en lekker koel. Wadend door ijskoud water en gladde rotsen, kwam ik langs hele mooie rotsformaties.
Toen gingen we nog langs een observatorium en langs de supermarkt. Thuis hebben we heel lekker Chinees gegeten (echt Chinees). Ik was meteen in slaap gevallen.
Het huis is enorm en heel netjes ingericht, tot nu toe heb ik elke keer hele luxe dingen gegeten, vooral buitenshuis. De eerste dag ben ik met Tomoko-san naar pottenmaker geweest, waar ik een Japanse theekop gemaakt hebt. Daarna zijn we richtig de bergen gegaan om naar de Limestone grot te gaan. De rit was prachtig. Kyushu is heel rijk aan bergen in allerlei maten en vormen. De grot was ook heel mooi en lekker koel. Wadend door ijskoud water en gladde rotsen, kwam ik langs hele mooie rotsformaties.
Toen gingen we nog langs een observatorium en langs de supermarkt. Thuis hebben we heel lekker Chinees gegeten (echt Chinees). Ik was meteen in slaap gevallen.
Hiroshima
Zes augustus ben ik vroeg in de ochtend op de trein gestapt in Kumeda, vanaf daar ging ik naar Shin-Osaka, en van Shin-Osaka naar Hiroshima. Daar kwam ik rond 10 uur aan. Ik heb toen eerst heel goed moeten zoeken naar het juiste station om verder te reizen en de kluizen om mijn grote tas vol kleren in de bewaren. Hiroshima station is niet echt duidelijk, het is niet heel groot, maar wel chaotisch (en dat terwijl ik een map met beschrijvingen over het station had uitgeprint). Maar goed, eenmaal in de juiste trein kwam ik aan in Miyajima, mijn eerste bestemming. Ik wilde daar in de ochtend heen, omdat het dan vloed is. In Miyajima staat namelijk de bekende torii in zee. Bij eb kan je er onderdoor lopen.
Eenmaal aangekomen op de pond, brak de zon door en kreeg ik een geweldige blik op het eilandje, dat als een groene berg uit de zee rees. Aan land gekomen liep ik naar het tempel complex waaraan de schrein verbonden is. Onderweg werd ik verwelomt door de vele herten die op het eiland rond lopen. Net als in Nara zijn overal tamme herten die geduldig wachten op een rijstkoekje op een aai.
Dichter en dichter kwam ik bij de torii en zag ik hoe immens groot dan ding wel niet is. Na een paar fotos liep ik naar het tempelcomplex dat nog net in het water stond, het begon al langzaam eb te worden. Na die prachtige tempel en een geweldige blik op de schrein, ben ik de met tempels begroeide berg opgelopen en ben toen afgedaald naar een andere tempel, die enorm groot was. Het begon 1 uur te worden, dus ik ging op zoek naar wat eten. Dat vond ik helemaal aan het einde van het strand, waar ik, hoe zal het ook zijn, een Nederlands gezin aantrof. Het was heel fijn om weer even Nederlands te praten. Na een gezellig gesprek en een volle buik ben ik onder de torii gelopen en ben toen richtig Hiroshima gevaren, nadat ik nog even snel een overheerlijke oester heb verobert.
In Hiroshima ben ik naar de Peace Memorial Park afgereist. Daar kwam ik onder de indruk van de Genbaku Dome (het gebouw dat niet ver van de impact stond, en totaal verwoest is, maar nog wel overeind staat). Het was heel druk. Die ochtend was er namelijk een ceremony om 8:15, want toen viel er op 6 augustus 1945 de atoombom die het einde van de oorlog met Japan ondertekende. Ik ben door het park gelopen, langs het standbeeld van Sadako Sasaki, die de bom overleefde, maar later opeens overleed aan leukemie op jonge leeftijd. Haar klasgenoten habben over heel Japan geld ingezameld voor een standbeeld. Sasako-san vouwde naar traditioneel gebruik 1000 kraanvogels, dan zou je weer beter worden. Haar verhaal werd zo bekend dat elke basisschool scholier ooit op 6 augustus naar Hiroshima is geweest, daar leggen ze 1000 gevouwde kraanvogels neer.
Toen ben ik door gelopen naar het Hiroshima museum, daar heb ik ook de kraanvogels gezien die Sasaki-san gevouwen heeft. Ik begon honger te krijgen en heb toen Okonomi-mura gezocht. Hiroshima is bekend om zijn Hiroshima-yaki die ik niet kon missen. Shii-chan (de zus van Hiroshi-san) raadde me aan om bij Sarashina te eten. Daar heb ik een heerlijke Hiroshima-yaki op en een gezelig gesprek gehad.
Ik ging snel terug naar het park want de lantaren ceremonie begon. Men koopt dan een drijvende lantaren en zet er een boodschap op. Het is een prachtig gezicht op al die lantarens op het water te zien langs drijven langs de Genbaku Dome. Heel mooi en heel uniek. Onder het gezang van een koor laten duizenden mensen hun wens en boodschap los op de wateren van Hiroshima. Ook ik heb voor 600 yen een lantaren gekocht, een once in a lifetime moment.
Het begon tijd te worden om de trein naar Yukuhashi te nemen, maar ik miste mijn trein, raakte verdwaalt en dacht dat mijn spullen gestolen waren (terwijl mijn kluissleutel gewoon onleesbaar was). Uiteindelijk kwam ik een uur te laat ik Kyushu Yukuhashi aan, maar ik had wel een hele leuke dag.
Eenmaal aangekomen op de pond, brak de zon door en kreeg ik een geweldige blik op het eilandje, dat als een groene berg uit de zee rees. Aan land gekomen liep ik naar het tempel complex waaraan de schrein verbonden is. Onderweg werd ik verwelomt door de vele herten die op het eiland rond lopen. Net als in Nara zijn overal tamme herten die geduldig wachten op een rijstkoekje op een aai.
Dichter en dichter kwam ik bij de torii en zag ik hoe immens groot dan ding wel niet is. Na een paar fotos liep ik naar het tempelcomplex dat nog net in het water stond, het begon al langzaam eb te worden. Na die prachtige tempel en een geweldige blik op de schrein, ben ik de met tempels begroeide berg opgelopen en ben toen afgedaald naar een andere tempel, die enorm groot was. Het begon 1 uur te worden, dus ik ging op zoek naar wat eten. Dat vond ik helemaal aan het einde van het strand, waar ik, hoe zal het ook zijn, een Nederlands gezin aantrof. Het was heel fijn om weer even Nederlands te praten. Na een gezellig gesprek en een volle buik ben ik onder de torii gelopen en ben toen richtig Hiroshima gevaren, nadat ik nog even snel een overheerlijke oester heb verobert.
In Hiroshima ben ik naar de Peace Memorial Park afgereist. Daar kwam ik onder de indruk van de Genbaku Dome (het gebouw dat niet ver van de impact stond, en totaal verwoest is, maar nog wel overeind staat). Het was heel druk. Die ochtend was er namelijk een ceremony om 8:15, want toen viel er op 6 augustus 1945 de atoombom die het einde van de oorlog met Japan ondertekende. Ik ben door het park gelopen, langs het standbeeld van Sadako Sasaki, die de bom overleefde, maar later opeens overleed aan leukemie op jonge leeftijd. Haar klasgenoten habben over heel Japan geld ingezameld voor een standbeeld. Sasako-san vouwde naar traditioneel gebruik 1000 kraanvogels, dan zou je weer beter worden. Haar verhaal werd zo bekend dat elke basisschool scholier ooit op 6 augustus naar Hiroshima is geweest, daar leggen ze 1000 gevouwde kraanvogels neer.
Toen ben ik door gelopen naar het Hiroshima museum, daar heb ik ook de kraanvogels gezien die Sasaki-san gevouwen heeft. Ik begon honger te krijgen en heb toen Okonomi-mura gezocht. Hiroshima is bekend om zijn Hiroshima-yaki die ik niet kon missen. Shii-chan (de zus van Hiroshi-san) raadde me aan om bij Sarashina te eten. Daar heb ik een heerlijke Hiroshima-yaki op en een gezelig gesprek gehad.
Ik ging snel terug naar het park want de lantaren ceremonie begon. Men koopt dan een drijvende lantaren en zet er een boodschap op. Het is een prachtig gezicht op al die lantarens op het water te zien langs drijven langs de Genbaku Dome. Heel mooi en heel uniek. Onder het gezang van een koor laten duizenden mensen hun wens en boodschap los op de wateren van Hiroshima. Ook ik heb voor 600 yen een lantaren gekocht, een once in a lifetime moment.
Het begon tijd te worden om de trein naar Yukuhashi te nemen, maar ik miste mijn trein, raakte verdwaalt en dacht dat mijn spullen gestolen waren (terwijl mijn kluissleutel gewoon onleesbaar was). Uiteindelijk kwam ik een uur te laat ik Kyushu Yukuhashi aan, maar ik had wel een hele leuke dag.
woensdag 5 augustus 2009
Karaoke
Gisteren heb ik Karaoke gedaan. Eerst gingen we tennisen en toen gingen we met de tennis club naar het huis van Yuuko-san. Daar werden welkom geheten door de hond van Yuuko, Ore. Ore werd helemaal gek toen we aankwamen, en begon te blaffen als een gek. De dochter van Yuuko moest het beest vast houden, anders zou het ons hebben besproken. Eerst gingen we om en om douchen en langzamerhand begon Ore aan ons te wennen. Ook het huis van Yuuko-san was erg groot en had een moderne woonkamer, en een traditionele tatamikamer. Toen iedereen weer fris was gingen we temaki sushi eten. Er lagen schalen vol met heerlijke verse sashimi, groenten en sushi-rijst op tafel. Je pakt dan een vel nori, en dan doe de daar wat rijst, vis en groente in. Je vouwt het dicht, doopt het in soyasaus en eetsmakelijk. Eerst was ik bang dat de nori, zoals in Nederland, taai wordt als je er iets op legt. Maar deze nori bleef lekker krokant en knapperig. Het smaakte heerlijk.
Toen gingen we Karaoke doen. Ik dacht dat we naar een Karaoke zaaltje gingen, maar nee, in Japan doet men dat tegenwoordig niet meer. Karaoke doe je thuis op de Wii. Je koopt dan om internet voor 300yen een licensie dat je 1 dag karaoke mag doen met Joysound, het karaokespel met twee bijgeleverde microfoons. Even leek het me een beetje saai, want dit is natuurlijk niet het echte karaoke wat wereldberoemd is: in een klein kamertje vals door een microfoon ' zingen'. Maar het was heel leuk, en we hebben van 3 tot 10 uur karaoke gedaan met Karin-chan, de dochter van Yuuko-san en haar vriendin, Yuuko-san zelf en Kazuko-san. Later kwamen de dames van de tennisclub nog langs. Het was heel gezellig.
Toen gingen we Karaoke doen. Ik dacht dat we naar een Karaoke zaaltje gingen, maar nee, in Japan doet men dat tegenwoordig niet meer. Karaoke doe je thuis op de Wii. Je koopt dan om internet voor 300yen een licensie dat je 1 dag karaoke mag doen met Joysound, het karaokespel met twee bijgeleverde microfoons. Even leek het me een beetje saai, want dit is natuurlijk niet het echte karaoke wat wereldberoemd is: in een klein kamertje vals door een microfoon ' zingen'. Maar het was heel leuk, en we hebben van 3 tot 10 uur karaoke gedaan met Karin-chan, de dochter van Yuuko-san en haar vriendin, Yuuko-san zelf en Kazuko-san. Later kwamen de dames van de tennisclub nog langs. Het was heel gezellig.
Mizuma
De derde van Augustus ben ik naar Mizumadera geweest. Ik las in een folder dat het een must-see is in Kaidzuka. Normaal neemt Kazuko elke gast die ze heeft naar die Tempel, maar met mij is ze nooit geweest. Dus zei ze dat ik maar snel moest gaan. Ik ging eerst weer door de stad fietsen, toen ik geen zin meer had, stopte ik bij het dichtsbijzijnde station met met de relatief duurste trein in de Kansai naar Mizumadera te rijden. Het station waar ik opstapte was stil en verlaten, alleen een oud echtpaar stond te wachten op het hele oude stationnetje.
Een paar stations verder was ik aangekomen in een plattelandswijkje van Kaizuka. Ik liep door de veelal oude traditionele huizen, dicht opelkaar gebouwd, naar de Mizumadera. Waar een enorme tempel aan de horizon opdook. Een drie verdiepingen hoge paragoda stond er trots naast. Het was inderdaad de mooiste tempel van Kaidzuka. Daarna heb ik door het stadje gelopen, tussen de rijstvelden en smalle steegjes. Ik was als buitenlander natuurlijk een bijzonder fenomeen, en een klein meisje verstarde eerst toen ze me zag. Later volgde ze me op een verre afstand. Pas toen ik een hoog gelegen begraafplaats op klom, om een foto te maken van Mizuma, ging ze weg. Voordat ik naar huis ging heb ik nog voor 350 yen Ichigo Kakikoori gegeten, verfrissende schaafijs overgoten met aardbeiensiroop. Een lekker rustig dagje waarvan ik de rust van het Japanse platteland even kon proeven.
Een paar stations verder was ik aangekomen in een plattelandswijkje van Kaizuka. Ik liep door de veelal oude traditionele huizen, dicht opelkaar gebouwd, naar de Mizumadera. Waar een enorme tempel aan de horizon opdook. Een drie verdiepingen hoge paragoda stond er trots naast. Het was inderdaad de mooiste tempel van Kaidzuka. Daarna heb ik door het stadje gelopen, tussen de rijstvelden en smalle steegjes. Ik was als buitenlander natuurlijk een bijzonder fenomeen, en een klein meisje verstarde eerst toen ze me zag. Later volgde ze me op een verre afstand. Pas toen ik een hoog gelegen begraafplaats op klom, om een foto te maken van Mizuma, ging ze weg. Voordat ik naar huis ging heb ik nog voor 350 yen Ichigo Kakikoori gegeten, verfrissende schaafijs overgoten met aardbeiensiroop. Een lekker rustig dagje waarvan ik de rust van het Japanse platteland even kon proeven.
zondag 2 augustus 2009
Sakai
Vandaag heb ik Sakai bezocht, een eeuwenoude stad van bijna een miljoen, gelegen naast Osaka-stad. Sakai is in Japan bekend wegens de grootste tombe van Japan: de tombe van Nintoku. De straat verder, staat het 21 verdieping hoge Sakai City Hall, waar ik naar de bovenste verdieping ben gegaan om te genieten van een prachtig uitzicht. Ik had een geweldige blik om de oneindigheid van huizen, appartementen, bedrijven, fabrieken en warenhuizen. Osaka-fu is zo groot! Het noorden werd begrenst door de skyline van Umeda, waarachter de bergen van Honshu zichtbaar waren. In het oosten zag je de suburbs die uitliepen op de berghellingen van Nara en Kyoto. Het zuiden keek uit op de bergen van Wakayama en de Minami Senshu, waar ik woon. In het westen kon je de inlandse zee zien, met de bergen van Kobe en de Shikoku eilanden.
Op de heenweg heb ik eerst gefietst naar een zeer populaire winkel, een supermarkt en warenhuis in 1. Ondanks dat het heel rommelig, helemaal vol gepropt was met reclame en overvolle schappen, was het heel druk. Toen fietste is verder naar het dichtsbijzijnde JR station, zodat ik naar Sakai kon rijden. Maar ik kon de ingang nergens vinden! Alleen de ingang van de verkeerde kant was te zien. Toen in wanhoop maar de weg vroeg, legde een hele aardige Japanse mevrouw uit dat er inderdaad maar 1 ingang was, en dat je dan door een tunnel moet lopen om naar de goede kant toe te gaan. Ze vroeg me zoals elke Japanner waar ik vandaag kwam en wat ik van Japan vond. Toen we aankwamen bij het station, gaf ze me zomaar 1000yen! Ik weigerde, maar ze deed alsof ze me niet hoorde, en praatte verder over vanalles en nog wat. Toen kocht ze mijn treinkaartje en wensde me een veilige reis. Zo aardig!
Thuis hebben we Yakiniku gegeten. Japanse (eigenlijk Koreaanse) Barbeque. Op een teppanyaki leg je allerlei heerlijke stukjes vlees en groenten (aubergine, Japanse pompoen, Maitake (super lekkere paddestoel) en kleine groene paprikaatjes). Als toetje een Japanse peer, dat eigenlijk een hele witte, sappige appel is :P.
Op de heenweg heb ik eerst gefietst naar een zeer populaire winkel, een supermarkt en warenhuis in 1. Ondanks dat het heel rommelig, helemaal vol gepropt was met reclame en overvolle schappen, was het heel druk. Toen fietste is verder naar het dichtsbijzijnde JR station, zodat ik naar Sakai kon rijden. Maar ik kon de ingang nergens vinden! Alleen de ingang van de verkeerde kant was te zien. Toen in wanhoop maar de weg vroeg, legde een hele aardige Japanse mevrouw uit dat er inderdaad maar 1 ingang was, en dat je dan door een tunnel moet lopen om naar de goede kant toe te gaan. Ze vroeg me zoals elke Japanner waar ik vandaag kwam en wat ik van Japan vond. Toen we aankwamen bij het station, gaf ze me zomaar 1000yen! Ik weigerde, maar ze deed alsof ze me niet hoorde, en praatte verder over vanalles en nog wat. Toen kocht ze mijn treinkaartje en wensde me een veilige reis. Zo aardig!
Thuis hebben we Yakiniku gegeten. Japanse (eigenlijk Koreaanse) Barbeque. Op een teppanyaki leg je allerlei heerlijke stukjes vlees en groenten (aubergine, Japanse pompoen, Maitake (super lekkere paddestoel) en kleine groene paprikaatjes). Als toetje een Japanse peer, dat eigenlijk een hele witte, sappige appel is :P.
PL Hanabi
Gisteren ben ik (nadat ik een dagje door de stad gefietst had), naar het PL Hanabi (vuurwerk) geweest. We gingen met de Kosakas naar een berg stad, Tondabayashi. Want daar werd gisteren het grootste jaarlijkse vuurwerkshow ter wereld gehouden. Eerst gingen we avondeten bij vrienden van Hiroshi-san. Een oud en vriendelijk echtpaar. Ze woonde in een modernuitziend huis, dat traditioneel was ingericht. Het echtpaar hadden twee honden, van die wollige witte fluffige hondjes, ze waren heel lief en Kazuko-san begon serieus na te denken om ook zo'n beesje te nemen. Terwijl Karin-chan en Kazuko-san met de hondjes speelde, had de gastvrouw had een ontzettend mooi en luxe feestmaal voor ons klaargemaakt. Allemaal schalen vol met gerechten. Er zaten wel wat delicate gerechten tussen als kleine gedroogde octopussen en vissenchips, maar die smaakte bijzonder genoeg, goed. Toen ik mijn buik vol gegeten had, werd het tijd om te gaan.
We liepen de straat uit om naar een heuvel toe te gaan en daar was hele buurt samengekomen naar de PL vuurwerk show te kijken. De PL Vuurwerkshow is een jaarlijkse vuurwerk show dat ter ere wordt gehouden van de oprichter van Perfect Liberty (een sekte hier is een link). Er worden dan ongeveer 10000 vuurwerkshots de lucht in geknalt.
Ik had de camera in aanslag om foto's te maken. De proloog alleen al was zo mooi! Hele grote vuuwerken werden de lucht in geschoten. Het was zo mooi, zo groot zo luid. Ookal werd alles ongeveer 4 kilometer verderop afgeschoten, was alles toch nog heel groot. Toen het echte spel begonnen was, kregen we het mooiste te zien dat er was. Helaas zat er wel een dikke wolk voor, als een soort censuurbalk. Gelukkig was het vuurwerk zo groots dan we nog wel veel zagen. Het was van het beste soort. Het vuurwerksoort dat je op TV ziet als in Sydney of in New York het nieuwe jaar is begonnen. Groots, veel, kleurrijk en creatief. Ze sloten af met een enorme felle knal, de hele lucht, heel Osaka-prefectuur was even verlicht.
Bij het echtpaar thuis werden we weer verwent met pudding, ijs en taart. Van de gastheer kreeg ik zelfs een kalligrafie penseel. Met een goed gevulde buik reden we terug naar Haruki, waar we een uitgebreide 'dank-je-wel-brief' geschreven hebben.
We liepen de straat uit om naar een heuvel toe te gaan en daar was hele buurt samengekomen naar de PL vuurwerk show te kijken. De PL Vuurwerkshow is een jaarlijkse vuurwerk show dat ter ere wordt gehouden van de oprichter van Perfect Liberty (een sekte hier is een link). Er worden dan ongeveer 10000 vuurwerkshots de lucht in geknalt.
Ik had de camera in aanslag om foto's te maken. De proloog alleen al was zo mooi! Hele grote vuuwerken werden de lucht in geschoten. Het was zo mooi, zo groot zo luid. Ookal werd alles ongeveer 4 kilometer verderop afgeschoten, was alles toch nog heel groot. Toen het echte spel begonnen was, kregen we het mooiste te zien dat er was. Helaas zat er wel een dikke wolk voor, als een soort censuurbalk. Gelukkig was het vuurwerk zo groots dan we nog wel veel zagen. Het was van het beste soort. Het vuurwerksoort dat je op TV ziet als in Sydney of in New York het nieuwe jaar is begonnen. Groots, veel, kleurrijk en creatief. Ze sloten af met een enorme felle knal, de hele lucht, heel Osaka-prefectuur was even verlicht.
Bij het echtpaar thuis werden we weer verwent met pudding, ijs en taart. Van de gastheer kreeg ik zelfs een kalligrafie penseel. Met een goed gevulde buik reden we terug naar Haruki, waar we een uitgebreide 'dank-je-wel-brief' geschreven hebben.
zaterdag 1 augustus 2009
Sayonara
De afgelopen heb ik weinig gegedaan. Ook het einde van boek 2 kwam in zicht dus ik heb veel 'free talk' gehad. Ik heb bij Sumi-san nog een keer Yakisoba en Curry Rice gegeten, wat goed smaakte. Gisteren was het de laatste dag en heb ik een Sayonara Party gehad (sayonara = vaarwel). De les daarvoor kreeg ik van Sawada-san, die in Fukuoka gewoond heeft. Ze had allemaal Engelstalige folders mee die haar broer in Kyushu had opgestuurd. Verder gaf ze me nog allemaal plaatselijke snacks, zo aardig! Toen de Sayonara Party begon, waren alle leraren die konden komen, aanwezig. We hebben van 12:30 tot 16:00 onder het genot van sushi en zoetigheid een vaarwel party gehouden. Ik heb een korte speech gehouden en wat souveniers gegeven. Rond 4 uur ruimde we op en was het werkelijke afscheid begonnen. Ik vond het wel jammer of afscheid te nemen van al die aardige mensen. Daarna ging ik nog naar Sumi-san om wat onopengemaakte lekkerijnen te geven die we over hadden.
Toen ik rond 7 uur aankwam stond Karin-chan helemaal opgetogen in een Yukuta, op het punt om weg te gaan. Kazuko-san vroeg of ik mee ging, ik kon dus gelijk weer weg :P. Toen we aankwamen bij het station was het weer overbevolkt met leefdtijdsgenoten in Yukata. Het zag heel gezellig en sfeervol uit. Het stationn stond op 3 hoog, met daaronder een winkelstraat die uitkwam op een straat die overdwars stond op de spoorlijn. Die straat kwam uit op aan de linker kant een groot prachtig Shinto tempelcomplex en op de rechterkant op een enorm park. We liepen eerst naar het tempelcomplex dat volgebouwd was met kraampjes. Bij een enorme hoge ronde brug, de Taikobashi, ontmoette we Karins vriendinnen. Gezamelijk liepen we door de drukte naar het park. Daar heb ik nog bij een kraampje gebakken inkvis op een stokje op :P. Bij het station wachtte we nog op de rest.
In het park was het minder druk. Hier mocht je vuurwerk afsteken. Met een grote club gingen we naar een baseball veld om daar ons vuurwerk af te steken. We hadden veel gekleurde vuurstokjes, sterretjes, vuurwerkpotjes en pijltjes. Het was een gezellige avond. Het was soms wel gevaarlijk, want ze hadden weinig verstand van vuurwerk. Bijna iedereen heeft wel een brandwond opgelopen :P Even hadden we zelfs een vuurwerk oorlogje :o, maar dat is goed afgelopen. Na het vuurwerk gingen we nog met Karin-chan, Tai-kun en Shige-kun naar het festival om onze magen te vullen, met heerlijk eten. Het was erg gezellig. Toen we naar huis gingen rond 11 uur, was de trein nog stamp en stampvol. Het mooiste is dat (bijna) niemand iets zegt, maar dat ongeveer de helft aan het smsen, gamen of een boek aan het lezen is, terwijl dat de andere helft slaapt in de meest onmogelijke houdingen.
Toen ik rond 7 uur aankwam stond Karin-chan helemaal opgetogen in een Yukuta, op het punt om weg te gaan. Kazuko-san vroeg of ik mee ging, ik kon dus gelijk weer weg :P. Toen we aankwamen bij het station was het weer overbevolkt met leefdtijdsgenoten in Yukata. Het zag heel gezellig en sfeervol uit. Het stationn stond op 3 hoog, met daaronder een winkelstraat die uitkwam op een straat die overdwars stond op de spoorlijn. Die straat kwam uit op aan de linker kant een groot prachtig Shinto tempelcomplex en op de rechterkant op een enorm park. We liepen eerst naar het tempelcomplex dat volgebouwd was met kraampjes. Bij een enorme hoge ronde brug, de Taikobashi, ontmoette we Karins vriendinnen. Gezamelijk liepen we door de drukte naar het park. Daar heb ik nog bij een kraampje gebakken inkvis op een stokje op :P. Bij het station wachtte we nog op de rest.
In het park was het minder druk. Hier mocht je vuurwerk afsteken. Met een grote club gingen we naar een baseball veld om daar ons vuurwerk af te steken. We hadden veel gekleurde vuurstokjes, sterretjes, vuurwerkpotjes en pijltjes. Het was een gezellige avond. Het was soms wel gevaarlijk, want ze hadden weinig verstand van vuurwerk. Bijna iedereen heeft wel een brandwond opgelopen :P Even hadden we zelfs een vuurwerk oorlogje :o, maar dat is goed afgelopen. Na het vuurwerk gingen we nog met Karin-chan, Tai-kun en Shige-kun naar het festival om onze magen te vullen, met heerlijk eten. Het was erg gezellig. Toen we naar huis gingen rond 11 uur, was de trein nog stamp en stampvol. Het mooiste is dat (bijna) niemand iets zegt, maar dat ongeveer de helft aan het smsen, gamen of een boek aan het lezen is, terwijl dat de andere helft slaapt in de meest onmogelijke houdingen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
