Jitensha

Afgelopen twee dagen veel fietst. Eergisteren in de buurt, niet te lang want die avond was er (weer enorm mooi) vuurwerk. We gingen naar Zoë's huis omdat zij op 7 hoog wonen, en we via het dak terras het vuurwerk konden bekijken. Die avond heb ik ook gelijk een soort planning gemaakt met Zoë. Gisteren zouden we naar Ushitaki-san fietsen. De hoogste berg van onze stad. Omdat de stad heel lang is (Benschop is er niks bij) was het een heel eind, 3 uur fietsen. Maar daar hadden we wel zin in, een lekker fietstochtje door het Japanse platteland.

Dik ingesmeerd met zonnebrand, rugzak vol water en met andere belangerijke producten stapte ik op de Jitensha (fiets). Ook al wil ik het geen fiets noemen: Jitensha zijn te klein (ik heb nog geen normale grootte gezien), er zitten geen versnellingen op, hij staat altijd op z'n '3' en het ding heeft stekelige handsvaten (zodat je er niet per ongelijk van afglijd of zo). Echt ondingen dus. Ik had eerst altijd met een mountainbike gefietst, maar omdat die ook niet lekker werkt, ging ik dus voor het eerst op een jitensha. Toen we ongeveer 10 minuten al onderweg waren, kreeg ik al spijt.

We hadden een map van 6 A4tjes aan elkaar geplakt met daarop Kishiwada-stad. We hadden de route uitgestippeld en het leek heel simpel. Onderweg zouden we even stoppen voor een break in een soort tempel. Maar de weg naar die tempel was er niet. Toch vonden we de tempel (weer mooi trouwens) en toen we weer opgeladen waren gingen we weer verder... We moesten naar een grote weg dat naast het meer (dat tegenover de tempel lag) fietsen. Die dachten we te hadden gevonden. Dus niet. We fietsten door het prachtige platteland de verkeerde kant op. Toen we dat in de gaten kregen vroegen we aan een boer waar we waren. Maar die boer gaf ons een heel lul verhaal over waar we heen moesten, hij wees niet aan waar we waren. We zeiden meerdere malen bedankt en gingen door. We hadden begrepen dat we eerst masu (rechtdoor) moesten en daarna hidari (linksaf). En dat was goed.

Omdat de weg steeds steiler werd, begonnen we uitgeput te raken. En met opgevouwen benen, en op stand 3 een helling op te trappen was niet echt leuk. Voor de zekerheid vroegen we opnieuw de weg. We zaten goed. Zo kwamen we dus aan op de weg waar we op moesten zitten. Dan alleen nog maar rechtdoor volgens de kaart. Maar hoe mooi het uitzicht ook was, de weg werd steeds steiler. We waren vuurrood van de inspanning en de brandende zon. We stopte bij een vending machine (die zelfs hier overal waren) en kochten wat Super H2O 500ml (Zoë kocht er 3). Het was pijnlijk om op het heetst van de dag met opgevouwen benen op een zware fiets tegen de helling te fietsen. Maar we gaven niet op. Pas toen we er achter kwamen dat we al zo lang onderweg waren en er nog lang niet waren wilde Zoë terug. Ik wilde nog door dus we maakte een deal, na 15 minuten geen mooi lunch plekje, terug naar huis.

Na 10 minuten kwamen we aan bij een prachtig plekje. Naast de weg was een ravijn met een kabbelend beekje dat snel door de rotsen stroomde. Omgeven door bamboe bomen. De plaatselijke jeugd zat daar te barbecuen. Wij aten onze lunch omsingeld met het prachtige uitzicht. We hadden een gesprek met een paar lui daar en toen we klaar waren gingen we nog even kijken om Ushitakisan nog ver weg was. Als er in dit dorp een Ushitakisan centrum was waren we dichtbij en gingen we door. Zo niet, naar huis. We konden geen centrum vinden. Naar huis dus. Want als het te ver weg zou zijn, zouden we te laat thuis komen voor het festival die avond.

De terugweg ging opvallend snel. Ik had al snel spijt van onze beslissing. Maar toen ik realiseerde dat de heenweg en de lunch ook heel mooi waren, zette ik me erover heen. Het was dan wel heel vermoeiend, maar wel heel mooi. We waren in no-time thuis. De zon begon nu echt pijn te doen en toen we thuis waren gingen we naar Kagura. Een festival.

Kagura is een soort shinto circus. Monniken laten allemaal kunstjes zien, maken muziek en dansen. Het was wel mooi, maar soms een beetje saai. Het blijven monniken. Ik had van die dag een vreselijke koppijn gekregen dus snel naar bed om te dromen van een mooie, maar zware dag.