Alles blogs heb ik gebundeld in een boekje van Pocketformaat.
Je kan het hier downloaden.
Bedankt iedereen die deze reizen hebben mogelijk gemaakt.
みんなさま、どうもありがとうございました！
woensdag 3 maart 2010
donderdag 13 augustus 2009
woensdag 12 augustus 2009
Fukuoka
De hoofdstad van Kyushu is Fukuoka, een stadje van 5 miljoen. Het ligt niet ver van Yukuhashi, het is binnen een uurtje te bereiken met de Sonic Limited Express. Die dag zou ik de zoon van de familie Ougata ontmoeten, Hideyoshi-san (als ik het me goed herrinner). Hij is 22 jaar en is een 5de jaarse student op de facultiteit Geneeskunde in Fukuoka.
We liepen na de kennismaking op het station naar de Canal City Hakata, een enorm futuristisch winkelcentrum. Toen gingen we naar Tenjin, het stadscentrum. Hideyoshi is heel aardig en behulpzaam. Toen we naar de trein gingen om de trein te pakken naar Dazaifu (een enorm tempelcomplex), betaalde hij mijn kaartje en dat bleef hij de rest van de dag doen, ookal zei ik beleefd dat ik zelf wilde betalen. Het is de Japanse cultuur dat de oudere, in hogere sociale ladder betaald, maar dat voelde wel een beetje ongemakkelijk. De Dazaifu was prachtig, helaas werd er wel aan renovatie gedaan waardoor sommige dingen er niet zo mooi uitzagen, maar het was wel interessant. We waren live getuigen van een Shinto ceremonie, heel mysterieus.
Na de Dazaifu aten we bij MOS Burger, de Japanse McDonalds die hele goede kwaliteit burgers afleverd. Vervolgens namen we de metro naar Yamanoue, een observatietoren die een geweldig zicht gaf op Fukuoka. Het is een gezellige kleurrijke stad. We besloten om naar de Oyogi Park te gaan en een middagpauze te nemen. Dit park, een soort Vondelpark, is heel mooi in de lente, er bloeien dan allemaal kersenbloesem, in de zomer is het enorme meer een mooi gezicht, in het midden van het meer staan wat kleine eilandjes die verbonden zijn met een traditionele brug. Een erg leuk gezicht.
Avondeten deden we in een traditioneel Yatai, het is Fukuokaans gebruik dat :s avonds overal kleine kraampjes verscheinen die :raamen:(Chinese Noodelsoep) verkopen. Het zag er wel allemaal een beetje onbetrouwbaar uit, maar het smaakte heerlijk. Ik heb de beroemde plaatselijke Tonkotsu Raamen op, heerlijk. Fukuoka was een hele leuke stad. Hideyoshi was een gezellige en goede gids.
We liepen na de kennismaking op het station naar de Canal City Hakata, een enorm futuristisch winkelcentrum. Toen gingen we naar Tenjin, het stadscentrum. Hideyoshi is heel aardig en behulpzaam. Toen we naar de trein gingen om de trein te pakken naar Dazaifu (een enorm tempelcomplex), betaalde hij mijn kaartje en dat bleef hij de rest van de dag doen, ookal zei ik beleefd dat ik zelf wilde betalen. Het is de Japanse cultuur dat de oudere, in hogere sociale ladder betaald, maar dat voelde wel een beetje ongemakkelijk. De Dazaifu was prachtig, helaas werd er wel aan renovatie gedaan waardoor sommige dingen er niet zo mooi uitzagen, maar het was wel interessant. We waren live getuigen van een Shinto ceremonie, heel mysterieus.
Na de Dazaifu aten we bij MOS Burger, de Japanse McDonalds die hele goede kwaliteit burgers afleverd. Vervolgens namen we de metro naar Yamanoue, een observatietoren die een geweldig zicht gaf op Fukuoka. Het is een gezellige kleurrijke stad. We besloten om naar de Oyogi Park te gaan en een middagpauze te nemen. Dit park, een soort Vondelpark, is heel mooi in de lente, er bloeien dan allemaal kersenbloesem, in de zomer is het enorme meer een mooi gezicht, in het midden van het meer staan wat kleine eilandjes die verbonden zijn met een traditionele brug. Een erg leuk gezicht.
Avondeten deden we in een traditioneel Yatai, het is Fukuokaans gebruik dat :s avonds overal kleine kraampjes verscheinen die :raamen:(Chinese Noodelsoep) verkopen. Het zag er wel allemaal een beetje onbetrouwbaar uit, maar het smaakte heerlijk. Ik heb de beroemde plaatselijke Tonkotsu Raamen op, heerlijk. Fukuoka was een hele leuke stad. Hideyoshi was een gezellige en goede gids.
zondag 9 augustus 2009
Aso-kazan
De zondag was Azo-kazan. Een enorme caldera vulkaan in het midden van Kyushu. Om er heen te komen moesten we vroeg uit de veren en reed Kenichisan ons (Tomoko-san en ik) naar de vulkaan. De heen reis was weer heel mooi, de Japanse boerendorpjes door de bergen zijn een geweldig gezicht.
We begonnen met een vulkaan museum, dat heel interessant was. Het weer viel eerst niet mee, en de observatie platform die een 360 graden blik geeft om het Aso gebied was helemaal bewolkt. Dus reden we verder naar de krater van de vulkaan. De vulkaan is heel indrukwekkend. Het landschap is er heel mysterieus. De krater was ook een geweldige ervaring, Het rookt er naar vuurwerk en er kwamen enorme grote groenige wolken vanaf. Het krater gebied was heel vet en bijzonder. Ik had veel geluk, want net daarvoor was het opgeklaard en toen ik terug wilde klonk er een waarschuwingssein, dat we onmiddelijk de vulkaan verlaten moesten wegens gifgassen.
Na de krater gingen we terug naar het observatie platvorm en hadden we een veel beter zicht op de Aso caldera, die prachtig is. Op de terugweg hebben Japans gebarbequed en na een mooie lange terug reis hele goede sushi op.
We begonnen met een vulkaan museum, dat heel interessant was. Het weer viel eerst niet mee, en de observatie platform die een 360 graden blik geeft om het Aso gebied was helemaal bewolkt. Dus reden we verder naar de krater van de vulkaan. De vulkaan is heel indrukwekkend. Het landschap is er heel mysterieus. De krater was ook een geweldige ervaring, Het rookt er naar vuurwerk en er kwamen enorme grote groenige wolken vanaf. Het krater gebied was heel vet en bijzonder. Ik had veel geluk, want net daarvoor was het opgeklaard en toen ik terug wilde klonk er een waarschuwingssein, dat we onmiddelijk de vulkaan verlaten moesten wegens gifgassen.
Na de krater gingen we terug naar het observatie platvorm en hadden we een veel beter zicht op de Aso caldera, die prachtig is. Op de terugweg hebben Japans gebarbequed en na een mooie lange terug reis hele goede sushi op.
Sasebo
Mijn eerste uitje in Kyushu ging naar Sasebo, een bergstad aan het uiterste westen van Japan. Daar heb ik de Kyujyukyu eilanden bezocht, het meest geconcentreerde gebied met eilanden van de Japanse archipel. 7:50 vertrok mijn Limited Express naar Hakata, de hoofdterminal van Kyushu. Daar stapte ik over op de Midori Express. Het landschapvan Kyushu is prachtig, veel bergdorpjes en Japanse gebouwen. Alleen moest een onwijs luid Chinees gezin de rust verstoren.
Toen de conductuur vroeg waar ik heen ging, begreep ik dat ik in de verkeerde trein zat, want de conductuur zei dat ik moest overstappen in de Midori Express (waar ik dacht in te zitten). Maar ik zat in de trein naar Huis Ten Bosch, een enorm groot Nederlands park, dat onwijs populair is onder Jappaners. Dat gaf toch wel een goed gevoel als Nederlander. Toen ik bij het overstap station de Midori Express zocht, en ik die niet on vinden, stapte een vriendelijke jongen uit de trein om te vertellen dat de Midori achter de Huis ten Bosch trein zat en bij dit station los gekoppeld werd.
Ik kwam dus zonder vertraging aan in Sasebo. Daar moest ik wachten op de bus die naar Pearl Sea Resort rijdt, dus ben ik naar de top gelopen om daar foto:s te maken van de stad. Eenmaal aangekomen bij de Pearl Sea Resort, waar de cruise schepen vertrekken die door de Kyujyukyu eilanden varen, kwam ik er achter dat het vooral een kinderpark is, zoals Dofinarium. Desondanks was de cruise heel mooi, het weer was geweldig en het zicht prachtig.
Terug in Sasebo heb ik wat rond gelopen en een Sasebo burger op, met kaas! Het smaakte heerlijk (ik proefte geen kaas). In de trein kwam ik een vrouw tegen waarmee ik de hele reis mee hebt gepraat. Ze vertelde wel hele heftige dingen, zoals dat haar dochter zelfmoord gepleegd heeft, over haar man waarmee een ze een rampenhuwelijk heeft en over haar ouders die haar hebben verstoten.
In Yukuhashi hebben we met de Ougata:s (mijn gastgezin) heerlijke Yakitori op. Een hele interessante dag vol nieuwe ervaringen.
Toen de conductuur vroeg waar ik heen ging, begreep ik dat ik in de verkeerde trein zat, want de conductuur zei dat ik moest overstappen in de Midori Express (waar ik dacht in te zitten). Maar ik zat in de trein naar Huis Ten Bosch, een enorm groot Nederlands park, dat onwijs populair is onder Jappaners. Dat gaf toch wel een goed gevoel als Nederlander. Toen ik bij het overstap station de Midori Express zocht, en ik die niet on vinden, stapte een vriendelijke jongen uit de trein om te vertellen dat de Midori achter de Huis ten Bosch trein zat en bij dit station los gekoppeld werd.
Ik kwam dus zonder vertraging aan in Sasebo. Daar moest ik wachten op de bus die naar Pearl Sea Resort rijdt, dus ben ik naar de top gelopen om daar foto:s te maken van de stad. Eenmaal aangekomen bij de Pearl Sea Resort, waar de cruise schepen vertrekken die door de Kyujyukyu eilanden varen, kwam ik er achter dat het vooral een kinderpark is, zoals Dofinarium. Desondanks was de cruise heel mooi, het weer was geweldig en het zicht prachtig.
Terug in Sasebo heb ik wat rond gelopen en een Sasebo burger op, met kaas! Het smaakte heerlijk (ik proefte geen kaas). In de trein kwam ik een vrouw tegen waarmee ik de hele reis mee hebt gepraat. Ze vertelde wel hele heftige dingen, zoals dat haar dochter zelfmoord gepleegd heeft, over haar man waarmee een ze een rampenhuwelijk heeft en over haar ouders die haar hebben verstoten.
In Yukuhashi hebben we met de Ougata:s (mijn gastgezin) heerlijke Yakitori op. Een hele interessante dag vol nieuwe ervaringen.
Yukuhashi
Mijn gastgezin in Yukuhashi is heel aardig. Dat merkte is gelijk al, toen ik te laat aan kwam (ik had mijn trein gemist), vonden ze dat geen probleem. Ze verwennen me met al het lekkere en luxe eten dat er is en maken het me erg naar mijn zin. Mijn gastvader (Kenichiro-san) is een longarts en een hele vriendelijke spontane man. Mijn gastmoeder (Tomoko-san) is huisvrouw met een passie voor kunst, ze is erg precies en denkt alles heel goed door, ze is heel verdraagzaam en vriendelijk.
Het huis is enorm en heel netjes ingericht, tot nu toe heb ik elke keer hele luxe dingen gegeten, vooral buitenshuis. De eerste dag ben ik met Tomoko-san naar pottenmaker geweest, waar ik een Japanse theekop gemaakt hebt. Daarna zijn we richtig de bergen gegaan om naar de Limestone grot te gaan. De rit was prachtig. Kyushu is heel rijk aan bergen in allerlei maten en vormen. De grot was ook heel mooi en lekker koel. Wadend door ijskoud water en gladde rotsen, kwam ik langs hele mooie rotsformaties.
Toen gingen we nog langs een observatorium en langs de supermarkt. Thuis hebben we heel lekker Chinees gegeten (echt Chinees). Ik was meteen in slaap gevallen.
Het huis is enorm en heel netjes ingericht, tot nu toe heb ik elke keer hele luxe dingen gegeten, vooral buitenshuis. De eerste dag ben ik met Tomoko-san naar pottenmaker geweest, waar ik een Japanse theekop gemaakt hebt. Daarna zijn we richtig de bergen gegaan om naar de Limestone grot te gaan. De rit was prachtig. Kyushu is heel rijk aan bergen in allerlei maten en vormen. De grot was ook heel mooi en lekker koel. Wadend door ijskoud water en gladde rotsen, kwam ik langs hele mooie rotsformaties.
Toen gingen we nog langs een observatorium en langs de supermarkt. Thuis hebben we heel lekker Chinees gegeten (echt Chinees). Ik was meteen in slaap gevallen.
Hiroshima
Zes augustus ben ik vroeg in de ochtend op de trein gestapt in Kumeda, vanaf daar ging ik naar Shin-Osaka, en van Shin-Osaka naar Hiroshima. Daar kwam ik rond 10 uur aan. Ik heb toen eerst heel goed moeten zoeken naar het juiste station om verder te reizen en de kluizen om mijn grote tas vol kleren in de bewaren. Hiroshima station is niet echt duidelijk, het is niet heel groot, maar wel chaotisch (en dat terwijl ik een map met beschrijvingen over het station had uitgeprint). Maar goed, eenmaal in de juiste trein kwam ik aan in Miyajima, mijn eerste bestemming. Ik wilde daar in de ochtend heen, omdat het dan vloed is. In Miyajima staat namelijk de bekende torii in zee. Bij eb kan je er onderdoor lopen.
Eenmaal aangekomen op de pond, brak de zon door en kreeg ik een geweldige blik op het eilandje, dat als een groene berg uit de zee rees. Aan land gekomen liep ik naar het tempel complex waaraan de schrein verbonden is. Onderweg werd ik verwelomt door de vele herten die op het eiland rond lopen. Net als in Nara zijn overal tamme herten die geduldig wachten op een rijstkoekje op een aai.
Dichter en dichter kwam ik bij de torii en zag ik hoe immens groot dan ding wel niet is. Na een paar fotos liep ik naar het tempelcomplex dat nog net in het water stond, het begon al langzaam eb te worden. Na die prachtige tempel en een geweldige blik op de schrein, ben ik de met tempels begroeide berg opgelopen en ben toen afgedaald naar een andere tempel, die enorm groot was. Het begon 1 uur te worden, dus ik ging op zoek naar wat eten. Dat vond ik helemaal aan het einde van het strand, waar ik, hoe zal het ook zijn, een Nederlands gezin aantrof. Het was heel fijn om weer even Nederlands te praten. Na een gezellig gesprek en een volle buik ben ik onder de torii gelopen en ben toen richtig Hiroshima gevaren, nadat ik nog even snel een overheerlijke oester heb verobert.
In Hiroshima ben ik naar de Peace Memorial Park afgereist. Daar kwam ik onder de indruk van de Genbaku Dome (het gebouw dat niet ver van de impact stond, en totaal verwoest is, maar nog wel overeind staat). Het was heel druk. Die ochtend was er namelijk een ceremony om 8:15, want toen viel er op 6 augustus 1945 de atoombom die het einde van de oorlog met Japan ondertekende. Ik ben door het park gelopen, langs het standbeeld van Sadako Sasaki, die de bom overleefde, maar later opeens overleed aan leukemie op jonge leeftijd. Haar klasgenoten habben over heel Japan geld ingezameld voor een standbeeld. Sasako-san vouwde naar traditioneel gebruik 1000 kraanvogels, dan zou je weer beter worden. Haar verhaal werd zo bekend dat elke basisschool scholier ooit op 6 augustus naar Hiroshima is geweest, daar leggen ze 1000 gevouwde kraanvogels neer.
Toen ben ik door gelopen naar het Hiroshima museum, daar heb ik ook de kraanvogels gezien die Sasaki-san gevouwen heeft. Ik begon honger te krijgen en heb toen Okonomi-mura gezocht. Hiroshima is bekend om zijn Hiroshima-yaki die ik niet kon missen. Shii-chan (de zus van Hiroshi-san) raadde me aan om bij Sarashina te eten. Daar heb ik een heerlijke Hiroshima-yaki op en een gezelig gesprek gehad.
Ik ging snel terug naar het park want de lantaren ceremonie begon. Men koopt dan een drijvende lantaren en zet er een boodschap op. Het is een prachtig gezicht op al die lantarens op het water te zien langs drijven langs de Genbaku Dome. Heel mooi en heel uniek. Onder het gezang van een koor laten duizenden mensen hun wens en boodschap los op de wateren van Hiroshima. Ook ik heb voor 600 yen een lantaren gekocht, een once in a lifetime moment.
Het begon tijd te worden om de trein naar Yukuhashi te nemen, maar ik miste mijn trein, raakte verdwaalt en dacht dat mijn spullen gestolen waren (terwijl mijn kluissleutel gewoon onleesbaar was). Uiteindelijk kwam ik een uur te laat ik Kyushu Yukuhashi aan, maar ik had wel een hele leuke dag.
Eenmaal aangekomen op de pond, brak de zon door en kreeg ik een geweldige blik op het eilandje, dat als een groene berg uit de zee rees. Aan land gekomen liep ik naar het tempel complex waaraan de schrein verbonden is. Onderweg werd ik verwelomt door de vele herten die op het eiland rond lopen. Net als in Nara zijn overal tamme herten die geduldig wachten op een rijstkoekje op een aai.
Dichter en dichter kwam ik bij de torii en zag ik hoe immens groot dan ding wel niet is. Na een paar fotos liep ik naar het tempelcomplex dat nog net in het water stond, het begon al langzaam eb te worden. Na die prachtige tempel en een geweldige blik op de schrein, ben ik de met tempels begroeide berg opgelopen en ben toen afgedaald naar een andere tempel, die enorm groot was. Het begon 1 uur te worden, dus ik ging op zoek naar wat eten. Dat vond ik helemaal aan het einde van het strand, waar ik, hoe zal het ook zijn, een Nederlands gezin aantrof. Het was heel fijn om weer even Nederlands te praten. Na een gezellig gesprek en een volle buik ben ik onder de torii gelopen en ben toen richtig Hiroshima gevaren, nadat ik nog even snel een overheerlijke oester heb verobert.
In Hiroshima ben ik naar de Peace Memorial Park afgereist. Daar kwam ik onder de indruk van de Genbaku Dome (het gebouw dat niet ver van de impact stond, en totaal verwoest is, maar nog wel overeind staat). Het was heel druk. Die ochtend was er namelijk een ceremony om 8:15, want toen viel er op 6 augustus 1945 de atoombom die het einde van de oorlog met Japan ondertekende. Ik ben door het park gelopen, langs het standbeeld van Sadako Sasaki, die de bom overleefde, maar later opeens overleed aan leukemie op jonge leeftijd. Haar klasgenoten habben over heel Japan geld ingezameld voor een standbeeld. Sasako-san vouwde naar traditioneel gebruik 1000 kraanvogels, dan zou je weer beter worden. Haar verhaal werd zo bekend dat elke basisschool scholier ooit op 6 augustus naar Hiroshima is geweest, daar leggen ze 1000 gevouwde kraanvogels neer.
Toen ben ik door gelopen naar het Hiroshima museum, daar heb ik ook de kraanvogels gezien die Sasaki-san gevouwen heeft. Ik begon honger te krijgen en heb toen Okonomi-mura gezocht. Hiroshima is bekend om zijn Hiroshima-yaki die ik niet kon missen. Shii-chan (de zus van Hiroshi-san) raadde me aan om bij Sarashina te eten. Daar heb ik een heerlijke Hiroshima-yaki op en een gezelig gesprek gehad.
Ik ging snel terug naar het park want de lantaren ceremonie begon. Men koopt dan een drijvende lantaren en zet er een boodschap op. Het is een prachtig gezicht op al die lantarens op het water te zien langs drijven langs de Genbaku Dome. Heel mooi en heel uniek. Onder het gezang van een koor laten duizenden mensen hun wens en boodschap los op de wateren van Hiroshima. Ook ik heb voor 600 yen een lantaren gekocht, een once in a lifetime moment.
Het begon tijd te worden om de trein naar Yukuhashi te nemen, maar ik miste mijn trein, raakte verdwaalt en dacht dat mijn spullen gestolen waren (terwijl mijn kluissleutel gewoon onleesbaar was). Uiteindelijk kwam ik een uur te laat ik Kyushu Yukuhashi aan, maar ik had wel een hele leuke dag.
woensdag 5 augustus 2009
Karaoke
Gisteren heb ik Karaoke gedaan. Eerst gingen we tennisen en toen gingen we met de tennis club naar het huis van Yuuko-san. Daar werden welkom geheten door de hond van Yuuko, Ore. Ore werd helemaal gek toen we aankwamen, en begon te blaffen als een gek. De dochter van Yuuko moest het beest vast houden, anders zou het ons hebben besproken. Eerst gingen we om en om douchen en langzamerhand begon Ore aan ons te wennen. Ook het huis van Yuuko-san was erg groot en had een moderne woonkamer, en een traditionele tatamikamer. Toen iedereen weer fris was gingen we temaki sushi eten. Er lagen schalen vol met heerlijke verse sashimi, groenten en sushi-rijst op tafel. Je pakt dan een vel nori, en dan doe de daar wat rijst, vis en groente in. Je vouwt het dicht, doopt het in soyasaus en eetsmakelijk. Eerst was ik bang dat de nori, zoals in Nederland, taai wordt als je er iets op legt. Maar deze nori bleef lekker krokant en knapperig. Het smaakte heerlijk.
Toen gingen we Karaoke doen. Ik dacht dat we naar een Karaoke zaaltje gingen, maar nee, in Japan doet men dat tegenwoordig niet meer. Karaoke doe je thuis op de Wii. Je koopt dan om internet voor 300yen een licensie dat je 1 dag karaoke mag doen met Joysound, het karaokespel met twee bijgeleverde microfoons. Even leek het me een beetje saai, want dit is natuurlijk niet het echte karaoke wat wereldberoemd is: in een klein kamertje vals door een microfoon ' zingen'. Maar het was heel leuk, en we hebben van 3 tot 10 uur karaoke gedaan met Karin-chan, de dochter van Yuuko-san en haar vriendin, Yuuko-san zelf en Kazuko-san. Later kwamen de dames van de tennisclub nog langs. Het was heel gezellig.
Toen gingen we Karaoke doen. Ik dacht dat we naar een Karaoke zaaltje gingen, maar nee, in Japan doet men dat tegenwoordig niet meer. Karaoke doe je thuis op de Wii. Je koopt dan om internet voor 300yen een licensie dat je 1 dag karaoke mag doen met Joysound, het karaokespel met twee bijgeleverde microfoons. Even leek het me een beetje saai, want dit is natuurlijk niet het echte karaoke wat wereldberoemd is: in een klein kamertje vals door een microfoon ' zingen'. Maar het was heel leuk, en we hebben van 3 tot 10 uur karaoke gedaan met Karin-chan, de dochter van Yuuko-san en haar vriendin, Yuuko-san zelf en Kazuko-san. Later kwamen de dames van de tennisclub nog langs. Het was heel gezellig.
Mizuma
De derde van Augustus ben ik naar Mizumadera geweest. Ik las in een folder dat het een must-see is in Kaidzuka. Normaal neemt Kazuko elke gast die ze heeft naar die Tempel, maar met mij is ze nooit geweest. Dus zei ze dat ik maar snel moest gaan. Ik ging eerst weer door de stad fietsen, toen ik geen zin meer had, stopte ik bij het dichtsbijzijnde station met met de relatief duurste trein in de Kansai naar Mizumadera te rijden. Het station waar ik opstapte was stil en verlaten, alleen een oud echtpaar stond te wachten op het hele oude stationnetje.
Een paar stations verder was ik aangekomen in een plattelandswijkje van Kaizuka. Ik liep door de veelal oude traditionele huizen, dicht opelkaar gebouwd, naar de Mizumadera. Waar een enorme tempel aan de horizon opdook. Een drie verdiepingen hoge paragoda stond er trots naast. Het was inderdaad de mooiste tempel van Kaidzuka. Daarna heb ik door het stadje gelopen, tussen de rijstvelden en smalle steegjes. Ik was als buitenlander natuurlijk een bijzonder fenomeen, en een klein meisje verstarde eerst toen ze me zag. Later volgde ze me op een verre afstand. Pas toen ik een hoog gelegen begraafplaats op klom, om een foto te maken van Mizuma, ging ze weg. Voordat ik naar huis ging heb ik nog voor 350 yen Ichigo Kakikoori gegeten, verfrissende schaafijs overgoten met aardbeiensiroop. Een lekker rustig dagje waarvan ik de rust van het Japanse platteland even kon proeven.
Een paar stations verder was ik aangekomen in een plattelandswijkje van Kaizuka. Ik liep door de veelal oude traditionele huizen, dicht opelkaar gebouwd, naar de Mizumadera. Waar een enorme tempel aan de horizon opdook. Een drie verdiepingen hoge paragoda stond er trots naast. Het was inderdaad de mooiste tempel van Kaidzuka. Daarna heb ik door het stadje gelopen, tussen de rijstvelden en smalle steegjes. Ik was als buitenlander natuurlijk een bijzonder fenomeen, en een klein meisje verstarde eerst toen ze me zag. Later volgde ze me op een verre afstand. Pas toen ik een hoog gelegen begraafplaats op klom, om een foto te maken van Mizuma, ging ze weg. Voordat ik naar huis ging heb ik nog voor 350 yen Ichigo Kakikoori gegeten, verfrissende schaafijs overgoten met aardbeiensiroop. Een lekker rustig dagje waarvan ik de rust van het Japanse platteland even kon proeven.
zondag 2 augustus 2009
Sakai
Vandaag heb ik Sakai bezocht, een eeuwenoude stad van bijna een miljoen, gelegen naast Osaka-stad. Sakai is in Japan bekend wegens de grootste tombe van Japan: de tombe van Nintoku. De straat verder, staat het 21 verdieping hoge Sakai City Hall, waar ik naar de bovenste verdieping ben gegaan om te genieten van een prachtig uitzicht. Ik had een geweldige blik om de oneindigheid van huizen, appartementen, bedrijven, fabrieken en warenhuizen. Osaka-fu is zo groot! Het noorden werd begrenst door de skyline van Umeda, waarachter de bergen van Honshu zichtbaar waren. In het oosten zag je de suburbs die uitliepen op de berghellingen van Nara en Kyoto. Het zuiden keek uit op de bergen van Wakayama en de Minami Senshu, waar ik woon. In het westen kon je de inlandse zee zien, met de bergen van Kobe en de Shikoku eilanden.
Op de heenweg heb ik eerst gefietst naar een zeer populaire winkel, een supermarkt en warenhuis in 1. Ondanks dat het heel rommelig, helemaal vol gepropt was met reclame en overvolle schappen, was het heel druk. Toen fietste is verder naar het dichtsbijzijnde JR station, zodat ik naar Sakai kon rijden. Maar ik kon de ingang nergens vinden! Alleen de ingang van de verkeerde kant was te zien. Toen in wanhoop maar de weg vroeg, legde een hele aardige Japanse mevrouw uit dat er inderdaad maar 1 ingang was, en dat je dan door een tunnel moet lopen om naar de goede kant toe te gaan. Ze vroeg me zoals elke Japanner waar ik vandaag kwam en wat ik van Japan vond. Toen we aankwamen bij het station, gaf ze me zomaar 1000yen! Ik weigerde, maar ze deed alsof ze me niet hoorde, en praatte verder over vanalles en nog wat. Toen kocht ze mijn treinkaartje en wensde me een veilige reis. Zo aardig!
Thuis hebben we Yakiniku gegeten. Japanse (eigenlijk Koreaanse) Barbeque. Op een teppanyaki leg je allerlei heerlijke stukjes vlees en groenten (aubergine, Japanse pompoen, Maitake (super lekkere paddestoel) en kleine groene paprikaatjes). Als toetje een Japanse peer, dat eigenlijk een hele witte, sappige appel is :P.
Op de heenweg heb ik eerst gefietst naar een zeer populaire winkel, een supermarkt en warenhuis in 1. Ondanks dat het heel rommelig, helemaal vol gepropt was met reclame en overvolle schappen, was het heel druk. Toen fietste is verder naar het dichtsbijzijnde JR station, zodat ik naar Sakai kon rijden. Maar ik kon de ingang nergens vinden! Alleen de ingang van de verkeerde kant was te zien. Toen in wanhoop maar de weg vroeg, legde een hele aardige Japanse mevrouw uit dat er inderdaad maar 1 ingang was, en dat je dan door een tunnel moet lopen om naar de goede kant toe te gaan. Ze vroeg me zoals elke Japanner waar ik vandaag kwam en wat ik van Japan vond. Toen we aankwamen bij het station, gaf ze me zomaar 1000yen! Ik weigerde, maar ze deed alsof ze me niet hoorde, en praatte verder over vanalles en nog wat. Toen kocht ze mijn treinkaartje en wensde me een veilige reis. Zo aardig!
Thuis hebben we Yakiniku gegeten. Japanse (eigenlijk Koreaanse) Barbeque. Op een teppanyaki leg je allerlei heerlijke stukjes vlees en groenten (aubergine, Japanse pompoen, Maitake (super lekkere paddestoel) en kleine groene paprikaatjes). Als toetje een Japanse peer, dat eigenlijk een hele witte, sappige appel is :P.
PL Hanabi
Gisteren ben ik (nadat ik een dagje door de stad gefietst had), naar het PL Hanabi (vuurwerk) geweest. We gingen met de Kosakas naar een berg stad, Tondabayashi. Want daar werd gisteren het grootste jaarlijkse vuurwerkshow ter wereld gehouden. Eerst gingen we avondeten bij vrienden van Hiroshi-san. Een oud en vriendelijk echtpaar. Ze woonde in een modernuitziend huis, dat traditioneel was ingericht. Het echtpaar hadden twee honden, van die wollige witte fluffige hondjes, ze waren heel lief en Kazuko-san begon serieus na te denken om ook zo'n beesje te nemen. Terwijl Karin-chan en Kazuko-san met de hondjes speelde, had de gastvrouw had een ontzettend mooi en luxe feestmaal voor ons klaargemaakt. Allemaal schalen vol met gerechten. Er zaten wel wat delicate gerechten tussen als kleine gedroogde octopussen en vissenchips, maar die smaakte bijzonder genoeg, goed. Toen ik mijn buik vol gegeten had, werd het tijd om te gaan.
We liepen de straat uit om naar een heuvel toe te gaan en daar was hele buurt samengekomen naar de PL vuurwerk show te kijken. De PL Vuurwerkshow is een jaarlijkse vuurwerk show dat ter ere wordt gehouden van de oprichter van Perfect Liberty (een sekte hier is een link). Er worden dan ongeveer 10000 vuurwerkshots de lucht in geknalt.
Ik had de camera in aanslag om foto's te maken. De proloog alleen al was zo mooi! Hele grote vuuwerken werden de lucht in geschoten. Het was zo mooi, zo groot zo luid. Ookal werd alles ongeveer 4 kilometer verderop afgeschoten, was alles toch nog heel groot. Toen het echte spel begonnen was, kregen we het mooiste te zien dat er was. Helaas zat er wel een dikke wolk voor, als een soort censuurbalk. Gelukkig was het vuurwerk zo groots dan we nog wel veel zagen. Het was van het beste soort. Het vuurwerksoort dat je op TV ziet als in Sydney of in New York het nieuwe jaar is begonnen. Groots, veel, kleurrijk en creatief. Ze sloten af met een enorme felle knal, de hele lucht, heel Osaka-prefectuur was even verlicht.
Bij het echtpaar thuis werden we weer verwent met pudding, ijs en taart. Van de gastheer kreeg ik zelfs een kalligrafie penseel. Met een goed gevulde buik reden we terug naar Haruki, waar we een uitgebreide 'dank-je-wel-brief' geschreven hebben.
We liepen de straat uit om naar een heuvel toe te gaan en daar was hele buurt samengekomen naar de PL vuurwerk show te kijken. De PL Vuurwerkshow is een jaarlijkse vuurwerk show dat ter ere wordt gehouden van de oprichter van Perfect Liberty (een sekte hier is een link). Er worden dan ongeveer 10000 vuurwerkshots de lucht in geknalt.
Ik had de camera in aanslag om foto's te maken. De proloog alleen al was zo mooi! Hele grote vuuwerken werden de lucht in geschoten. Het was zo mooi, zo groot zo luid. Ookal werd alles ongeveer 4 kilometer verderop afgeschoten, was alles toch nog heel groot. Toen het echte spel begonnen was, kregen we het mooiste te zien dat er was. Helaas zat er wel een dikke wolk voor, als een soort censuurbalk. Gelukkig was het vuurwerk zo groots dan we nog wel veel zagen. Het was van het beste soort. Het vuurwerksoort dat je op TV ziet als in Sydney of in New York het nieuwe jaar is begonnen. Groots, veel, kleurrijk en creatief. Ze sloten af met een enorme felle knal, de hele lucht, heel Osaka-prefectuur was even verlicht.
Bij het echtpaar thuis werden we weer verwent met pudding, ijs en taart. Van de gastheer kreeg ik zelfs een kalligrafie penseel. Met een goed gevulde buik reden we terug naar Haruki, waar we een uitgebreide 'dank-je-wel-brief' geschreven hebben.
zaterdag 1 augustus 2009
Sayonara
De afgelopen heb ik weinig gegedaan. Ook het einde van boek 2 kwam in zicht dus ik heb veel 'free talk' gehad. Ik heb bij Sumi-san nog een keer Yakisoba en Curry Rice gegeten, wat goed smaakte. Gisteren was het de laatste dag en heb ik een Sayonara Party gehad (sayonara = vaarwel). De les daarvoor kreeg ik van Sawada-san, die in Fukuoka gewoond heeft. Ze had allemaal Engelstalige folders mee die haar broer in Kyushu had opgestuurd. Verder gaf ze me nog allemaal plaatselijke snacks, zo aardig! Toen de Sayonara Party begon, waren alle leraren die konden komen, aanwezig. We hebben van 12:30 tot 16:00 onder het genot van sushi en zoetigheid een vaarwel party gehouden. Ik heb een korte speech gehouden en wat souveniers gegeven. Rond 4 uur ruimde we op en was het werkelijke afscheid begonnen. Ik vond het wel jammer of afscheid te nemen van al die aardige mensen. Daarna ging ik nog naar Sumi-san om wat onopengemaakte lekkerijnen te geven die we over hadden.
Toen ik rond 7 uur aankwam stond Karin-chan helemaal opgetogen in een Yukuta, op het punt om weg te gaan. Kazuko-san vroeg of ik mee ging, ik kon dus gelijk weer weg :P. Toen we aankwamen bij het station was het weer overbevolkt met leefdtijdsgenoten in Yukata. Het zag heel gezellig en sfeervol uit. Het stationn stond op 3 hoog, met daaronder een winkelstraat die uitkwam op een straat die overdwars stond op de spoorlijn. Die straat kwam uit op aan de linker kant een groot prachtig Shinto tempelcomplex en op de rechterkant op een enorm park. We liepen eerst naar het tempelcomplex dat volgebouwd was met kraampjes. Bij een enorme hoge ronde brug, de Taikobashi, ontmoette we Karins vriendinnen. Gezamelijk liepen we door de drukte naar het park. Daar heb ik nog bij een kraampje gebakken inkvis op een stokje op :P. Bij het station wachtte we nog op de rest.
In het park was het minder druk. Hier mocht je vuurwerk afsteken. Met een grote club gingen we naar een baseball veld om daar ons vuurwerk af te steken. We hadden veel gekleurde vuurstokjes, sterretjes, vuurwerkpotjes en pijltjes. Het was een gezellige avond. Het was soms wel gevaarlijk, want ze hadden weinig verstand van vuurwerk. Bijna iedereen heeft wel een brandwond opgelopen :P Even hadden we zelfs een vuurwerk oorlogje :o, maar dat is goed afgelopen. Na het vuurwerk gingen we nog met Karin-chan, Tai-kun en Shige-kun naar het festival om onze magen te vullen, met heerlijk eten. Het was erg gezellig. Toen we naar huis gingen rond 11 uur, was de trein nog stamp en stampvol. Het mooiste is dat (bijna) niemand iets zegt, maar dat ongeveer de helft aan het smsen, gamen of een boek aan het lezen is, terwijl dat de andere helft slaapt in de meest onmogelijke houdingen.
Toen ik rond 7 uur aankwam stond Karin-chan helemaal opgetogen in een Yukuta, op het punt om weg te gaan. Kazuko-san vroeg of ik mee ging, ik kon dus gelijk weer weg :P. Toen we aankwamen bij het station was het weer overbevolkt met leefdtijdsgenoten in Yukata. Het zag heel gezellig en sfeervol uit. Het stationn stond op 3 hoog, met daaronder een winkelstraat die uitkwam op een straat die overdwars stond op de spoorlijn. Die straat kwam uit op aan de linker kant een groot prachtig Shinto tempelcomplex en op de rechterkant op een enorm park. We liepen eerst naar het tempelcomplex dat volgebouwd was met kraampjes. Bij een enorme hoge ronde brug, de Taikobashi, ontmoette we Karins vriendinnen. Gezamelijk liepen we door de drukte naar het park. Daar heb ik nog bij een kraampje gebakken inkvis op een stokje op :P. Bij het station wachtte we nog op de rest.
In het park was het minder druk. Hier mocht je vuurwerk afsteken. Met een grote club gingen we naar een baseball veld om daar ons vuurwerk af te steken. We hadden veel gekleurde vuurstokjes, sterretjes, vuurwerkpotjes en pijltjes. Het was een gezellige avond. Het was soms wel gevaarlijk, want ze hadden weinig verstand van vuurwerk. Bijna iedereen heeft wel een brandwond opgelopen :P Even hadden we zelfs een vuurwerk oorlogje :o, maar dat is goed afgelopen. Na het vuurwerk gingen we nog met Karin-chan, Tai-kun en Shige-kun naar het festival om onze magen te vullen, met heerlijk eten. Het was erg gezellig. Toen we naar huis gingen rond 11 uur, was de trein nog stamp en stampvol. Het mooiste is dat (bijna) niemand iets zegt, maar dat ongeveer de helft aan het smsen, gamen of een boek aan het lezen is, terwijl dat de andere helft slaapt in de meest onmogelijke houdingen.
maandag 27 juli 2009
Ocha en Ikebana
Vandaag had ik eerst les van Tokuno-san, die weer als altijd mij de grammatica zo goed mogelijk probeerd uit te leggen. Ze is dan wel een beetje verward (ze praat altijd tegen zich zelf, en is erg vergeetachtig), maar ze kan wel erg goed uitleggen. Om eens aan te geven hoe ingewikkeld Japans grammatica is, leg ik uit hoe Japanners 'ik moet ...' zeggen. Je plakt dan achter het werkwoord: ' -na' van de '-nai'-vorm en dan 'kerebanarimasen' of 'kerebaikemasen' of 'kerebadamedesu'. Natuurlijk kan je hierop een stuk of 10 onformele varianten op maken. De '-nai'-vorm maak je door de laatste klank van de stam te veranderen in een 'a' klank, waarachter je de 'nai' plakt. De 'nai' vorm is een onformele varaint op '-masen'. Dit is slechts alleen de tegenwoordige negatieve tijd. De verleden tijd is weer een heel ander verhaal.
Na de ochtend les had ik 'niku-soba' gegeten in het Kaidzu City Hall, waar de aardige mevrouw me weer hartelijk welkom heette (ik begin een vaste klant te worden). Ze is heel aardig. Vorige keer gaf ze me zelf wat chocolade. Dit keer had ik maar voor 350yen gegeten, ongeveer 2 euro 20. Na de lunch ging ik naar Shigemoto-sans huis, die vlak naast de Kaidzuka City Hall staat. Een groot, semi-traditioneel en seme-modern huis. Ook erg rommelig, net ons. Vanaf daar vertrokken we naar de bergen om daar theeceremonie (ocha) en ikebana (flower aranchement).
De theeceremonie zaal was in een heel traditioneel Japans gebouwde kamer: tatamivloer, schuifdeuren, gekalligrafeerde schilderijen en papieren ramen in houten rechthoekjes. Daar zat de theeceremonie club al klaar met allemaal Japanse theeceremonie spullen. Weer was iedereen verbaast dat er in Nederland, Nederlands gesproken wordt. Voor de ceremonie maakte de ceremonie meester twee ikebana stukken en zette die in de theekamer. Toen de ceremonie begon, werd er (zoals verwacht) weer prachtig beleefd en goed doordacht gehandeld. Alles wordt heel zorgvuldig gedaan en elke beweging heeft een betekenis. Toen iedereen zat (op de knieen natuurlijk), kregen we de 'wagashi', Japans snoepwerk, dat er voortreffelijk uitzag en ook zo smaakte. Vervolgens kregen we een voor een de thee, die fel groen in een waardevolle kom geserveerd wordt.
Na de ceremonie heb ik ook een paar keer thee gemaakt, dat veel moeilijker is dat het lijkt. Daarna ging ik ook een ikebana maken. Eerst koos ik de bloemen en takken uit die ik het mooist vond, toen ging ik eerst zelf, zonder enige voorkennis, een ikebana maken. Iedereen vond het er heel mooi uitzien, maar het was geen ikebana. Er zijn allemaal regels hoe je de bloemen indeeld. Zo moeten de bloemen wijzen naar het middelpunt (de 'zon' of de 'vader'). Verder moeten de bloemen en takken samen driehoeken vormen. Daarnaast mag het groen absoluut niet op de zelfde hoogte zitten, je moet groot en klein goed afwisselen, totdan er een balans ontstaat. Tot slot is ruimte en rust een must die niet ontbreken mag.
Het was een hele interessante en leuke dag. In de supermarkt vertelde ik dat ik nog nooit lever op had, en Kazuko-san stelde voor om lever als bijgerecht te eten. Maar het smaakte helemaal niet lekker. Gelukkig had ik nog drie andere bijgerechten, om af te wisselen.
Na de ochtend les had ik 'niku-soba' gegeten in het Kaidzu City Hall, waar de aardige mevrouw me weer hartelijk welkom heette (ik begin een vaste klant te worden). Ze is heel aardig. Vorige keer gaf ze me zelf wat chocolade. Dit keer had ik maar voor 350yen gegeten, ongeveer 2 euro 20. Na de lunch ging ik naar Shigemoto-sans huis, die vlak naast de Kaidzuka City Hall staat. Een groot, semi-traditioneel en seme-modern huis. Ook erg rommelig, net ons. Vanaf daar vertrokken we naar de bergen om daar theeceremonie (ocha) en ikebana (flower aranchement).
De theeceremonie zaal was in een heel traditioneel Japans gebouwde kamer: tatamivloer, schuifdeuren, gekalligrafeerde schilderijen en papieren ramen in houten rechthoekjes. Daar zat de theeceremonie club al klaar met allemaal Japanse theeceremonie spullen. Weer was iedereen verbaast dat er in Nederland, Nederlands gesproken wordt. Voor de ceremonie maakte de ceremonie meester twee ikebana stukken en zette die in de theekamer. Toen de ceremonie begon, werd er (zoals verwacht) weer prachtig beleefd en goed doordacht gehandeld. Alles wordt heel zorgvuldig gedaan en elke beweging heeft een betekenis. Toen iedereen zat (op de knieen natuurlijk), kregen we de 'wagashi', Japans snoepwerk, dat er voortreffelijk uitzag en ook zo smaakte. Vervolgens kregen we een voor een de thee, die fel groen in een waardevolle kom geserveerd wordt.
Na de ceremonie heb ik ook een paar keer thee gemaakt, dat veel moeilijker is dat het lijkt. Daarna ging ik ook een ikebana maken. Eerst koos ik de bloemen en takken uit die ik het mooist vond, toen ging ik eerst zelf, zonder enige voorkennis, een ikebana maken. Iedereen vond het er heel mooi uitzien, maar het was geen ikebana. Er zijn allemaal regels hoe je de bloemen indeeld. Zo moeten de bloemen wijzen naar het middelpunt (de 'zon' of de 'vader'). Verder moeten de bloemen en takken samen driehoeken vormen. Daarnaast mag het groen absoluut niet op de zelfde hoogte zitten, je moet groot en klein goed afwisselen, totdan er een balans ontstaat. Tot slot is ruimte en rust een must die niet ontbreken mag.
Het was een hele interessante en leuke dag. In de supermarkt vertelde ik dat ik nog nooit lever op had, en Kazuko-san stelde voor om lever als bijgerecht te eten. Maar het smaakte helemaal niet lekker. Gelukkig had ik nog drie andere bijgerechten, om af te wisselen.
zondag 26 juli 2009
Tenjin Matsuri
Dit jaar was er weer op de laatste zaterdag van Juli een Tenjin Matsuri. Over heel Japan bekend, en het grootste festival van de Kansai. Op de vrijdag daarvoor worden allemaal heilige voorwerpen uit de tempels gehaald, waarmee ze allemaal duizenden jaar oude traditionele ceremonies mee doen. Niet echt spannend, zaterdag is veel leuker. Dan worden er midden in de stad (dus tussen al die enorme gebouwen), optochten gehouden met die voorwerpen, terwijl gek gekleede priesters op enorme trommels slaan en muziek maken. Daarna is er op de een van de grootste rivieren van Osaka (Osaka is een delta-stad), een uitgebreide schepen optocht gehouden. Grote schepen, kleine bootjes, alles vaart doorelkaar heen. De meeste boten voeren allemaal ceremonies uit, maken muziek en dansen op de schepen. De boten met mensen die gewoon naar alles kijken (en daarvoor een flinke prijs hebben neergelegd), zijn groter en zingen zo nu en dan het Osaka Jime (het lied van Osaka). Aan de kant van de rivier staat het vol met Japanse festival kraampjes, die honderdduizenden mensen moetten voedden. Als het donker wordt, begint de vuurwerk show.
Vorig jaar had ik het geluk dat ik voor gratis en voor niks in een boot mocht, maar dit jaar kon dat natuurlijk niet. Karin zou mee gaan, maar die kwam uiteindelijk toch niet, wat ik wel saai vond... Maar goed, ik had eerst mijn Shinkansen treinkaartjes opgehaald, zodat ik in de Shinkansen zeker weten een plekje heb. Daarna, (het was toen 1 uur) wilde ik naar de optocht midden in de stad. Ik moest ongeveer een uur lopen (in de regen, op m'n slippers (in Kishiwada scheen de zon)), om daarnaar toe te komen. Ik wist dat de optocht zou stoppen bij de startplaats van de boten, ik liep wel de goede kant uit om naar de rivier te komen, maar de startplaats kon ik niet vinden, de optocht dus ook niet. Achteraf gezien bleek ik veel te vroeg zijn aangekomen en bleek ik slechts een kilometerje aan de verkeerde kant te zitten. Ik had geen idee wat ik moest doen, ik zat in een wijk met alleen maar hoge wolkenkrabbers met kantoren en bedrijfsleven. Ik probeerde nog in een wolkenkrabber naar de top te komen, maar in elke hal van een wolkenkrabber, zat een bewaker, die ongetwijfeld zou vragen wat ik hier doe. Ik heb op m'n slippers de hele stad doorkruist. Zonder het in de gaten te hebben, liep ik de verkeerde kant op. Toen ik uiteindelijk bij de startplaats aankwam, dacht ik dat ik te laat was (achteraf gezien bleek ik op tijd te zijn). Ik heb toen maar de mensenmassa gevolgd (vooral jongeren en dagjesmensen, velen gekleed in Yukata) naar de rivierkanten. Daar stonden tussen de bomen, de kilometers lange kraampjes met Japanse hapjes, snacks en activiteiten. Het was zo druk! Overal groepjes vrienden, stelletjes en touristen die zich begaven aan al het lekkers of gezellig op een kleedje gingen picknicken.
Ik heb daar twee uur een beetje rondgelopen, het was wel interessant, maar wel saai (ik was in mn eentje). Ook was ik heel moe, van al dat lopen die dag. Gelukkig werd ik gebeld door Midori-chan, een vriendin van Karin-chan, die vroeg waar ik zat. Na een lange speurtocht en een treinhalte verder kwam ik haar en haar vrienden tegen. Met z'n alle zijn we toen naar het festival gelopen. Het was inmiddels donker en de vuurwerk show zou beginnen. De boten heb ik helaas grotendeels gemist... Toen we aankwamen was het nog drukker dan druk. Iedereen had honger, dus hebben we eerst alle standjes afgelopen. Door al die bomen, mensen en tenten, zag je de optocht en het vuurwerk niet. Dus uiteindelijk zijn we naar de grote brug gelopen, die we niet opkonden door de enorme mensenmassa. Wat we zagen was wel heel mooi. Rond 10 uur gingen we naar huis, een uur later arriveerde ik in Haruki, waar ik meteen in slaap ben gevallen.
Vorig jaar had ik het geluk dat ik voor gratis en voor niks in een boot mocht, maar dit jaar kon dat natuurlijk niet. Karin zou mee gaan, maar die kwam uiteindelijk toch niet, wat ik wel saai vond... Maar goed, ik had eerst mijn Shinkansen treinkaartjes opgehaald, zodat ik in de Shinkansen zeker weten een plekje heb. Daarna, (het was toen 1 uur) wilde ik naar de optocht midden in de stad. Ik moest ongeveer een uur lopen (in de regen, op m'n slippers (in Kishiwada scheen de zon)), om daarnaar toe te komen. Ik wist dat de optocht zou stoppen bij de startplaats van de boten, ik liep wel de goede kant uit om naar de rivier te komen, maar de startplaats kon ik niet vinden, de optocht dus ook niet. Achteraf gezien bleek ik veel te vroeg zijn aangekomen en bleek ik slechts een kilometerje aan de verkeerde kant te zitten. Ik had geen idee wat ik moest doen, ik zat in een wijk met alleen maar hoge wolkenkrabbers met kantoren en bedrijfsleven. Ik probeerde nog in een wolkenkrabber naar de top te komen, maar in elke hal van een wolkenkrabber, zat een bewaker, die ongetwijfeld zou vragen wat ik hier doe. Ik heb op m'n slippers de hele stad doorkruist. Zonder het in de gaten te hebben, liep ik de verkeerde kant op. Toen ik uiteindelijk bij de startplaats aankwam, dacht ik dat ik te laat was (achteraf gezien bleek ik op tijd te zijn). Ik heb toen maar de mensenmassa gevolgd (vooral jongeren en dagjesmensen, velen gekleed in Yukata) naar de rivierkanten. Daar stonden tussen de bomen, de kilometers lange kraampjes met Japanse hapjes, snacks en activiteiten. Het was zo druk! Overal groepjes vrienden, stelletjes en touristen die zich begaven aan al het lekkers of gezellig op een kleedje gingen picknicken.
Ik heb daar twee uur een beetje rondgelopen, het was wel interessant, maar wel saai (ik was in mn eentje). Ook was ik heel moe, van al dat lopen die dag. Gelukkig werd ik gebeld door Midori-chan, een vriendin van Karin-chan, die vroeg waar ik zat. Na een lange speurtocht en een treinhalte verder kwam ik haar en haar vrienden tegen. Met z'n alle zijn we toen naar het festival gelopen. Het was inmiddels donker en de vuurwerk show zou beginnen. De boten heb ik helaas grotendeels gemist... Toen we aankwamen was het nog drukker dan druk. Iedereen had honger, dus hebben we eerst alle standjes afgelopen. Door al die bomen, mensen en tenten, zag je de optocht en het vuurwerk niet. Dus uiteindelijk zijn we naar de grote brug gelopen, die we niet opkonden door de enorme mensenmassa. Wat we zagen was wel heel mooi. Rond 10 uur gingen we naar huis, een uur later arriveerde ik in Haruki, waar ik meteen in slaap ben gevallen.
 |
| Tenjin Matsuri |
donderdag 23 juli 2009
Les 6,7 en 8
Les 6 was heel moeilijk, het begint nu echt ingewikkeld te worden. En het gebrek aan vocubulair begint ook een probleem te worden. Die dag at ik Sakanayaki bij Sumi-san, maar het was niet echt lekker. Maar wel heel aardig dat hij uitgebreid voor mij kookt :P.
Les 7 was ook erg lastig. Die dag was er een eclips, maar toevallig was er die dag heel veel bewolking, waardoor de zon helemaal niet te zien was. Dat was wel een hele grote telleurstelling... Die middag at ik curry bij Sumi-san, dat wel smakelijk was. Die middag wilde ik winkelen in een heel groot winkelcentrum, maar die kon ik niet vinden, omdat mijn zicht belemmerd werd door een van de vele snelwegen die ongeveer 10 meter hoog gebouwd zijn, zodat je op de grond geen geluid hoort. Oversteken kon niet. Niet een van mijn favoriete dagen...
Vandaag ging alles wel goed. Ik had hele interessante dingen geleerd en ik heb Omuraisu gegeten, gebakken rijst, kip, ertwen en wortel in een tomatenmarinade omhulst in omelet. Smakelijk, zeer voedzaam, voor maar 480 yen (zo'n 3,10 Euro). Helaas was mijn fietsenband wel lek... Verder was de dag erg interessant.
Bijvoorbeeld, Karin-chan ging een nieuwe mobiel kopen. Ik ging mee, omdat ik toch nog moest vragen waarom ik hier geen bereik had. De man die ons hielp was heel aardig, iets te aardig. Toen Karin-chan maar niet kon beslissen welke mobiel ze moest kiezen, bleef de man die ons help, geduldig en behulpzaam. Ook toen ik alleen maar zei tegen Karin-chan: ' Het is hier wel koud', liep hij opeens naar de Airconditioner om 'm uit te zetten! Terwijl ik helemaal niet 'Wilt u de Aircon uitzetten?' vroeg. Verder toen ik een blad met allemaal Japanse mobieltjes aan het doorbladeren was (die overigens super modern zijn, allemaal minimaal 8,1 megapixel en met honderduizend functie's, opklapmogelijkheden en weet ik veel niet wat), zei ik tegen Karin-chan: 'Is deze niet cool?'. De man liep toen naar achteren om dat mobieltje op te halen. Ook gaf hij ons van een pen en een knuffeltje. Wat een klandizie van Softbank. Van een klandizie van Japan.
Les 7 was ook erg lastig. Die dag was er een eclips, maar toevallig was er die dag heel veel bewolking, waardoor de zon helemaal niet te zien was. Dat was wel een hele grote telleurstelling... Die middag at ik curry bij Sumi-san, dat wel smakelijk was. Die middag wilde ik winkelen in een heel groot winkelcentrum, maar die kon ik niet vinden, omdat mijn zicht belemmerd werd door een van de vele snelwegen die ongeveer 10 meter hoog gebouwd zijn, zodat je op de grond geen geluid hoort. Oversteken kon niet. Niet een van mijn favoriete dagen...
Vandaag ging alles wel goed. Ik had hele interessante dingen geleerd en ik heb Omuraisu gegeten, gebakken rijst, kip, ertwen en wortel in een tomatenmarinade omhulst in omelet. Smakelijk, zeer voedzaam, voor maar 480 yen (zo'n 3,10 Euro). Helaas was mijn fietsenband wel lek... Verder was de dag erg interessant.
Bijvoorbeeld, Karin-chan ging een nieuwe mobiel kopen. Ik ging mee, omdat ik toch nog moest vragen waarom ik hier geen bereik had. De man die ons hielp was heel aardig, iets te aardig. Toen Karin-chan maar niet kon beslissen welke mobiel ze moest kiezen, bleef de man die ons help, geduldig en behulpzaam. Ook toen ik alleen maar zei tegen Karin-chan: ' Het is hier wel koud', liep hij opeens naar de Airconditioner om 'm uit te zetten! Terwijl ik helemaal niet 'Wilt u de Aircon uitzetten?' vroeg. Verder toen ik een blad met allemaal Japanse mobieltjes aan het doorbladeren was (die overigens super modern zijn, allemaal minimaal 8,1 megapixel en met honderduizend functie's, opklapmogelijkheden en weet ik veel niet wat), zei ik tegen Karin-chan: 'Is deze niet cool?'. De man liep toen naar achteren om dat mobieltje op te halen. Ook gaf hij ons van een pen en een knuffeltje. Wat een klandizie van Softbank. Van een klandizie van Japan.
dinsdag 21 juli 2009
Norikura
Zondag avond zijn we met de auto om 10:00 uur naar Gifu-ken gereden. Hiroshi-san, Kazuko-san, Mii-chan, Junko-san en Karin-chan en ik gingen in Norikura bergbeklimmen. De heenweg was niet plezant, ik kon niet slapen en de auto was te krap. Eenmaal aangekomen onder een prachtige sterren hemel (ik was doodmoe), moesten we in de kou wachten op de bus, die ons voor 20 euro de berg op zou rijden. Maar al die ongemakken waren het waard toen we de top bereikte. We zaten hoog! Boven de 3000 meter. Prachtig. We arriveerde daar om 4 uur s' ochtends. We gingen samen met nog honderden andere mensen de zonsopgang bekijken die werkelijk adembenemend was.
Daarna gingen we in de ijskou (hier en daar lag nog sneeuw) de berg op. In de grootste schoenen die Hiroshi-san had (en toch te klein voor mij :S), dik bekleed met een rugzak vol eten liepen we door de rotspaden naar de top. Het uitzicht was zo mooi! De wind was zo sterk je met het gemak zo het dal in kon waaien. Dat deed wel een beetje zeer aan mijn lenzen, die ik stom genoeg in gedaan had. Maar het uitzicht was zo mooi, zo interessant en zo bijzonder. We hebben een paar uur gelopen over de toppen van de bergen, die vol met stenen en rotsen die ik dankzij mijn aardrijkskunde lessen van Erika kan verklaren :P, iets verder richting het dal is alles begroeid met naaldstruiken en gras, waar hier en daar hele bijzondere bloemen groeide, waar Hiroshi-san helemaal wild over werd. De weg terug liepen we nog even door een bloemen dal, dat een filmset had kunnen zijn voor dartelende lametjes op een Opwekking nummer. Zo mooi!
Eenmaal terug in het dal (10 uur 's ochtends) hebben in een Onsen (Japans hete bron bad) uitgerust. Daarna terug in de auto naar Kishiwada. Onderweg hebben we nog door Takayamashi gereden, een trekpleister voor elke tourist in Japan. Daar hebben we ook ons middageten gegeten. De weg naar Osaka was erg slaapverwekkend, dus ik heb lekker liggen doezelen tot 6 uur s' avonds. Eenmaal thuis hebben we een super traditioneel Japans gerecht gegeten, dat ik veel te sterk vond smaken. Niet lekker, maar wel interessant, zo vond iedereen de Houba Miso er heel lekker uitzien, terwijl ik het vond lijken op iets wat in de WC thuis hoort. Na het avond eten heb ik tot 11 uur in de morgen geslapen.
Daarna gingen we in de ijskou (hier en daar lag nog sneeuw) de berg op. In de grootste schoenen die Hiroshi-san had (en toch te klein voor mij :S), dik bekleed met een rugzak vol eten liepen we door de rotspaden naar de top. Het uitzicht was zo mooi! De wind was zo sterk je met het gemak zo het dal in kon waaien. Dat deed wel een beetje zeer aan mijn lenzen, die ik stom genoeg in gedaan had. Maar het uitzicht was zo mooi, zo interessant en zo bijzonder. We hebben een paar uur gelopen over de toppen van de bergen, die vol met stenen en rotsen die ik dankzij mijn aardrijkskunde lessen van Erika kan verklaren :P, iets verder richting het dal is alles begroeid met naaldstruiken en gras, waar hier en daar hele bijzondere bloemen groeide, waar Hiroshi-san helemaal wild over werd. De weg terug liepen we nog even door een bloemen dal, dat een filmset had kunnen zijn voor dartelende lametjes op een Opwekking nummer. Zo mooi!
Eenmaal terug in het dal (10 uur 's ochtends) hebben in een Onsen (Japans hete bron bad) uitgerust. Daarna terug in de auto naar Kishiwada. Onderweg hebben we nog door Takayamashi gereden, een trekpleister voor elke tourist in Japan. Daar hebben we ook ons middageten gegeten. De weg naar Osaka was erg slaapverwekkend, dus ik heb lekker liggen doezelen tot 6 uur s' avonds. Eenmaal thuis hebben we een super traditioneel Japans gerecht gegeten, dat ik veel te sterk vond smaken. Niet lekker, maar wel interessant, zo vond iedereen de Houba Miso er heel lekker uitzien, terwijl ik het vond lijken op iets wat in de WC thuis hoort. Na het avond eten heb ik tot 11 uur in de morgen geslapen.
 |
| Norikura |
Tomu-san
Zondag ben ik weer naar Taikodai gegaan, dit keer was het overdags. Maar ik ging niet alleen. Toen ik de eerste dag in KAIFA was gearriveerd, vertelde iemand iets over Tomu-san (16-jaar), die tot z'n 10de in Nederland gewoond had, zijn vader werkt namelijk bij Kyousera (een bedrijf dat iets met mobiele telefoons doet), een bedrijf dat door de hele wereld kantoren heeft, ook in Nederland (Hoofddorp). Daar heeft Tom dus 10 jaar gewoont. Ik verwachtte hem bij de West Gate van Kaidzuka Eki (station). Maar ik zag hem maar niet, na 20 minuten ging ik maar terug het station, en daar bleek hij en zijn moeder de hele tijd te hebben gewacht :P.
We liepen naar de straat waar de Taikodai werd gehouden. Daar hebben we tot 3 uur naar het festival gekeken. Ondetussen aten we wat Karupisu Momo Kakikoori (ijs met Calpico Peach smaak) en heb ik met een heel klein papieren netje, goudvissen gevangen. De kunst is om er voor te zorgen dat je wel voorzichtig genoeg bent om het netje niet te breken, maar dat je wel de vissen snel genoeg vangt. Heel moeilijk, maar wel leuk om te doen :P. Na het festival hebben we ijs gegeten in een restaurantje en kreeg ik zomaar drop van de moeder van Tom, die zijn vader had meegenomen. Het was wel vreemd, om in Japan drop te krijgen :P. Het was heel gezellig en grappig om met een Japanse jongen Nederlands te praten :P.
We liepen naar de straat waar de Taikodai werd gehouden. Daar hebben we tot 3 uur naar het festival gekeken. Ondetussen aten we wat Karupisu Momo Kakikoori (ijs met Calpico Peach smaak) en heb ik met een heel klein papieren netje, goudvissen gevangen. De kunst is om er voor te zorgen dat je wel voorzichtig genoeg bent om het netje niet te breken, maar dat je wel de vissen snel genoeg vangt. Heel moeilijk, maar wel leuk om te doen :P. Na het festival hebben we ijs gegeten in een restaurantje en kreeg ik zomaar drop van de moeder van Tom, die zijn vader had meegenomen. Het was wel vreemd, om in Japan drop te krijgen :P. Het was heel gezellig en grappig om met een Japanse jongen Nederlands te praten :P.
 |
| Bonodori en Taikodai |
zondag 19 juli 2009
Bonodori en Taikodai
Net als vorig jaar ging ik gisteravond naar een Bonodori. Dat is een Japans festival die in de maanden augustus door heel Japan worden gehouden. Van origine wordt er dan gedanst voor de doden, maar wij (Kazuko-san) en ik gingen naar een gewone Bonodori, die worden gehouden op scholen. Midden op het schoolplein staat een klein torentje, waaruit de muziek (kinderklassieker zoals deze ) komt. Vanuit de toren hangen slingers lampions over het hele schoolplein. Rondom de toren dansen de mensen (veelal basisschool leerlingen), in Yukata, een zomer Kimono. Aan de rand van het plein staan allemaal kraampjes die Japanse snacks verkopen.
De sfeer was heel gezellig, de vrolijke muziek en de vrolijke mensen maakte het erg sfeervol. Kazuko-san wachtte op Kawamura-san. Een andere vriendin van Kazuko-chan pakte opeens mijn hand vast en liep met me naar de midden, waar de mensen danste. Het was wel even wennen, aan de dans pasjes, maar ik heb mee gedanst! Daarna ging ik Yakisoba (een soort bami goreng) halen. De man achter de kraam was heel verbaast dat er een gaijin aan z'n kraam stond :P en ging een heel gesprek aan in het engels, die ik in het Japans probeerde te antwoorden. Ook hij vroeg waar ik vandaan kom. Elke keer als ik dan Orando (Holland) zeg, zeggen al die Japanners: 'Ah! Dank yu!'. Want ze weten allemaal dat ze in Engeland 'Thank you' zeggen en in Duitsland 'Danke', en dat ze (dus) in Nederland 'Dank you' zeggen. Ookal klopt dat niet helemaal (Japanners kunnen onze 'e' in 'je' niet uitspreken), vind ik het wel leuk dat ze dat weten.
Toen ik klaar was met eten kwam Kawamura-san, met haar dochter Aki-chan aangelopen. Aki-chan is ook 18 jaar en studeert engels en russisch. Samen liepen we door het plein en toen stootte een meisje tegen me aan, dus ik zeg: 'sumimasen' (sorry), en zij zei dat ook. Toen ze zag dat ik buitenlander was, schreeuwde ze: 'Oh! I am so sorry!!!' :P, terwijl ik de gene was die 'sumimasen' zei! Aki-chan had zo veel te vertellen, dat we even gingen zitten. Toen kwam een vriend van Aki-chan aangelopen (in Yukata) die ookal zo verbaast was toen hij me zag :P, 'Whoa! Naisu tsu miitsu yu!' (nice to meet you). Ook andere vrienden van Aki-chan waren heel verbaast :P, schijnbaar is een buitenlander op een Bonodori heel ongewoon.
Daarna gingen Kazuko-san en ik naar het Taikodai festival. Taikodai is een festival dat door heel Japan, hier en daar, gehouden wordt. Een Taikodai en een 2 ton zware houten draagbare shrine, versiert met lantarens en houtsnedes. Midden in zitten twee kinderen die op de grote Taiko (trommel) een ritme slaan. Elke wijk heeft er een, en elk jaar wordt er een soort competitie gehouden tussen die wijken. De sterke mannen van de wijk dragen zo'n enorm ding dan de stad rond. Met verbeten gezichten wordt de Taikodai van de ene plek naar de andere plek gedragen. Dat doen ze op het het rimte de Taikodai, want de stappen moet gezamelijk gezet worden, anders kan men over elkaar stuikelen. En dat is levensgevaarlijk. Dus wordt er op het rimte van de Taiko gelopen, terwijl de dragers: 'Hee Yoshaaa!!!', schreeuwen.
Het is heel sfeervol. Overal hoor je het gedrum en de straten zien zwart van mensen. De lichten van de lampions doen het 'm helemaal. Daar wachtte we op Mii-chan. Die een beetje dronken bleek te zijn. Opeens pakte ze me vast en liep ze me met naar de Taikodai van haar wijk. Ze liet me allemaal dingen zien en stelde me voor aan Jan en Alleman. Ze dwong me zelfs om mee te dragen. Eerst twijfelde ik, maar dit is toch wel iets heel unieks. Vandaar dat mijn schouder nu helemaal blauw is :P:S. Het was zo zwaar! Ookal heb ik maar even gedragen, ik was kapot! Zeker omdat ik die dag ookal van 9 tot 5 aan het winkelen was geweest. Desondanks, was het heel leuk.
Thuis was ik meteen in slaap gevallen :P.
De sfeer was heel gezellig, de vrolijke muziek en de vrolijke mensen maakte het erg sfeervol. Kazuko-san wachtte op Kawamura-san. Een andere vriendin van Kazuko-chan pakte opeens mijn hand vast en liep met me naar de midden, waar de mensen danste. Het was wel even wennen, aan de dans pasjes, maar ik heb mee gedanst! Daarna ging ik Yakisoba (een soort bami goreng) halen. De man achter de kraam was heel verbaast dat er een gaijin aan z'n kraam stond :P en ging een heel gesprek aan in het engels, die ik in het Japans probeerde te antwoorden. Ook hij vroeg waar ik vandaan kom. Elke keer als ik dan Orando (Holland) zeg, zeggen al die Japanners: 'Ah! Dank yu!'. Want ze weten allemaal dat ze in Engeland 'Thank you' zeggen en in Duitsland 'Danke', en dat ze (dus) in Nederland 'Dank you' zeggen. Ookal klopt dat niet helemaal (Japanners kunnen onze 'e' in 'je' niet uitspreken), vind ik het wel leuk dat ze dat weten.
Toen ik klaar was met eten kwam Kawamura-san, met haar dochter Aki-chan aangelopen. Aki-chan is ook 18 jaar en studeert engels en russisch. Samen liepen we door het plein en toen stootte een meisje tegen me aan, dus ik zeg: 'sumimasen' (sorry), en zij zei dat ook. Toen ze zag dat ik buitenlander was, schreeuwde ze: 'Oh! I am so sorry!!!' :P, terwijl ik de gene was die 'sumimasen' zei! Aki-chan had zo veel te vertellen, dat we even gingen zitten. Toen kwam een vriend van Aki-chan aangelopen (in Yukata) die ookal zo verbaast was toen hij me zag :P, 'Whoa! Naisu tsu miitsu yu!' (nice to meet you). Ook andere vrienden van Aki-chan waren heel verbaast :P, schijnbaar is een buitenlander op een Bonodori heel ongewoon.
Daarna gingen Kazuko-san en ik naar het Taikodai festival. Taikodai is een festival dat door heel Japan, hier en daar, gehouden wordt. Een Taikodai en een 2 ton zware houten draagbare shrine, versiert met lantarens en houtsnedes. Midden in zitten twee kinderen die op de grote Taiko (trommel) een ritme slaan. Elke wijk heeft er een, en elk jaar wordt er een soort competitie gehouden tussen die wijken. De sterke mannen van de wijk dragen zo'n enorm ding dan de stad rond. Met verbeten gezichten wordt de Taikodai van de ene plek naar de andere plek gedragen. Dat doen ze op het het rimte de Taikodai, want de stappen moet gezamelijk gezet worden, anders kan men over elkaar stuikelen. En dat is levensgevaarlijk. Dus wordt er op het rimte van de Taiko gelopen, terwijl de dragers: 'Hee Yoshaaa!!!', schreeuwen.
Het is heel sfeervol. Overal hoor je het gedrum en de straten zien zwart van mensen. De lichten van de lampions doen het 'm helemaal. Daar wachtte we op Mii-chan. Die een beetje dronken bleek te zijn. Opeens pakte ze me vast en liep ze me met naar de Taikodai van haar wijk. Ze liet me allemaal dingen zien en stelde me voor aan Jan en Alleman. Ze dwong me zelfs om mee te dragen. Eerst twijfelde ik, maar dit is toch wel iets heel unieks. Vandaar dat mijn schouder nu helemaal blauw is :P:S. Het was zo zwaar! Ookal heb ik maar even gedragen, ik was kapot! Zeker omdat ik die dag ookal van 9 tot 5 aan het winkelen was geweest. Desondanks, was het heel leuk.
Thuis was ik meteen in slaap gevallen :P.
Namba
Gisteren ben ik naar Namba geweest. Namba is een enorm gebied midden in de stad, ik schat ongeveer de grootte van heel Nieuwegein. Er zitten voornamelijk winkels, hotels, clubs en karaoke, restaurantjes en kantoren. Het ligt op een afstand van 30 minuten met de trein. Voor 960 yen reis ik heen en weer. Je komt met de trein aan in Namba Station. Daar kan je naar verschillende winkelcentra lopen. Namba Parks, Namba Carnival, Namba City, Namba Walk en W.I.N. Elke winkelcentra is ongeveer net zo groot als Hoog Catherijne!
Ik ging op zoek naar het JR Station om mijn Shinkansen reis te reserveren. Maar nadat ik het eindelijk gevonden had, bleek ik eerst mijn JR Pass mee te moeten nemen voordat je kan reserveren... Dat was wel heel zuur. Eenmaal terug ging ik naar Shinsaibashi.
Shinsaibashi is een hele, hele lange overdekte straat met alleen maar winkels, restaurantjes en waren huizen. Parallel daarvan lopen ook allemaal winkel straten, die zich vooral concentreren op het nachtleven. Overdwars op Shinsaibashi liggen ook weer winkel straten. In het midden ligt Dotomburi, de meest bekende plek van Osaka. Dit is het allerdrukste, meest bezochte plek van de stad. Je krijgt dus een patroon van allemaal blokken winkels, waarin in het midden, als hoofdstraat, Shinsaibashi loopt. Hoe verder van Shinsaibashi, hoe meer hotels, appartementen en bedrijven je tegenkomt in de Osakaanse wolkenkrabbers.
Ik heb geprobeerd de hele Shinsaibashi uit te lopen, ik begon om 11 uur en om 1 uur was ik bij het einde. Het was erg vermoeiend! Maar wel interessant. Het was zo druk! Overal mensen, die vandaag vrij zijn, en dus gaan winkelen. Er was niks te zien van de krediet crisis. Ik heb eigenlijk vooral mensen en winkels gekeken. Een enkele winkel ging ik in, maar ze hebben weinig interessants, omdat ik hier tijdelijk verblijf. Alleen Loft (een warenhuis met alleen meer leuke, innovatieve spullen) was leuk en interessant (maar wel heel duur!).
Eenmaal terug bij het station, om 3 uur bij Namba station ben ik even Den-den-town ingegaan, een winkeldistrict met alleen maar electronica. Om 4 uur was ik weer terug en had ik het wel voor gezien. Ik had een ander winkel district, Amerika-mura nog niet gezien, maar ik was zo moe! Ik ging lekker naar huis. \\
Al die winkels lijken misschien super, onvoorstelbaar veel (en dat is het ook), maar ze moeten wel voorzien in een inwoners aantal van ongeveer 9 miljoen mensen die in Osaka prefecture wonen, Kyoto, Kobe en Nara niet meegerekend. En dat maakt Namba zo indrukwekkend.
Ik ging op zoek naar het JR Station om mijn Shinkansen reis te reserveren. Maar nadat ik het eindelijk gevonden had, bleek ik eerst mijn JR Pass mee te moeten nemen voordat je kan reserveren... Dat was wel heel zuur. Eenmaal terug ging ik naar Shinsaibashi.
Shinsaibashi is een hele, hele lange overdekte straat met alleen maar winkels, restaurantjes en waren huizen. Parallel daarvan lopen ook allemaal winkel straten, die zich vooral concentreren op het nachtleven. Overdwars op Shinsaibashi liggen ook weer winkel straten. In het midden ligt Dotomburi, de meest bekende plek van Osaka. Dit is het allerdrukste, meest bezochte plek van de stad. Je krijgt dus een patroon van allemaal blokken winkels, waarin in het midden, als hoofdstraat, Shinsaibashi loopt. Hoe verder van Shinsaibashi, hoe meer hotels, appartementen en bedrijven je tegenkomt in de Osakaanse wolkenkrabbers.
Ik heb geprobeerd de hele Shinsaibashi uit te lopen, ik begon om 11 uur en om 1 uur was ik bij het einde. Het was erg vermoeiend! Maar wel interessant. Het was zo druk! Overal mensen, die vandaag vrij zijn, en dus gaan winkelen. Er was niks te zien van de krediet crisis. Ik heb eigenlijk vooral mensen en winkels gekeken. Een enkele winkel ging ik in, maar ze hebben weinig interessants, omdat ik hier tijdelijk verblijf. Alleen Loft (een warenhuis met alleen meer leuke, innovatieve spullen) was leuk en interessant (maar wel heel duur!).
Eenmaal terug bij het station, om 3 uur bij Namba station ben ik even Den-den-town ingegaan, een winkeldistrict met alleen maar electronica. Om 4 uur was ik weer terug en had ik het wel voor gezien. Ik had een ander winkel district, Amerika-mura nog niet gezien, maar ik was zo moe! Ik ging lekker naar huis. \\
Al die winkels lijken misschien super, onvoorstelbaar veel (en dat is het ook), maar ze moeten wel voorzien in een inwoners aantal van ongeveer 9 miljoen mensen die in Osaka prefecture wonen, Kyoto, Kobe en Nara niet meegerekend. En dat maakt Namba zo indrukwekkend.
 |
| Namba |
zaterdag 18 juli 2009
Les 5
Eergisteren was de laatste les van de week. Ik begon die dag met les van Yusuda-san. Ze leek weer best nerveus, waarom weet ik niet. Ze is namelijk heel vriendelijk en geduldig. We hebben wat grammatica tijden doorgenomen. Het was heel leerzaam en gezellig. Het was haar laatste les, dat vond ik wel jammer. Gelukkig gingen we nog samen lunchen met haar zusje, van 27. Die haalde ons op met de auto, want het regende.
Het zusje van Yusada-san leek precies op haar oudere zus, alleen met lang haar. Ze was ook een beetje verlegen :P, maar ook heel vriendelijk. We reden een stukje verder naar een tentje die Udon (dikke noodelsoep) en Donburi (rijstkom met iets er op) serveerde. Het was heel knus, en meteen nadat we zaten, vroeg de serveerster wat we wilde eten. Ik had de menu kaart nog niet eens gelezen! Een minuut later kwam ze weer, maar we hadden nog niet besloten. Ze gaf wel alvast een glas koud water (dat doen ze overal in Japan, gratis!). Een minuut later kwam ze weer en bestelde ik Tendon (tempura donburi: rijst overgoten met geurige dashi (Japanse bouillon) en daarop garnalen, paprika, pompoen en nog een paar andere Japanse groenten in een knapperige gefrituurde tempura laagje in een grote rijstkom). Het was zo lekker!! Toen we klaar waren, maakte we nog een paar foto's en daarna gingen we terug...
Terug in het KAIFA kantoor kreeg ik les van Tokuno-san. Ze leerde me wat over uitgangen van werkwoorden. Daarna kreeg ik les van Haruki-san en een andere oudere vrouw die ik nog niet kende. Ze zag er een beetje raar uit. Erg slank en met kleren waarin alleen de jongeren in lopen. Maar ze was wel heel grappig. Ze had hele kleine pretoogjes, het was heel gezellig.
Thuis aten we Niguya (geloof ik). Japanse groeten en biefstuk in mengsel van soyasaus en suiker gaar gekookt, tot ze lettelijk uit elkaar vallen, het smaakte erg goed.
Het zusje van Yusada-san leek precies op haar oudere zus, alleen met lang haar. Ze was ook een beetje verlegen :P, maar ook heel vriendelijk. We reden een stukje verder naar een tentje die Udon (dikke noodelsoep) en Donburi (rijstkom met iets er op) serveerde. Het was heel knus, en meteen nadat we zaten, vroeg de serveerster wat we wilde eten. Ik had de menu kaart nog niet eens gelezen! Een minuut later kwam ze weer, maar we hadden nog niet besloten. Ze gaf wel alvast een glas koud water (dat doen ze overal in Japan, gratis!). Een minuut later kwam ze weer en bestelde ik Tendon (tempura donburi: rijst overgoten met geurige dashi (Japanse bouillon) en daarop garnalen, paprika, pompoen en nog een paar andere Japanse groenten in een knapperige gefrituurde tempura laagje in een grote rijstkom). Het was zo lekker!! Toen we klaar waren, maakte we nog een paar foto's en daarna gingen we terug...
Terug in het KAIFA kantoor kreeg ik les van Tokuno-san. Ze leerde me wat over uitgangen van werkwoorden. Daarna kreeg ik les van Haruki-san en een andere oudere vrouw die ik nog niet kende. Ze zag er een beetje raar uit. Erg slank en met kleren waarin alleen de jongeren in lopen. Maar ze was wel heel grappig. Ze had hele kleine pretoogjes, het was heel gezellig.
Thuis aten we Niguya (geloof ik). Japanse groeten en biefstuk in mengsel van soyasaus en suiker gaar gekookt, tot ze lettelijk uit elkaar vallen, het smaakte erg goed.
donderdag 16 juli 2009
Les 4
Vandaag heb ik een oud, maar zeer beroemd Japans gedicht geleerd. 'Ame ni mokezu, Kaze ni mokezu' van Mizawa Kenji. Eerst voorgelezen dan opgeschreven, om mijn extreem lage schrijf en lees niveau te stimuleren. Het was zo moeilijk! Maar ik deed m'n best en uiteindelijk ging het wel. Tijdens de lunch heb ik in Kaidzuka City Hall heerlijke raamen (soort noodle soep) gegeten. De mensen daar waren heel vriendelijk en waren erg geinteresserd in die 'gaijin (buitelander)'. Daarna had ik nog tijd over om naar de supermarkt te gaan en me te vergapen aan de enorme verschillen met de Albert Heijn, die sinds vandaag verbouwd is.
Het tweede deel heb weer wat uit het boek, Speak Japanese Book One, geleerd, maar dat eindigde weer in een gesprek over Nederland en Japan :P. Ik kreeg een manga en een boek, om te oefenen met lezen, dat nog helemaal niet goed gaat. Omdat er zoveel verschillende mensen zijn die mij elke keer iets leren, heb ik lang niet genoeg souveniers op terug te geven :S, daar moet ik nog een oplossing voor vinden... Het derde deel kreeg ik weer les van Yuuka-san. Zij zou haar dochter meenemen, maar die moest naar school. Ze heeft me weer wat Japanse cultuur bij geleerd over het baden, wat Japanners uitgebreid en lang doen. Verder hebben we wat gesprekken geoefend, en elke keer als ik iets wilde weten, heeft ze me dat uitgelegd. Heel handig.
Thuis heb ik Gooya Chanpuru gegeten. Een wokgerecht met Gooya (een hele, hele gezonde groente, uit Okinawa, smaakt een beetje bitter, maar wel heel fris), tofu, bacon, ei, wortel. Daarbij eet je Nimono (daikon, wortel en gefrituurde tofu gekookt in dashi (Japanse soep)). Lekker!
Het tweede deel heb weer wat uit het boek, Speak Japanese Book One, geleerd, maar dat eindigde weer in een gesprek over Nederland en Japan :P. Ik kreeg een manga en een boek, om te oefenen met lezen, dat nog helemaal niet goed gaat. Omdat er zoveel verschillende mensen zijn die mij elke keer iets leren, heb ik lang niet genoeg souveniers op terug te geven :S, daar moet ik nog een oplossing voor vinden... Het derde deel kreeg ik weer les van Yuuka-san. Zij zou haar dochter meenemen, maar die moest naar school. Ze heeft me weer wat Japanse cultuur bij geleerd over het baden, wat Japanners uitgebreid en lang doen. Verder hebben we wat gesprekken geoefend, en elke keer als ik iets wilde weten, heeft ze me dat uitgelegd. Heel handig.
Thuis heb ik Gooya Chanpuru gegeten. Een wokgerecht met Gooya (een hele, hele gezonde groente, uit Okinawa, smaakt een beetje bitter, maar wel heel fris), tofu, bacon, ei, wortel. Daarbij eet je Nimono (daikon, wortel en gefrituurde tofu gekookt in dashi (Japanse soep)). Lekker!
Okonomiyaki
Gisteren had ik eerst les van Tokuno-san. Ik heb toen werkwoorden geleerd en vervoegingen van werkwoorden. Daarna hebben we de Japanse kalender door genomen. Voor lunch had ik tempura bij Sumi-san. Het was niet zo heel lekker, de tempura was koud en niet zo knapperig meer. Verder had hij ook patat gemaakt, maar die was sloppy en ook al koud. Heel raar. Mja, ik heb alles beleefd opgegeten.
Na lunch had ik twee keer les van Yusada-san. Een hele jonge vrouw (tenminste, zo ziet ze er uit, maar ze was al 30 jaar). Trouwens, alle vrouwen hier zien er veel jonger uit dan dat ze zijn. Ze was best verlegen en wist niet goed wat ze moest zeggen. Nadat we elkaar hadden voorgesteld, en een gesprekje (bijna alle gesprekjes die ik heb met de ''leraren'' hier gaan over de mij, Nederland en de verschillen tussen Nederland en Japan), heb ik wat ingewikkelde grammatica geleerd. Daarna hebben we het weer over Nederland gehad, want ook Yusada-san was in Nederland geweest (zoals de meeste hier). Het was best gezellig.
Thuis heb ik samen met Karin-chan okonomiyaki gemaakt. Uitleg: je hebt een bakplaat, die zet je op tafel neer en dan leg je daar spek op en een mengsel van kool, Japanse groenten en okonomiyaki-mix (een soort pannekoeken mix met een lichte vis smaak). Als alles is gegaard, draai je het goed je om en bak je de andere kant. Dan leg je dat op je bord, en spreid je daar okonomiyaki saus op en strooi je poeder zeewier en geschaafde gedroogde gerookte tonijn over heen. Mmmm.
Na lunch had ik twee keer les van Yusada-san. Een hele jonge vrouw (tenminste, zo ziet ze er uit, maar ze was al 30 jaar). Trouwens, alle vrouwen hier zien er veel jonger uit dan dat ze zijn. Ze was best verlegen en wist niet goed wat ze moest zeggen. Nadat we elkaar hadden voorgesteld, en een gesprekje (bijna alle gesprekjes die ik heb met de ''leraren'' hier gaan over de mij, Nederland en de verschillen tussen Nederland en Japan), heb ik wat ingewikkelde grammatica geleerd. Daarna hebben we het weer over Nederland gehad, want ook Yusada-san was in Nederland geweest (zoals de meeste hier). Het was best gezellig.
Thuis heb ik samen met Karin-chan okonomiyaki gemaakt. Uitleg: je hebt een bakplaat, die zet je op tafel neer en dan leg je daar spek op en een mengsel van kool, Japanse groenten en okonomiyaki-mix (een soort pannekoeken mix met een lichte vis smaak). Als alles is gegaard, draai je het goed je om en bak je de andere kant. Dan leg je dat op je bord, en spreid je daar okonomiyaki saus op en strooi je poeder zeewier en geschaafde gedroogde gerookte tonijn over heen. Mmmm.
dinsdag 14 juli 2009
Les 2
Vandaag kreeg ik weer les van. Haruki-san. Ze was weer erg vriendelijk en welwillend. Ze had zelf een spelletje gemaakt. Een soort ik zie ik zie wat jij niet ziet, in het Japans. Het was best leuk. Tussen de middag ging ik naar Sumi-san. Een oude man die graag tennis en golft. Hij is heel geintereseert in het buitenland. Hij woont in een flat tegenover waar ik les heb. Daar ging ik soumen eten. Dat zijn koude dunne noodles die je in dressing doopt en dan opslurpt. Daarbij eet je shii-take, tamagoyaki (omelet), komkommer, kitsune (gefrituurde tofu) en ham bij. Ik heb het wel vaker op en het is heel lekker. Heel fris en voedzaam, zeker in de zomer.
Tijdens het tweede deel heb ik kennis gemaakt met Chitouso-san. Een hele oude man die Engels, Frans en Spaans spreekt! Hij heeft duidelijk interesse in Nederland en heeft mij de geschiedenis vertelt tussen Nederland en Japan. Dat koppelde hij aan een grammatica les. Verder hebben we wat gebabbelt over van alles en nog wat.
Het derde deel kreeg ik van Yuuka-san. Een middeljarige vrouw die heel precies en uitgebreid is. Ze had mijn YFU dossier helemaal door gelezen. Ze vroeg allemaal vragen (in het Japans natuurlijk) over mijn ervaringen in Japan en ze vertelde dat haar 18jarige dochter heel erg veel van manga (Japanse stripboeken) houdt. Volgende keer zal ik haar dochter ontmoeten. Omdat ze wist dat ik van koken hield (stond in het dossier), ging ze me wat uitleggen over de Japanse keuken van vroeger. Dat koppelde ze aan een oud volksverhaaltje De Konijn in de Maan. Dat moest ik voorlezen, in het Japans. Moeilijk! Mijn schrijf en lees niveau is het zelfde als een 6-jarige :S.
Thuis heb ik spaghetti gegeten, met viskuit en zeewier met een paar side-dishes. Heerlijk!
Tijdens het tweede deel heb ik kennis gemaakt met Chitouso-san. Een hele oude man die Engels, Frans en Spaans spreekt! Hij heeft duidelijk interesse in Nederland en heeft mij de geschiedenis vertelt tussen Nederland en Japan. Dat koppelde hij aan een grammatica les. Verder hebben we wat gebabbelt over van alles en nog wat.
Het derde deel kreeg ik van Yuuka-san. Een middeljarige vrouw die heel precies en uitgebreid is. Ze had mijn YFU dossier helemaal door gelezen. Ze vroeg allemaal vragen (in het Japans natuurlijk) over mijn ervaringen in Japan en ze vertelde dat haar 18jarige dochter heel erg veel van manga (Japanse stripboeken) houdt. Volgende keer zal ik haar dochter ontmoeten. Omdat ze wist dat ik van koken hield (stond in het dossier), ging ze me wat uitleggen over de Japanse keuken van vroeger. Dat koppelde ze aan een oud volksverhaaltje De Konijn in de Maan. Dat moest ik voorlezen, in het Japans. Moeilijk! Mijn schrijf en lees niveau is het zelfde als een 6-jarige :S.
Thuis heb ik spaghetti gegeten, met viskuit en zeewier met een paar side-dishes. Heerlijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)
