Suika Smash~!

Gisteren hadden we een sport dagje. Eerst tennis, waar ik eindelijk de forehand beheerste, en daarna naar het strand! In Japan is het traditie om op het strand een watermeloen (suika (spreek uit: soeika) kapot te slaan. En dan op te eten. We gingen op pad met Zoë's gastgezin, dat van mij, en de tennis spelers van Kazuko's club (die ik inmiddels ook allemaal kende). We zitten in Osaka prefectuur. Ongeveer een gebied zo groot als half Nederland dat geheel vol is gebouwd. Alleen aan de berg grenst het platteland. De zee kant is allemaal industrie. Het was een wonder dat er nog strand is, dacht ik toen ik in de auto zat.

Echt een wonder was het dus niet. Vlak naast een snelweg op stelten (hele lange brug met een snelweg of treinspoor er op), lag het strand, dat weer tussen twee havens lag. Het strand was deels geasfalteerd en het stonk naar dode vis. Het enige dat me bekend voorkwam was het strandvolk. Ons stekje lag ook niet op het strand, maar onder de brug... Ik had gehoopt op een tropisch strand, met wit strand en palmbomen (dit deel van Japan ligt in de Tropen, dus...). Al snel vergat ik de teleurstelling, want we hadden wel lol. En het was al tijd voor de Suika Smash!

Zo werkt dat: men neemt een watermeloen, snijd deze aan 1 kant aan, legt de meloen in een bak, vervolgens brengt men deze het strand op. De smasher wordt geblinddoekt en duizelig gemaakt, krijgt een honkbalknuppel en moet naar de meloen toe lopen op instructies van de omstanders. De smasher krijgt 1 kans op de meloen te slaan. Mislukt, gaat een volgende, gelukt: eten! Het was heel grappig en heel leuk. Ik had wel pas 'smash' de tweede keer... De watermeloen was overheerlijk.

Met volle buik gingen we strandballen, daarna leek iedereen het een leuk plan op te baseballen in het baseball center (voor 300yen krijg je een knuppel en krijg je 25 ballen naar je toegesmeten, die je moet raken). Voor 300 yen kreeg ik een muntje en een aardige man gaf mij ook nog eens een extra muntje zodat ik twee keer kon proberen een homerun te slaan. Het is veel moeilijker dan het lijkt, maar soms raakte ik een mooie bal. Terug thuis het plaatselijke specialiteit gegeten (kashimin, soort takoyaki met kip). Mmmm. Daarna vuurwerk met Ken’s vrienden afgestoken, gewoon in de tuin: lol.