-Aan het begin van vorige week ben ik in DenDen town geweest. Zoals elke groote stad, heeft ook Osaka een enorm district met alleen elektronica en manga prutsetjes. DenDen Town, iets wat je natuurlijk wel moet meemaken als je in Osaka bent, en een hele goede plek voor souvenirs (dacht ik). Het lag naast Namba, het enorme kleurige winkeldistrict in Osaka. Ik ging vroeg op om met de trein er naar toe te vertrekken. Zoë had geen zin, dus het was wel stil die dag.
Na het gewone winkeldistrict, het kookwinkeldistict door te hebben gekruist, zag ik allemaal winkeltjes met elektronica. Niet echt heel bijzonder, behalve dat ze in Japan dan weer met geluid en kleur elkaar proberen te overtreffen. Toen ik in de hoofdstraat kwam werd het wel bijzonderder. De hoofdstraat wat een hele lange straat, vol gebouwd met elektronica shops, manga winkels en gamezaakjes. Het was allemaal wel mooi, de winkeltjes en de straat dus. Maar de meeste winkels verkochten of te dure, te grootte, te zware dingen of dingen die we ook in Nederland hebben. Daarnaast lag overal wel iets waarvan ik geen idee had wat het was. Ze hebben daar gewoon bijna alles. Maar echt interessant vond ik het niet... Wat wel leuker was waren de mangawinkeltjes. Daar vond je de gekste geklede mensen in alle manga die je maar kan wensen. Ik zelf had weinig te wensen,en als ik al manga wilde, was die toch in Japans. Maar het was wel grappig. Ook was ik verbaast over het aantal anime goods. Poppetjes, sleutelhangers, puzzels en weet ik niet wat, lagen in de schappen van sommige winkels. Het was dus meer een kijk-en-niet-koopdagje.
Omdat ik best vroeg klaar was heb ik ook alle straten van Namba nog eens doorkruist. En een paar souveniertjes gekocht. Het blijft zo mooi, al die winkels en mensen. Het zijn allemaal kleine smalle flatjes, stuk voor stuk heel verschillend, die elk weer met kleur, licht, geluid en korting producten verkopen. De meeste zijn kleding winkels, waar skinny meisjes bekleed met make-up en de mooiste kleren van de winkels: 'irashaimasuu' schreeuwen. 'Welkom' betekend dat, maar door dat geschreeuw klinkt het niet zo... En overal mensen natuurlijk, waar de golven van zwart haar (een enkele bruin) zich door de straten stromen. Namba heeft als ruggengraat Shin-sai-bashi, een enorm lange overdekte winkel straat. Daar naast staat zijstraatjes met vooral eet tentjes, je zou deze straatjes haast overdekt kunnen noemen door het enorme aantal elektriciteitsdraden. Daarnaast weer pararel lopende straten aan Shin-sai-bashi. Enz. Het is gewoon mooi :).
Kishiwada:
- De dagen erna eens grondig de stad waar ik verbleef verkennen. Met de fiets, bewapend met geld en drinken, reed ik door de straten van Kishiwada. Waar ik wat meer leerde over hoe een Japanse stad er uitziet. Er zijn verschillende soorten huizen in Japan. Van klassiek: grote huizen, met veel daken die in elkaar overlopen, versieringen, tatami-kamers en Japanse tuinen. Stereotiep dus. Tot Modern, beetje zoals de nieuwbouw huizen in Frankrijk: vierkant, plamuur, kleine ramen en dakpannen zijn vierkantjes. En alles er tussen in, is van alles een beetje. Verder veel flats en winkeltjes.
Er zijn dus veel winkeltjes. Net als de vendingmachines, kom je overal kleine winkeltjes tegen. Meestal wel in een zelfde straat, maar ook gewoon in een woonwijk. Vaak middeljarige vrouwtjes of mannen, die ruimte overhebben (kinderen wonen op kamers of zo), die dan hun woonkamer ombouwen tot winkeltje. In sommige winkeltjes waar ik in ben geweest zat de eigenaar (meestal vrouw, man werkt buitenhuis) gewoon te strijken achter de kassa of eten te maken. Het leuke is dat je in Osaka kan afdingen. Dus als iemand ooit naar Osaka gaat, doe dat ook. Scheelt centen ;). De eetplekjes zie je ook overal. En in Japan is het heel gewoon dat je even uit gaan om iets te halen, de prijzen zijn dus heel goedkoop, voor hele goede maaltijden.
Osaka prefectuur is eigenlijk 1 enorme stad, en is de stad is vaak veel industrie en dienstverlening (ook al zag ik soms midden in de stad een rijstveld). In Nederland is industrie en woonwijk gescheiden. Hier niet (net als arm en rijk, het verschil zit in de frequentie van arm-rijk en industrieel-ruraal). Er zijn af en toe een klein fabriekjes te zien waarvan de meeste bijna uit elkaar vallen van ouderdom. Over het golfplaat loopt roest en het ziet er allemaal maar 3de werelds uit. Het gekke is dat ik er geen 1 in werking heb gezien. Wel 1tje van binnen, maar stond uit. Omdat die fabriekjes heel klein zijn, hebben de mensen er denk ik geen last van. De dienstverlening ligt vaak langs een grote weg.
Over wegen gesproken, die zijn in Japan vreselijk onlogisch. Toen ik naar het noorden fietste en in een wijk kwam met veel wegen en industrie wilde ik terug naar huis: ik had honger en hier was toch niks boeiends. Omdat het me wel leuk leek om met een andere weg terug te gaan, fietste in naar een andere grote weg die 1 km verderop ligt en parallel loopt met de heenweg. Toen zag ik opeens een mooi plekje, dus ik fiets daar heen. Na dat te hebben bezichtigt, wilde ik verder fietsen, naar die grote weg, ik ga niet terug, want als ik rechts blijf aanhouden kom ik er wel. Nou niet dus. Wegen lopen dood of maken vreselijke bochten die je uiteindelijk nog verder laten dwalen. Ongelofelijk frustrerend. Ik kon dus helemaal terug fietsen. Later weer het zelfde verhaal bij een brug. Bah.
____
Link naar het album van Kishiwada:
Matsuri en Nara.
- De laatste twee dagen veel ingepakt en foto problemen opgelost. Maar ik had wel weer een Matsuri op een school: eet tenten, kinderen in yukata en overal kon je spelletjes spelen onder geluid van enka (mix tussen Japanse pop en Japanse klassieke muziek). En bij Zoë's huis yakiniku gegeten, BBQ, maar dan in de woonkamer op een soort grilplaat, heerlijk! Het vlees is zo mals en sappig, met die lekkere dressings er bij ...: !!!
De 10de gingen we naar de twee beroemdste tempels in Nara, een oud mooi heel oud tempel complex met het oudste houten gebouw ter wereld (uit de 7ende eeuw, het staat er nog steeds!) en de enorme Daibutsu, Grote Boeddah. Die was echt enorm. Echt heel bijzonder dat zo'n gigantisch bronzen bouwwerk in de 12de eeuw (geloof ik) is gemaakt. Helaas deed mijn camera weer extreem ^%$*&. Verder was het wel leuk ^^.
___
Link naar het album van Nara:
Koffers pakken, afscheid en Nederland
-Ja, dat was niet leuk. Heel vervelend om weg te moeten. Japan was zo fijn, mijn gastgezin was echt familie voor me en er was nog zo veel te doen. Maar helaas moest ik terug. Ik zou nog twee weken kunnen blijven, maar dan moest ik de terug reis zelf uitzoeken en betalen (waarom laat YFU ons nou niet gewoon een weekje extra in Japan blijven? Het is een zomer programma, en de zomer is nog niet eens afgelopen ;))
We werden op de dag van uitzetting naar het vliegtuigveld gereden waar Zoë en ik op een vliegtuigje zou stappen naar Tokyo. Na een rottige afscheid en een uur turbulentie kwamen we aan in Haneda Airport Tokyo. Daar stond Cris en twee andere meisjes uit Litouwen om met ons naar het hotel te gaan. Dat was wel heel gezellig. Ervaringen uitdelen, jaloers luisteren naar al die leuke verhalen (ook al moest Cris er voordurend door het babbelen over zíjn ervaring) en twister spelen. De volgende dag op het vliegtuig naar Nederland aangefladderd, doodmoe van 1001 films en geen slaap in 2 dagen. Terwijl we naar Goudplevier 93 reden door het grijze landschap van Nederland dacht ik aan mijn onbeschrijfelijk geweldige tijd in Japan.
Bedankt iedereen die mij heeft geholpen om deze onvergetelijke 5 weken mee te mogen maken. Bedankt.
