Vandaag had ik eerst les van Tokuno-san, die weer als altijd mij de grammatica zo goed mogelijk probeerd uit te leggen. Ze is dan wel een beetje verward (ze praat altijd tegen zich zelf, en is erg vergeetachtig), maar ze kan wel erg goed uitleggen. Om eens aan te geven hoe ingewikkeld Japans grammatica is, leg ik uit hoe Japanners 'ik moet ...' zeggen. Je plakt dan achter het werkwoord: ' -na' van de '-nai'-vorm en dan 'kerebanarimasen' of 'kerebaikemasen' of 'kerebadamedesu'. Natuurlijk kan je hierop een stuk of 10 onformele varianten op maken. De '-nai'-vorm maak je door de laatste klank van de stam te veranderen in een 'a' klank, waarachter je de 'nai' plakt. De 'nai' vorm is een onformele varaint op '-masen'. Dit is slechts alleen de tegenwoordige negatieve tijd. De verleden tijd is weer een heel ander verhaal.
Na de ochtend les had ik 'niku-soba' gegeten in het Kaidzu City Hall, waar de aardige mevrouw me weer hartelijk welkom heette (ik begin een vaste klant te worden). Ze is heel aardig. Vorige keer gaf ze me zelf wat chocolade. Dit keer had ik maar voor 350yen gegeten, ongeveer 2 euro 20. Na de lunch ging ik naar Shigemoto-sans huis, die vlak naast de Kaidzuka City Hall staat. Een groot, semi-traditioneel en seme-modern huis. Ook erg rommelig, net ons. Vanaf daar vertrokken we naar de bergen om daar theeceremonie (ocha) en ikebana (flower aranchement).
De theeceremonie zaal was in een heel traditioneel Japans gebouwde kamer: tatamivloer, schuifdeuren, gekalligrafeerde schilderijen en papieren ramen in houten rechthoekjes. Daar zat de theeceremonie club al klaar met allemaal Japanse theeceremonie spullen. Weer was iedereen verbaast dat er in Nederland, Nederlands gesproken wordt. Voor de ceremonie maakte de ceremonie meester twee ikebana stukken en zette die in de theekamer. Toen de ceremonie begon, werd er (zoals verwacht) weer prachtig beleefd en goed doordacht gehandeld. Alles wordt heel zorgvuldig gedaan en elke beweging heeft een betekenis. Toen iedereen zat (op de knieen natuurlijk), kregen we de 'wagashi', Japans snoepwerk, dat er voortreffelijk uitzag en ook zo smaakte. Vervolgens kregen we een voor een de thee, die fel groen in een waardevolle kom geserveerd wordt.
Na de ceremonie heb ik ook een paar keer thee gemaakt, dat veel moeilijker is dat het lijkt. Daarna ging ik ook een ikebana maken. Eerst koos ik de bloemen en takken uit die ik het mooist vond, toen ging ik eerst zelf, zonder enige voorkennis, een ikebana maken. Iedereen vond het er heel mooi uitzien, maar het was geen ikebana. Er zijn allemaal regels hoe je de bloemen indeeld. Zo moeten de bloemen wijzen naar het middelpunt (de 'zon' of de 'vader'). Verder moeten de bloemen en takken samen driehoeken vormen. Daarnaast mag het groen absoluut niet op de zelfde hoogte zitten, je moet groot en klein goed afwisselen, totdan er een balans ontstaat. Tot slot is ruimte en rust een must die niet ontbreken mag.
Het was een hele interessante en leuke dag. In de supermarkt vertelde ik dat ik nog nooit lever op had, en Kazuko-san stelde voor om lever als bijgerecht te eten. Maar het smaakte helemaal niet lekker. Gelukkig had ik nog drie andere bijgerechten, om af te wisselen.
maandag 27 juli 2009
zondag 26 juli 2009
Tenjin Matsuri
Dit jaar was er weer op de laatste zaterdag van Juli een Tenjin Matsuri. Over heel Japan bekend, en het grootste festival van de Kansai. Op de vrijdag daarvoor worden allemaal heilige voorwerpen uit de tempels gehaald, waarmee ze allemaal duizenden jaar oude traditionele ceremonies mee doen. Niet echt spannend, zaterdag is veel leuker. Dan worden er midden in de stad (dus tussen al die enorme gebouwen), optochten gehouden met die voorwerpen, terwijl gek gekleede priesters op enorme trommels slaan en muziek maken. Daarna is er op de een van de grootste rivieren van Osaka (Osaka is een delta-stad), een uitgebreide schepen optocht gehouden. Grote schepen, kleine bootjes, alles vaart doorelkaar heen. De meeste boten voeren allemaal ceremonies uit, maken muziek en dansen op de schepen. De boten met mensen die gewoon naar alles kijken (en daarvoor een flinke prijs hebben neergelegd), zijn groter en zingen zo nu en dan het Osaka Jime (het lied van Osaka). Aan de kant van de rivier staat het vol met Japanse festival kraampjes, die honderdduizenden mensen moetten voedden. Als het donker wordt, begint de vuurwerk show.
Vorig jaar had ik het geluk dat ik voor gratis en voor niks in een boot mocht, maar dit jaar kon dat natuurlijk niet. Karin zou mee gaan, maar die kwam uiteindelijk toch niet, wat ik wel saai vond... Maar goed, ik had eerst mijn Shinkansen treinkaartjes opgehaald, zodat ik in de Shinkansen zeker weten een plekje heb. Daarna, (het was toen 1 uur) wilde ik naar de optocht midden in de stad. Ik moest ongeveer een uur lopen (in de regen, op m'n slippers (in Kishiwada scheen de zon)), om daarnaar toe te komen. Ik wist dat de optocht zou stoppen bij de startplaats van de boten, ik liep wel de goede kant uit om naar de rivier te komen, maar de startplaats kon ik niet vinden, de optocht dus ook niet. Achteraf gezien bleek ik veel te vroeg zijn aangekomen en bleek ik slechts een kilometerje aan de verkeerde kant te zitten. Ik had geen idee wat ik moest doen, ik zat in een wijk met alleen maar hoge wolkenkrabbers met kantoren en bedrijfsleven. Ik probeerde nog in een wolkenkrabber naar de top te komen, maar in elke hal van een wolkenkrabber, zat een bewaker, die ongetwijfeld zou vragen wat ik hier doe. Ik heb op m'n slippers de hele stad doorkruist. Zonder het in de gaten te hebben, liep ik de verkeerde kant op. Toen ik uiteindelijk bij de startplaats aankwam, dacht ik dat ik te laat was (achteraf gezien bleek ik op tijd te zijn). Ik heb toen maar de mensenmassa gevolgd (vooral jongeren en dagjesmensen, velen gekleed in Yukata) naar de rivierkanten. Daar stonden tussen de bomen, de kilometers lange kraampjes met Japanse hapjes, snacks en activiteiten. Het was zo druk! Overal groepjes vrienden, stelletjes en touristen die zich begaven aan al het lekkers of gezellig op een kleedje gingen picknicken.
Ik heb daar twee uur een beetje rondgelopen, het was wel interessant, maar wel saai (ik was in mn eentje). Ook was ik heel moe, van al dat lopen die dag. Gelukkig werd ik gebeld door Midori-chan, een vriendin van Karin-chan, die vroeg waar ik zat. Na een lange speurtocht en een treinhalte verder kwam ik haar en haar vrienden tegen. Met z'n alle zijn we toen naar het festival gelopen. Het was inmiddels donker en de vuurwerk show zou beginnen. De boten heb ik helaas grotendeels gemist... Toen we aankwamen was het nog drukker dan druk. Iedereen had honger, dus hebben we eerst alle standjes afgelopen. Door al die bomen, mensen en tenten, zag je de optocht en het vuurwerk niet. Dus uiteindelijk zijn we naar de grote brug gelopen, die we niet opkonden door de enorme mensenmassa. Wat we zagen was wel heel mooi. Rond 10 uur gingen we naar huis, een uur later arriveerde ik in Haruki, waar ik meteen in slaap ben gevallen.
Vorig jaar had ik het geluk dat ik voor gratis en voor niks in een boot mocht, maar dit jaar kon dat natuurlijk niet. Karin zou mee gaan, maar die kwam uiteindelijk toch niet, wat ik wel saai vond... Maar goed, ik had eerst mijn Shinkansen treinkaartjes opgehaald, zodat ik in de Shinkansen zeker weten een plekje heb. Daarna, (het was toen 1 uur) wilde ik naar de optocht midden in de stad. Ik moest ongeveer een uur lopen (in de regen, op m'n slippers (in Kishiwada scheen de zon)), om daarnaar toe te komen. Ik wist dat de optocht zou stoppen bij de startplaats van de boten, ik liep wel de goede kant uit om naar de rivier te komen, maar de startplaats kon ik niet vinden, de optocht dus ook niet. Achteraf gezien bleek ik veel te vroeg zijn aangekomen en bleek ik slechts een kilometerje aan de verkeerde kant te zitten. Ik had geen idee wat ik moest doen, ik zat in een wijk met alleen maar hoge wolkenkrabbers met kantoren en bedrijfsleven. Ik probeerde nog in een wolkenkrabber naar de top te komen, maar in elke hal van een wolkenkrabber, zat een bewaker, die ongetwijfeld zou vragen wat ik hier doe. Ik heb op m'n slippers de hele stad doorkruist. Zonder het in de gaten te hebben, liep ik de verkeerde kant op. Toen ik uiteindelijk bij de startplaats aankwam, dacht ik dat ik te laat was (achteraf gezien bleek ik op tijd te zijn). Ik heb toen maar de mensenmassa gevolgd (vooral jongeren en dagjesmensen, velen gekleed in Yukata) naar de rivierkanten. Daar stonden tussen de bomen, de kilometers lange kraampjes met Japanse hapjes, snacks en activiteiten. Het was zo druk! Overal groepjes vrienden, stelletjes en touristen die zich begaven aan al het lekkers of gezellig op een kleedje gingen picknicken.
Ik heb daar twee uur een beetje rondgelopen, het was wel interessant, maar wel saai (ik was in mn eentje). Ook was ik heel moe, van al dat lopen die dag. Gelukkig werd ik gebeld door Midori-chan, een vriendin van Karin-chan, die vroeg waar ik zat. Na een lange speurtocht en een treinhalte verder kwam ik haar en haar vrienden tegen. Met z'n alle zijn we toen naar het festival gelopen. Het was inmiddels donker en de vuurwerk show zou beginnen. De boten heb ik helaas grotendeels gemist... Toen we aankwamen was het nog drukker dan druk. Iedereen had honger, dus hebben we eerst alle standjes afgelopen. Door al die bomen, mensen en tenten, zag je de optocht en het vuurwerk niet. Dus uiteindelijk zijn we naar de grote brug gelopen, die we niet opkonden door de enorme mensenmassa. Wat we zagen was wel heel mooi. Rond 10 uur gingen we naar huis, een uur later arriveerde ik in Haruki, waar ik meteen in slaap ben gevallen.
 |
| Tenjin Matsuri |
donderdag 23 juli 2009
Les 6,7 en 8
Les 6 was heel moeilijk, het begint nu echt ingewikkeld te worden. En het gebrek aan vocubulair begint ook een probleem te worden. Die dag at ik Sakanayaki bij Sumi-san, maar het was niet echt lekker. Maar wel heel aardig dat hij uitgebreid voor mij kookt :P.
Les 7 was ook erg lastig. Die dag was er een eclips, maar toevallig was er die dag heel veel bewolking, waardoor de zon helemaal niet te zien was. Dat was wel een hele grote telleurstelling... Die middag at ik curry bij Sumi-san, dat wel smakelijk was. Die middag wilde ik winkelen in een heel groot winkelcentrum, maar die kon ik niet vinden, omdat mijn zicht belemmerd werd door een van de vele snelwegen die ongeveer 10 meter hoog gebouwd zijn, zodat je op de grond geen geluid hoort. Oversteken kon niet. Niet een van mijn favoriete dagen...
Vandaag ging alles wel goed. Ik had hele interessante dingen geleerd en ik heb Omuraisu gegeten, gebakken rijst, kip, ertwen en wortel in een tomatenmarinade omhulst in omelet. Smakelijk, zeer voedzaam, voor maar 480 yen (zo'n 3,10 Euro). Helaas was mijn fietsenband wel lek... Verder was de dag erg interessant.
Bijvoorbeeld, Karin-chan ging een nieuwe mobiel kopen. Ik ging mee, omdat ik toch nog moest vragen waarom ik hier geen bereik had. De man die ons hielp was heel aardig, iets te aardig. Toen Karin-chan maar niet kon beslissen welke mobiel ze moest kiezen, bleef de man die ons help, geduldig en behulpzaam. Ook toen ik alleen maar zei tegen Karin-chan: ' Het is hier wel koud', liep hij opeens naar de Airconditioner om 'm uit te zetten! Terwijl ik helemaal niet 'Wilt u de Aircon uitzetten?' vroeg. Verder toen ik een blad met allemaal Japanse mobieltjes aan het doorbladeren was (die overigens super modern zijn, allemaal minimaal 8,1 megapixel en met honderduizend functie's, opklapmogelijkheden en weet ik veel niet wat), zei ik tegen Karin-chan: 'Is deze niet cool?'. De man liep toen naar achteren om dat mobieltje op te halen. Ook gaf hij ons van een pen en een knuffeltje. Wat een klandizie van Softbank. Van een klandizie van Japan.
Les 7 was ook erg lastig. Die dag was er een eclips, maar toevallig was er die dag heel veel bewolking, waardoor de zon helemaal niet te zien was. Dat was wel een hele grote telleurstelling... Die middag at ik curry bij Sumi-san, dat wel smakelijk was. Die middag wilde ik winkelen in een heel groot winkelcentrum, maar die kon ik niet vinden, omdat mijn zicht belemmerd werd door een van de vele snelwegen die ongeveer 10 meter hoog gebouwd zijn, zodat je op de grond geen geluid hoort. Oversteken kon niet. Niet een van mijn favoriete dagen...
Vandaag ging alles wel goed. Ik had hele interessante dingen geleerd en ik heb Omuraisu gegeten, gebakken rijst, kip, ertwen en wortel in een tomatenmarinade omhulst in omelet. Smakelijk, zeer voedzaam, voor maar 480 yen (zo'n 3,10 Euro). Helaas was mijn fietsenband wel lek... Verder was de dag erg interessant.
Bijvoorbeeld, Karin-chan ging een nieuwe mobiel kopen. Ik ging mee, omdat ik toch nog moest vragen waarom ik hier geen bereik had. De man die ons hielp was heel aardig, iets te aardig. Toen Karin-chan maar niet kon beslissen welke mobiel ze moest kiezen, bleef de man die ons help, geduldig en behulpzaam. Ook toen ik alleen maar zei tegen Karin-chan: ' Het is hier wel koud', liep hij opeens naar de Airconditioner om 'm uit te zetten! Terwijl ik helemaal niet 'Wilt u de Aircon uitzetten?' vroeg. Verder toen ik een blad met allemaal Japanse mobieltjes aan het doorbladeren was (die overigens super modern zijn, allemaal minimaal 8,1 megapixel en met honderduizend functie's, opklapmogelijkheden en weet ik veel niet wat), zei ik tegen Karin-chan: 'Is deze niet cool?'. De man liep toen naar achteren om dat mobieltje op te halen. Ook gaf hij ons van een pen en een knuffeltje. Wat een klandizie van Softbank. Van een klandizie van Japan.
dinsdag 21 juli 2009
Norikura
Zondag avond zijn we met de auto om 10:00 uur naar Gifu-ken gereden. Hiroshi-san, Kazuko-san, Mii-chan, Junko-san en Karin-chan en ik gingen in Norikura bergbeklimmen. De heenweg was niet plezant, ik kon niet slapen en de auto was te krap. Eenmaal aangekomen onder een prachtige sterren hemel (ik was doodmoe), moesten we in de kou wachten op de bus, die ons voor 20 euro de berg op zou rijden. Maar al die ongemakken waren het waard toen we de top bereikte. We zaten hoog! Boven de 3000 meter. Prachtig. We arriveerde daar om 4 uur s' ochtends. We gingen samen met nog honderden andere mensen de zonsopgang bekijken die werkelijk adembenemend was.
Daarna gingen we in de ijskou (hier en daar lag nog sneeuw) de berg op. In de grootste schoenen die Hiroshi-san had (en toch te klein voor mij :S), dik bekleed met een rugzak vol eten liepen we door de rotspaden naar de top. Het uitzicht was zo mooi! De wind was zo sterk je met het gemak zo het dal in kon waaien. Dat deed wel een beetje zeer aan mijn lenzen, die ik stom genoeg in gedaan had. Maar het uitzicht was zo mooi, zo interessant en zo bijzonder. We hebben een paar uur gelopen over de toppen van de bergen, die vol met stenen en rotsen die ik dankzij mijn aardrijkskunde lessen van Erika kan verklaren :P, iets verder richting het dal is alles begroeid met naaldstruiken en gras, waar hier en daar hele bijzondere bloemen groeide, waar Hiroshi-san helemaal wild over werd. De weg terug liepen we nog even door een bloemen dal, dat een filmset had kunnen zijn voor dartelende lametjes op een Opwekking nummer. Zo mooi!
Eenmaal terug in het dal (10 uur 's ochtends) hebben in een Onsen (Japans hete bron bad) uitgerust. Daarna terug in de auto naar Kishiwada. Onderweg hebben we nog door Takayamashi gereden, een trekpleister voor elke tourist in Japan. Daar hebben we ook ons middageten gegeten. De weg naar Osaka was erg slaapverwekkend, dus ik heb lekker liggen doezelen tot 6 uur s' avonds. Eenmaal thuis hebben we een super traditioneel Japans gerecht gegeten, dat ik veel te sterk vond smaken. Niet lekker, maar wel interessant, zo vond iedereen de Houba Miso er heel lekker uitzien, terwijl ik het vond lijken op iets wat in de WC thuis hoort. Na het avond eten heb ik tot 11 uur in de morgen geslapen.
Daarna gingen we in de ijskou (hier en daar lag nog sneeuw) de berg op. In de grootste schoenen die Hiroshi-san had (en toch te klein voor mij :S), dik bekleed met een rugzak vol eten liepen we door de rotspaden naar de top. Het uitzicht was zo mooi! De wind was zo sterk je met het gemak zo het dal in kon waaien. Dat deed wel een beetje zeer aan mijn lenzen, die ik stom genoeg in gedaan had. Maar het uitzicht was zo mooi, zo interessant en zo bijzonder. We hebben een paar uur gelopen over de toppen van de bergen, die vol met stenen en rotsen die ik dankzij mijn aardrijkskunde lessen van Erika kan verklaren :P, iets verder richting het dal is alles begroeid met naaldstruiken en gras, waar hier en daar hele bijzondere bloemen groeide, waar Hiroshi-san helemaal wild over werd. De weg terug liepen we nog even door een bloemen dal, dat een filmset had kunnen zijn voor dartelende lametjes op een Opwekking nummer. Zo mooi!
Eenmaal terug in het dal (10 uur 's ochtends) hebben in een Onsen (Japans hete bron bad) uitgerust. Daarna terug in de auto naar Kishiwada. Onderweg hebben we nog door Takayamashi gereden, een trekpleister voor elke tourist in Japan. Daar hebben we ook ons middageten gegeten. De weg naar Osaka was erg slaapverwekkend, dus ik heb lekker liggen doezelen tot 6 uur s' avonds. Eenmaal thuis hebben we een super traditioneel Japans gerecht gegeten, dat ik veel te sterk vond smaken. Niet lekker, maar wel interessant, zo vond iedereen de Houba Miso er heel lekker uitzien, terwijl ik het vond lijken op iets wat in de WC thuis hoort. Na het avond eten heb ik tot 11 uur in de morgen geslapen.
 |
| Norikura |
Tomu-san
Zondag ben ik weer naar Taikodai gegaan, dit keer was het overdags. Maar ik ging niet alleen. Toen ik de eerste dag in KAIFA was gearriveerd, vertelde iemand iets over Tomu-san (16-jaar), die tot z'n 10de in Nederland gewoond had, zijn vader werkt namelijk bij Kyousera (een bedrijf dat iets met mobiele telefoons doet), een bedrijf dat door de hele wereld kantoren heeft, ook in Nederland (Hoofddorp). Daar heeft Tom dus 10 jaar gewoont. Ik verwachtte hem bij de West Gate van Kaidzuka Eki (station). Maar ik zag hem maar niet, na 20 minuten ging ik maar terug het station, en daar bleek hij en zijn moeder de hele tijd te hebben gewacht :P.
We liepen naar de straat waar de Taikodai werd gehouden. Daar hebben we tot 3 uur naar het festival gekeken. Ondetussen aten we wat Karupisu Momo Kakikoori (ijs met Calpico Peach smaak) en heb ik met een heel klein papieren netje, goudvissen gevangen. De kunst is om er voor te zorgen dat je wel voorzichtig genoeg bent om het netje niet te breken, maar dat je wel de vissen snel genoeg vangt. Heel moeilijk, maar wel leuk om te doen :P. Na het festival hebben we ijs gegeten in een restaurantje en kreeg ik zomaar drop van de moeder van Tom, die zijn vader had meegenomen. Het was wel vreemd, om in Japan drop te krijgen :P. Het was heel gezellig en grappig om met een Japanse jongen Nederlands te praten :P.
We liepen naar de straat waar de Taikodai werd gehouden. Daar hebben we tot 3 uur naar het festival gekeken. Ondetussen aten we wat Karupisu Momo Kakikoori (ijs met Calpico Peach smaak) en heb ik met een heel klein papieren netje, goudvissen gevangen. De kunst is om er voor te zorgen dat je wel voorzichtig genoeg bent om het netje niet te breken, maar dat je wel de vissen snel genoeg vangt. Heel moeilijk, maar wel leuk om te doen :P. Na het festival hebben we ijs gegeten in een restaurantje en kreeg ik zomaar drop van de moeder van Tom, die zijn vader had meegenomen. Het was wel vreemd, om in Japan drop te krijgen :P. Het was heel gezellig en grappig om met een Japanse jongen Nederlands te praten :P.
 |
| Bonodori en Taikodai |
zondag 19 juli 2009
Bonodori en Taikodai
Net als vorig jaar ging ik gisteravond naar een Bonodori. Dat is een Japans festival die in de maanden augustus door heel Japan worden gehouden. Van origine wordt er dan gedanst voor de doden, maar wij (Kazuko-san) en ik gingen naar een gewone Bonodori, die worden gehouden op scholen. Midden op het schoolplein staat een klein torentje, waaruit de muziek (kinderklassieker zoals deze ) komt. Vanuit de toren hangen slingers lampions over het hele schoolplein. Rondom de toren dansen de mensen (veelal basisschool leerlingen), in Yukata, een zomer Kimono. Aan de rand van het plein staan allemaal kraampjes die Japanse snacks verkopen.
De sfeer was heel gezellig, de vrolijke muziek en de vrolijke mensen maakte het erg sfeervol. Kazuko-san wachtte op Kawamura-san. Een andere vriendin van Kazuko-chan pakte opeens mijn hand vast en liep met me naar de midden, waar de mensen danste. Het was wel even wennen, aan de dans pasjes, maar ik heb mee gedanst! Daarna ging ik Yakisoba (een soort bami goreng) halen. De man achter de kraam was heel verbaast dat er een gaijin aan z'n kraam stond :P en ging een heel gesprek aan in het engels, die ik in het Japans probeerde te antwoorden. Ook hij vroeg waar ik vandaan kom. Elke keer als ik dan Orando (Holland) zeg, zeggen al die Japanners: 'Ah! Dank yu!'. Want ze weten allemaal dat ze in Engeland 'Thank you' zeggen en in Duitsland 'Danke', en dat ze (dus) in Nederland 'Dank you' zeggen. Ookal klopt dat niet helemaal (Japanners kunnen onze 'e' in 'je' niet uitspreken), vind ik het wel leuk dat ze dat weten.
Toen ik klaar was met eten kwam Kawamura-san, met haar dochter Aki-chan aangelopen. Aki-chan is ook 18 jaar en studeert engels en russisch. Samen liepen we door het plein en toen stootte een meisje tegen me aan, dus ik zeg: 'sumimasen' (sorry), en zij zei dat ook. Toen ze zag dat ik buitenlander was, schreeuwde ze: 'Oh! I am so sorry!!!' :P, terwijl ik de gene was die 'sumimasen' zei! Aki-chan had zo veel te vertellen, dat we even gingen zitten. Toen kwam een vriend van Aki-chan aangelopen (in Yukata) die ookal zo verbaast was toen hij me zag :P, 'Whoa! Naisu tsu miitsu yu!' (nice to meet you). Ook andere vrienden van Aki-chan waren heel verbaast :P, schijnbaar is een buitenlander op een Bonodori heel ongewoon.
Daarna gingen Kazuko-san en ik naar het Taikodai festival. Taikodai is een festival dat door heel Japan, hier en daar, gehouden wordt. Een Taikodai en een 2 ton zware houten draagbare shrine, versiert met lantarens en houtsnedes. Midden in zitten twee kinderen die op de grote Taiko (trommel) een ritme slaan. Elke wijk heeft er een, en elk jaar wordt er een soort competitie gehouden tussen die wijken. De sterke mannen van de wijk dragen zo'n enorm ding dan de stad rond. Met verbeten gezichten wordt de Taikodai van de ene plek naar de andere plek gedragen. Dat doen ze op het het rimte de Taikodai, want de stappen moet gezamelijk gezet worden, anders kan men over elkaar stuikelen. En dat is levensgevaarlijk. Dus wordt er op het rimte van de Taiko gelopen, terwijl de dragers: 'Hee Yoshaaa!!!', schreeuwen.
Het is heel sfeervol. Overal hoor je het gedrum en de straten zien zwart van mensen. De lichten van de lampions doen het 'm helemaal. Daar wachtte we op Mii-chan. Die een beetje dronken bleek te zijn. Opeens pakte ze me vast en liep ze me met naar de Taikodai van haar wijk. Ze liet me allemaal dingen zien en stelde me voor aan Jan en Alleman. Ze dwong me zelfs om mee te dragen. Eerst twijfelde ik, maar dit is toch wel iets heel unieks. Vandaar dat mijn schouder nu helemaal blauw is :P:S. Het was zo zwaar! Ookal heb ik maar even gedragen, ik was kapot! Zeker omdat ik die dag ookal van 9 tot 5 aan het winkelen was geweest. Desondanks, was het heel leuk.
Thuis was ik meteen in slaap gevallen :P.
De sfeer was heel gezellig, de vrolijke muziek en de vrolijke mensen maakte het erg sfeervol. Kazuko-san wachtte op Kawamura-san. Een andere vriendin van Kazuko-chan pakte opeens mijn hand vast en liep met me naar de midden, waar de mensen danste. Het was wel even wennen, aan de dans pasjes, maar ik heb mee gedanst! Daarna ging ik Yakisoba (een soort bami goreng) halen. De man achter de kraam was heel verbaast dat er een gaijin aan z'n kraam stond :P en ging een heel gesprek aan in het engels, die ik in het Japans probeerde te antwoorden. Ook hij vroeg waar ik vandaan kom. Elke keer als ik dan Orando (Holland) zeg, zeggen al die Japanners: 'Ah! Dank yu!'. Want ze weten allemaal dat ze in Engeland 'Thank you' zeggen en in Duitsland 'Danke', en dat ze (dus) in Nederland 'Dank you' zeggen. Ookal klopt dat niet helemaal (Japanners kunnen onze 'e' in 'je' niet uitspreken), vind ik het wel leuk dat ze dat weten.
Toen ik klaar was met eten kwam Kawamura-san, met haar dochter Aki-chan aangelopen. Aki-chan is ook 18 jaar en studeert engels en russisch. Samen liepen we door het plein en toen stootte een meisje tegen me aan, dus ik zeg: 'sumimasen' (sorry), en zij zei dat ook. Toen ze zag dat ik buitenlander was, schreeuwde ze: 'Oh! I am so sorry!!!' :P, terwijl ik de gene was die 'sumimasen' zei! Aki-chan had zo veel te vertellen, dat we even gingen zitten. Toen kwam een vriend van Aki-chan aangelopen (in Yukata) die ookal zo verbaast was toen hij me zag :P, 'Whoa! Naisu tsu miitsu yu!' (nice to meet you). Ook andere vrienden van Aki-chan waren heel verbaast :P, schijnbaar is een buitenlander op een Bonodori heel ongewoon.
Daarna gingen Kazuko-san en ik naar het Taikodai festival. Taikodai is een festival dat door heel Japan, hier en daar, gehouden wordt. Een Taikodai en een 2 ton zware houten draagbare shrine, versiert met lantarens en houtsnedes. Midden in zitten twee kinderen die op de grote Taiko (trommel) een ritme slaan. Elke wijk heeft er een, en elk jaar wordt er een soort competitie gehouden tussen die wijken. De sterke mannen van de wijk dragen zo'n enorm ding dan de stad rond. Met verbeten gezichten wordt de Taikodai van de ene plek naar de andere plek gedragen. Dat doen ze op het het rimte de Taikodai, want de stappen moet gezamelijk gezet worden, anders kan men over elkaar stuikelen. En dat is levensgevaarlijk. Dus wordt er op het rimte van de Taiko gelopen, terwijl de dragers: 'Hee Yoshaaa!!!', schreeuwen.
Het is heel sfeervol. Overal hoor je het gedrum en de straten zien zwart van mensen. De lichten van de lampions doen het 'm helemaal. Daar wachtte we op Mii-chan. Die een beetje dronken bleek te zijn. Opeens pakte ze me vast en liep ze me met naar de Taikodai van haar wijk. Ze liet me allemaal dingen zien en stelde me voor aan Jan en Alleman. Ze dwong me zelfs om mee te dragen. Eerst twijfelde ik, maar dit is toch wel iets heel unieks. Vandaar dat mijn schouder nu helemaal blauw is :P:S. Het was zo zwaar! Ookal heb ik maar even gedragen, ik was kapot! Zeker omdat ik die dag ookal van 9 tot 5 aan het winkelen was geweest. Desondanks, was het heel leuk.
Thuis was ik meteen in slaap gevallen :P.
Namba
Gisteren ben ik naar Namba geweest. Namba is een enorm gebied midden in de stad, ik schat ongeveer de grootte van heel Nieuwegein. Er zitten voornamelijk winkels, hotels, clubs en karaoke, restaurantjes en kantoren. Het ligt op een afstand van 30 minuten met de trein. Voor 960 yen reis ik heen en weer. Je komt met de trein aan in Namba Station. Daar kan je naar verschillende winkelcentra lopen. Namba Parks, Namba Carnival, Namba City, Namba Walk en W.I.N. Elke winkelcentra is ongeveer net zo groot als Hoog Catherijne!
Ik ging op zoek naar het JR Station om mijn Shinkansen reis te reserveren. Maar nadat ik het eindelijk gevonden had, bleek ik eerst mijn JR Pass mee te moeten nemen voordat je kan reserveren... Dat was wel heel zuur. Eenmaal terug ging ik naar Shinsaibashi.
Shinsaibashi is een hele, hele lange overdekte straat met alleen maar winkels, restaurantjes en waren huizen. Parallel daarvan lopen ook allemaal winkel straten, die zich vooral concentreren op het nachtleven. Overdwars op Shinsaibashi liggen ook weer winkel straten. In het midden ligt Dotomburi, de meest bekende plek van Osaka. Dit is het allerdrukste, meest bezochte plek van de stad. Je krijgt dus een patroon van allemaal blokken winkels, waarin in het midden, als hoofdstraat, Shinsaibashi loopt. Hoe verder van Shinsaibashi, hoe meer hotels, appartementen en bedrijven je tegenkomt in de Osakaanse wolkenkrabbers.
Ik heb geprobeerd de hele Shinsaibashi uit te lopen, ik begon om 11 uur en om 1 uur was ik bij het einde. Het was erg vermoeiend! Maar wel interessant. Het was zo druk! Overal mensen, die vandaag vrij zijn, en dus gaan winkelen. Er was niks te zien van de krediet crisis. Ik heb eigenlijk vooral mensen en winkels gekeken. Een enkele winkel ging ik in, maar ze hebben weinig interessants, omdat ik hier tijdelijk verblijf. Alleen Loft (een warenhuis met alleen meer leuke, innovatieve spullen) was leuk en interessant (maar wel heel duur!).
Eenmaal terug bij het station, om 3 uur bij Namba station ben ik even Den-den-town ingegaan, een winkeldistrict met alleen maar electronica. Om 4 uur was ik weer terug en had ik het wel voor gezien. Ik had een ander winkel district, Amerika-mura nog niet gezien, maar ik was zo moe! Ik ging lekker naar huis. \\
Al die winkels lijken misschien super, onvoorstelbaar veel (en dat is het ook), maar ze moeten wel voorzien in een inwoners aantal van ongeveer 9 miljoen mensen die in Osaka prefecture wonen, Kyoto, Kobe en Nara niet meegerekend. En dat maakt Namba zo indrukwekkend.
Ik ging op zoek naar het JR Station om mijn Shinkansen reis te reserveren. Maar nadat ik het eindelijk gevonden had, bleek ik eerst mijn JR Pass mee te moeten nemen voordat je kan reserveren... Dat was wel heel zuur. Eenmaal terug ging ik naar Shinsaibashi.
Shinsaibashi is een hele, hele lange overdekte straat met alleen maar winkels, restaurantjes en waren huizen. Parallel daarvan lopen ook allemaal winkel straten, die zich vooral concentreren op het nachtleven. Overdwars op Shinsaibashi liggen ook weer winkel straten. In het midden ligt Dotomburi, de meest bekende plek van Osaka. Dit is het allerdrukste, meest bezochte plek van de stad. Je krijgt dus een patroon van allemaal blokken winkels, waarin in het midden, als hoofdstraat, Shinsaibashi loopt. Hoe verder van Shinsaibashi, hoe meer hotels, appartementen en bedrijven je tegenkomt in de Osakaanse wolkenkrabbers.
Ik heb geprobeerd de hele Shinsaibashi uit te lopen, ik begon om 11 uur en om 1 uur was ik bij het einde. Het was erg vermoeiend! Maar wel interessant. Het was zo druk! Overal mensen, die vandaag vrij zijn, en dus gaan winkelen. Er was niks te zien van de krediet crisis. Ik heb eigenlijk vooral mensen en winkels gekeken. Een enkele winkel ging ik in, maar ze hebben weinig interessants, omdat ik hier tijdelijk verblijf. Alleen Loft (een warenhuis met alleen meer leuke, innovatieve spullen) was leuk en interessant (maar wel heel duur!).
Eenmaal terug bij het station, om 3 uur bij Namba station ben ik even Den-den-town ingegaan, een winkeldistrict met alleen maar electronica. Om 4 uur was ik weer terug en had ik het wel voor gezien. Ik had een ander winkel district, Amerika-mura nog niet gezien, maar ik was zo moe! Ik ging lekker naar huis. \\
Al die winkels lijken misschien super, onvoorstelbaar veel (en dat is het ook), maar ze moeten wel voorzien in een inwoners aantal van ongeveer 9 miljoen mensen die in Osaka prefecture wonen, Kyoto, Kobe en Nara niet meegerekend. En dat maakt Namba zo indrukwekkend.
 |
| Namba |
zaterdag 18 juli 2009
Les 5
Eergisteren was de laatste les van de week. Ik begon die dag met les van Yusuda-san. Ze leek weer best nerveus, waarom weet ik niet. Ze is namelijk heel vriendelijk en geduldig. We hebben wat grammatica tijden doorgenomen. Het was heel leerzaam en gezellig. Het was haar laatste les, dat vond ik wel jammer. Gelukkig gingen we nog samen lunchen met haar zusje, van 27. Die haalde ons op met de auto, want het regende.
Het zusje van Yusada-san leek precies op haar oudere zus, alleen met lang haar. Ze was ook een beetje verlegen :P, maar ook heel vriendelijk. We reden een stukje verder naar een tentje die Udon (dikke noodelsoep) en Donburi (rijstkom met iets er op) serveerde. Het was heel knus, en meteen nadat we zaten, vroeg de serveerster wat we wilde eten. Ik had de menu kaart nog niet eens gelezen! Een minuut later kwam ze weer, maar we hadden nog niet besloten. Ze gaf wel alvast een glas koud water (dat doen ze overal in Japan, gratis!). Een minuut later kwam ze weer en bestelde ik Tendon (tempura donburi: rijst overgoten met geurige dashi (Japanse bouillon) en daarop garnalen, paprika, pompoen en nog een paar andere Japanse groenten in een knapperige gefrituurde tempura laagje in een grote rijstkom). Het was zo lekker!! Toen we klaar waren, maakte we nog een paar foto's en daarna gingen we terug...
Terug in het KAIFA kantoor kreeg ik les van Tokuno-san. Ze leerde me wat over uitgangen van werkwoorden. Daarna kreeg ik les van Haruki-san en een andere oudere vrouw die ik nog niet kende. Ze zag er een beetje raar uit. Erg slank en met kleren waarin alleen de jongeren in lopen. Maar ze was wel heel grappig. Ze had hele kleine pretoogjes, het was heel gezellig.
Thuis aten we Niguya (geloof ik). Japanse groeten en biefstuk in mengsel van soyasaus en suiker gaar gekookt, tot ze lettelijk uit elkaar vallen, het smaakte erg goed.
Het zusje van Yusada-san leek precies op haar oudere zus, alleen met lang haar. Ze was ook een beetje verlegen :P, maar ook heel vriendelijk. We reden een stukje verder naar een tentje die Udon (dikke noodelsoep) en Donburi (rijstkom met iets er op) serveerde. Het was heel knus, en meteen nadat we zaten, vroeg de serveerster wat we wilde eten. Ik had de menu kaart nog niet eens gelezen! Een minuut later kwam ze weer, maar we hadden nog niet besloten. Ze gaf wel alvast een glas koud water (dat doen ze overal in Japan, gratis!). Een minuut later kwam ze weer en bestelde ik Tendon (tempura donburi: rijst overgoten met geurige dashi (Japanse bouillon) en daarop garnalen, paprika, pompoen en nog een paar andere Japanse groenten in een knapperige gefrituurde tempura laagje in een grote rijstkom). Het was zo lekker!! Toen we klaar waren, maakte we nog een paar foto's en daarna gingen we terug...
Terug in het KAIFA kantoor kreeg ik les van Tokuno-san. Ze leerde me wat over uitgangen van werkwoorden. Daarna kreeg ik les van Haruki-san en een andere oudere vrouw die ik nog niet kende. Ze zag er een beetje raar uit. Erg slank en met kleren waarin alleen de jongeren in lopen. Maar ze was wel heel grappig. Ze had hele kleine pretoogjes, het was heel gezellig.
Thuis aten we Niguya (geloof ik). Japanse groeten en biefstuk in mengsel van soyasaus en suiker gaar gekookt, tot ze lettelijk uit elkaar vallen, het smaakte erg goed.
donderdag 16 juli 2009
Les 4
Vandaag heb ik een oud, maar zeer beroemd Japans gedicht geleerd. 'Ame ni mokezu, Kaze ni mokezu' van Mizawa Kenji. Eerst voorgelezen dan opgeschreven, om mijn extreem lage schrijf en lees niveau te stimuleren. Het was zo moeilijk! Maar ik deed m'n best en uiteindelijk ging het wel. Tijdens de lunch heb ik in Kaidzuka City Hall heerlijke raamen (soort noodle soep) gegeten. De mensen daar waren heel vriendelijk en waren erg geinteresserd in die 'gaijin (buitelander)'. Daarna had ik nog tijd over om naar de supermarkt te gaan en me te vergapen aan de enorme verschillen met de Albert Heijn, die sinds vandaag verbouwd is.
Het tweede deel heb weer wat uit het boek, Speak Japanese Book One, geleerd, maar dat eindigde weer in een gesprek over Nederland en Japan :P. Ik kreeg een manga en een boek, om te oefenen met lezen, dat nog helemaal niet goed gaat. Omdat er zoveel verschillende mensen zijn die mij elke keer iets leren, heb ik lang niet genoeg souveniers op terug te geven :S, daar moet ik nog een oplossing voor vinden... Het derde deel kreeg ik weer les van Yuuka-san. Zij zou haar dochter meenemen, maar die moest naar school. Ze heeft me weer wat Japanse cultuur bij geleerd over het baden, wat Japanners uitgebreid en lang doen. Verder hebben we wat gesprekken geoefend, en elke keer als ik iets wilde weten, heeft ze me dat uitgelegd. Heel handig.
Thuis heb ik Gooya Chanpuru gegeten. Een wokgerecht met Gooya (een hele, hele gezonde groente, uit Okinawa, smaakt een beetje bitter, maar wel heel fris), tofu, bacon, ei, wortel. Daarbij eet je Nimono (daikon, wortel en gefrituurde tofu gekookt in dashi (Japanse soep)). Lekker!
Het tweede deel heb weer wat uit het boek, Speak Japanese Book One, geleerd, maar dat eindigde weer in een gesprek over Nederland en Japan :P. Ik kreeg een manga en een boek, om te oefenen met lezen, dat nog helemaal niet goed gaat. Omdat er zoveel verschillende mensen zijn die mij elke keer iets leren, heb ik lang niet genoeg souveniers op terug te geven :S, daar moet ik nog een oplossing voor vinden... Het derde deel kreeg ik weer les van Yuuka-san. Zij zou haar dochter meenemen, maar die moest naar school. Ze heeft me weer wat Japanse cultuur bij geleerd over het baden, wat Japanners uitgebreid en lang doen. Verder hebben we wat gesprekken geoefend, en elke keer als ik iets wilde weten, heeft ze me dat uitgelegd. Heel handig.
Thuis heb ik Gooya Chanpuru gegeten. Een wokgerecht met Gooya (een hele, hele gezonde groente, uit Okinawa, smaakt een beetje bitter, maar wel heel fris), tofu, bacon, ei, wortel. Daarbij eet je Nimono (daikon, wortel en gefrituurde tofu gekookt in dashi (Japanse soep)). Lekker!
Okonomiyaki
Gisteren had ik eerst les van Tokuno-san. Ik heb toen werkwoorden geleerd en vervoegingen van werkwoorden. Daarna hebben we de Japanse kalender door genomen. Voor lunch had ik tempura bij Sumi-san. Het was niet zo heel lekker, de tempura was koud en niet zo knapperig meer. Verder had hij ook patat gemaakt, maar die was sloppy en ook al koud. Heel raar. Mja, ik heb alles beleefd opgegeten.
Na lunch had ik twee keer les van Yusada-san. Een hele jonge vrouw (tenminste, zo ziet ze er uit, maar ze was al 30 jaar). Trouwens, alle vrouwen hier zien er veel jonger uit dan dat ze zijn. Ze was best verlegen en wist niet goed wat ze moest zeggen. Nadat we elkaar hadden voorgesteld, en een gesprekje (bijna alle gesprekjes die ik heb met de ''leraren'' hier gaan over de mij, Nederland en de verschillen tussen Nederland en Japan), heb ik wat ingewikkelde grammatica geleerd. Daarna hebben we het weer over Nederland gehad, want ook Yusada-san was in Nederland geweest (zoals de meeste hier). Het was best gezellig.
Thuis heb ik samen met Karin-chan okonomiyaki gemaakt. Uitleg: je hebt een bakplaat, die zet je op tafel neer en dan leg je daar spek op en een mengsel van kool, Japanse groenten en okonomiyaki-mix (een soort pannekoeken mix met een lichte vis smaak). Als alles is gegaard, draai je het goed je om en bak je de andere kant. Dan leg je dat op je bord, en spreid je daar okonomiyaki saus op en strooi je poeder zeewier en geschaafde gedroogde gerookte tonijn over heen. Mmmm.
Na lunch had ik twee keer les van Yusada-san. Een hele jonge vrouw (tenminste, zo ziet ze er uit, maar ze was al 30 jaar). Trouwens, alle vrouwen hier zien er veel jonger uit dan dat ze zijn. Ze was best verlegen en wist niet goed wat ze moest zeggen. Nadat we elkaar hadden voorgesteld, en een gesprekje (bijna alle gesprekjes die ik heb met de ''leraren'' hier gaan over de mij, Nederland en de verschillen tussen Nederland en Japan), heb ik wat ingewikkelde grammatica geleerd. Daarna hebben we het weer over Nederland gehad, want ook Yusada-san was in Nederland geweest (zoals de meeste hier). Het was best gezellig.
Thuis heb ik samen met Karin-chan okonomiyaki gemaakt. Uitleg: je hebt een bakplaat, die zet je op tafel neer en dan leg je daar spek op en een mengsel van kool, Japanse groenten en okonomiyaki-mix (een soort pannekoeken mix met een lichte vis smaak). Als alles is gegaard, draai je het goed je om en bak je de andere kant. Dan leg je dat op je bord, en spreid je daar okonomiyaki saus op en strooi je poeder zeewier en geschaafde gedroogde gerookte tonijn over heen. Mmmm.
dinsdag 14 juli 2009
Les 2
Vandaag kreeg ik weer les van. Haruki-san. Ze was weer erg vriendelijk en welwillend. Ze had zelf een spelletje gemaakt. Een soort ik zie ik zie wat jij niet ziet, in het Japans. Het was best leuk. Tussen de middag ging ik naar Sumi-san. Een oude man die graag tennis en golft. Hij is heel geintereseert in het buitenland. Hij woont in een flat tegenover waar ik les heb. Daar ging ik soumen eten. Dat zijn koude dunne noodles die je in dressing doopt en dan opslurpt. Daarbij eet je shii-take, tamagoyaki (omelet), komkommer, kitsune (gefrituurde tofu) en ham bij. Ik heb het wel vaker op en het is heel lekker. Heel fris en voedzaam, zeker in de zomer.
Tijdens het tweede deel heb ik kennis gemaakt met Chitouso-san. Een hele oude man die Engels, Frans en Spaans spreekt! Hij heeft duidelijk interesse in Nederland en heeft mij de geschiedenis vertelt tussen Nederland en Japan. Dat koppelde hij aan een grammatica les. Verder hebben we wat gebabbelt over van alles en nog wat.
Het derde deel kreeg ik van Yuuka-san. Een middeljarige vrouw die heel precies en uitgebreid is. Ze had mijn YFU dossier helemaal door gelezen. Ze vroeg allemaal vragen (in het Japans natuurlijk) over mijn ervaringen in Japan en ze vertelde dat haar 18jarige dochter heel erg veel van manga (Japanse stripboeken) houdt. Volgende keer zal ik haar dochter ontmoeten. Omdat ze wist dat ik van koken hield (stond in het dossier), ging ze me wat uitleggen over de Japanse keuken van vroeger. Dat koppelde ze aan een oud volksverhaaltje De Konijn in de Maan. Dat moest ik voorlezen, in het Japans. Moeilijk! Mijn schrijf en lees niveau is het zelfde als een 6-jarige :S.
Thuis heb ik spaghetti gegeten, met viskuit en zeewier met een paar side-dishes. Heerlijk!
Tijdens het tweede deel heb ik kennis gemaakt met Chitouso-san. Een hele oude man die Engels, Frans en Spaans spreekt! Hij heeft duidelijk interesse in Nederland en heeft mij de geschiedenis vertelt tussen Nederland en Japan. Dat koppelde hij aan een grammatica les. Verder hebben we wat gebabbelt over van alles en nog wat.
Het derde deel kreeg ik van Yuuka-san. Een middeljarige vrouw die heel precies en uitgebreid is. Ze had mijn YFU dossier helemaal door gelezen. Ze vroeg allemaal vragen (in het Japans natuurlijk) over mijn ervaringen in Japan en ze vertelde dat haar 18jarige dochter heel erg veel van manga (Japanse stripboeken) houdt. Volgende keer zal ik haar dochter ontmoeten. Omdat ze wist dat ik van koken hield (stond in het dossier), ging ze me wat uitleggen over de Japanse keuken van vroeger. Dat koppelde ze aan een oud volksverhaaltje De Konijn in de Maan. Dat moest ik voorlezen, in het Japans. Moeilijk! Mijn schrijf en lees niveau is het zelfde als een 6-jarige :S.
Thuis heb ik spaghetti gegeten, met viskuit en zeewier met een paar side-dishes. Heerlijk!
maandag 13 juli 2009
Les 1
Vandaag had ik mn eerste les. Ik was weer vroeg op en pas om 9 uur vertrokken we. Kazuko-san en ik gingen met de fiets naar Kaizuka. Ik had dat deel nog nooit gezien. Het was heel warm en wind waaide heel hard. Zo hard ik mijn pet afwoei, zo pats op de weg. Een auto stopte zodat ik mijn pet kon pakken :P, behoorlijk genant. Eenmaal aangekomen (25 minuten) liet Kazuko mij de buurt zien, waar ik boodschappen kan doen en waar de restaurants zitten. In de City Hall of Kaizuka zit een restaurantje met heerlijk eten voor lage prijzen.
Eenmaal het gebouw van KAIZUKA ontmoette ik de vrijwilligers. Niet allemaal, maar een paar: Shigemoto-san (die gaf mij samen met Tokuno-san les in het eerste deel (10:00- 12:00) en nog een twee anderen. Shigemoto-sensei is een oude vrouw die inmiddels al zo'n 70 buitenlanders over de vloer heeft gehad. Tokuno-sensei is ook een oude vrouw die de financiele zaken regelt (denk ik). Aan het begin heb ik wat dingen uitgelegt over Nederland. Toen de les echt begon, hebben we de basis door genomen. Maar dat kende ik inmiddels al. Ookal is het wel fijn om alles uit een leerboek te leren, omdat als je in de praktijk de zinnen leert, je niet zeker bent of je wel het goede gebruikt. Nu kreeg ik dus meer zekerheid en duidelijkheid over wat je wanneer gebruikt. Het was best gezellig en interessant.
Lunch. Ik ging naar de City Hall of Kaizuka om daar Kitsune udon te eten. Noodle soep met hele dikke noodles en met gefrituurde tofu. Het smaakte weer zo lekker! Ik wist eerst niet hoe het werkte, het bestellen van eten, maar de eigenaar was heel behulpzaam en vond het zichtbaar leuk dat er een 'gaijin' (buitelander) in het restaurant was. Voor maar 2 euro had ik een volledige maaltijd. Ik had nog tijd over nadat ik klaar was en toen ben ik naar een supermarkt gegaan om te kijken wat ze verkopen.
Tijdens het tweede deel kreeg ik les van Haruki-san. Een jonge vrouw die heel geintereseert is in mij en ook heel vriendelijk en geduldig les geeft. Ze is heel zorgvuldig en leerde mij nog meer basis Japans. Het was al snel half 4 en toen ging ik naar huis. Ik was zo moe! Dat ik heb geslapen tot avond eten: Unagi donbori, Japanse paling. Het smaakte prima :). Morgen ga ik tijdens de lunch naar Sumi-san. Hij woont tegenover het gebouw waar ik les krijg. Wat dan te eten krijgen?
Eenmaal het gebouw van KAIZUKA ontmoette ik de vrijwilligers. Niet allemaal, maar een paar: Shigemoto-san (die gaf mij samen met Tokuno-san les in het eerste deel (10:00- 12:00) en nog een twee anderen. Shigemoto-sensei is een oude vrouw die inmiddels al zo'n 70 buitenlanders over de vloer heeft gehad. Tokuno-sensei is ook een oude vrouw die de financiele zaken regelt (denk ik). Aan het begin heb ik wat dingen uitgelegt over Nederland. Toen de les echt begon, hebben we de basis door genomen. Maar dat kende ik inmiddels al. Ookal is het wel fijn om alles uit een leerboek te leren, omdat als je in de praktijk de zinnen leert, je niet zeker bent of je wel het goede gebruikt. Nu kreeg ik dus meer zekerheid en duidelijkheid over wat je wanneer gebruikt. Het was best gezellig en interessant.
Lunch. Ik ging naar de City Hall of Kaizuka om daar Kitsune udon te eten. Noodle soep met hele dikke noodles en met gefrituurde tofu. Het smaakte weer zo lekker! Ik wist eerst niet hoe het werkte, het bestellen van eten, maar de eigenaar was heel behulpzaam en vond het zichtbaar leuk dat er een 'gaijin' (buitelander) in het restaurant was. Voor maar 2 euro had ik een volledige maaltijd. Ik had nog tijd over nadat ik klaar was en toen ben ik naar een supermarkt gegaan om te kijken wat ze verkopen.
Tijdens het tweede deel kreeg ik les van Haruki-san. Een jonge vrouw die heel geintereseert is in mij en ook heel vriendelijk en geduldig les geeft. Ze is heel zorgvuldig en leerde mij nog meer basis Japans. Het was al snel half 4 en toen ging ik naar huis. Ik was zo moe! Dat ik heb geslapen tot avond eten: Unagi donbori, Japanse paling. Het smaakte prima :). Morgen ga ik tijdens de lunch naar Sumi-san. Hij woont tegenover het gebouw waar ik les krijg. Wat dan te eten krijgen?
zondag 12 juli 2009
Takoyaki~!
Vandaag ben ik weer wezen plannen. Het is best ingewikkeld, omdat alle Engelse websites te weinig informatie geven, en de Japanse websites weer te veel informatie geven. Ik ga z.s.m naar JR Information Centre, om mijn reis te plannen. Anders kan ik misschien de shinkansen (de hele snelle treinen die door Japan rijden) niet meer in! Toen ik daar genoeg van had, ben ik gaan wezen winkelen. Eerst naar de Daiso (een winkel waar alles 100 yen kost (exl. BTW van 5%) dat is ongeveer 80 eurocent) daar heb ik een zonnebril gekocht en wat andere dingen. Het is zo verleidelijk om die hele winkel leeg te kopen, omdat ze daar alles hebben voor heel goedkoop (van voedsel tot tuinspullen en van schoenen tot keukenspullen).
Na de lunch ben ik gaan fietsen. Ja, weer op zo'n klein rotding door het chaotische Japan. Maar het is wel de beste manier op de buurt door te reizen. Ik ben naar Kumeda Lake gefietst, daar heb ik in de buurt foto's gemaakt. Het is er erg charming. Het was wel heel warm, maar met een dermatoloog als gastvader laat hij me niet zomaar verbranden :P.
Voor avondeten hebben we takoyaki gemaakt. Dat zijn een soort van hartige ronde balletjes van deeg met octopus stukjes erin. Je hebt een soort poffertjespan maar dan met halve rondjes en daarin doe je het deeg, dan stop je in elk rondje een stukje octopus. Daarna besprenkel je alles met fijn gesneden stukjes bosui, rode gember en nog een paar andere Japanse dingen. Vervolgens zorg je er voor dat je alles mooi rond krijgt. Het resultaat besprenkel je met speciale takoyaki saus en poeder zeewier en hele dunne fijne gerookte tonijnvlokken.
Het klinkt voor de gemiddelde Nederlander misschien niet echt aantrekkelijk, maar het smaakt heerlijk!
Morgen beginnen mijn Japanse lessen. Ik zal tot 31 juli elke dag van 10:00 tot 16:30 les hebben. Ik heb er zin in, ookal verwachten ze wel veel van me :S.
Foto's zijn te zien in het onderstaande album van de eerste week.
Na de lunch ben ik gaan fietsen. Ja, weer op zo'n klein rotding door het chaotische Japan. Maar het is wel de beste manier op de buurt door te reizen. Ik ben naar Kumeda Lake gefietst, daar heb ik in de buurt foto's gemaakt. Het is er erg charming. Het was wel heel warm, maar met een dermatoloog als gastvader laat hij me niet zomaar verbranden :P.
Voor avondeten hebben we takoyaki gemaakt. Dat zijn een soort van hartige ronde balletjes van deeg met octopus stukjes erin. Je hebt een soort poffertjespan maar dan met halve rondjes en daarin doe je het deeg, dan stop je in elk rondje een stukje octopus. Daarna besprenkel je alles met fijn gesneden stukjes bosui, rode gember en nog een paar andere Japanse dingen. Vervolgens zorg je er voor dat je alles mooi rond krijgt. Het resultaat besprenkel je met speciale takoyaki saus en poeder zeewier en hele dunne fijne gerookte tonijnvlokken.
Het klinkt voor de gemiddelde Nederlander misschien niet echt aantrekkelijk, maar het smaakt heerlijk!
Morgen beginnen mijn Japanse lessen. Ik zal tot 31 juli elke dag van 10:00 tot 16:30 les hebben. Ik heb er zin in, ookal verwachten ze wel veel van me :S.
Foto's zijn te zien in het onderstaande album van de eerste week.
 |
| Eerste week |
zaterdag 11 juli 2009
Tennisu
Gisteren, de 10de ging ik net als vorig jaar samen met mijn gastmoeder tennis spelen. Daar kwam ik weer oude bekenden tegen. Ik was verbaast dat ik de namen nog wist :P. Mii-chan, Sumi-san, Kawamura-san en Ato-san en nog een paar anderen waarvan ik de namen wel was vergeten :P. Net als vorig jaar bakte ik er helemaal niks van. Karin-chan was ook mee en die speelde fantastisch. Zo jaloers! Ik was nog zo moe van de jetlag,dat ik maar lekker in de zon bleef zitten. Ik was echt heel erg 'nemui' , slaperig. Toen we naar huis gingen, ging ik ook gelijk naar bed en heb ik geslapen tot diner en daarna ben ik weer in slaap gevallen :P, een heel kort dagje dus!
Vandaag was ik vroeg op en heb ik mijn reis naar Kyushu (Zuid-Japan), Tokyo en Hokkaido (het noordelijke eiland, met heel veel prachtige natuur) geprobeert te plannen. In Nederland heb ik een JR Pass gekocht voor twee weken. Daarmee kan ik relatief heel (echt heel heel) goedkoop door Japan reizen. Zes augustus begin in. Ik ga dan eerst naar Hiroshima met Karin-chan om bij de Genbaku Dome de atoombom te herdenken die 6 augustus 1945 viel. Dan ga ik naar Fukuoka (Kyushu), waar ik bij vrienden van Kazuko-san logeer. Dat doe ik van de 6de tot 11de. De 11de vertrek ik naar Tokyo en verblijf ik daar bij andere vrienden van Kazuko-san. De laatste twee dagen reis ik naar Hokkaido.
Die middag ben ik weer wezen tennissen met Kazuko-san en Hiroshi-san (gastvader). Het ging weer zo ernorm slecht. Dat was wel minder. Maar ik geef niet op! Toen we klaar waren gingen we in het park met z'n alle (de tennis club) barbequen. Het duurde even tot de BBQ klaar was, maar dan had je ook wat. Het wat heel lekker. Ze roosteren stukjes biefstuk, spek, kip, worstjes, groenten en zoete aardappelen en dopen dat in heerlijke dipsaus. Heerlijk! Alleen laten ze alles wel heel erg goed doorbakken. Desondanks bleef alles lekker mals en smaakvol ;). Het was heel gezellig en sommige gesprekken kon ik gelukkig mee praten. De meeste bleven echter onverstaanbaar. Nadat ik te vol zat, heb ik uitgerust. We bleven tot 6 uur barbequen. Het was heel relax.
Nu zit ik weer thuis mijn reis te plannen. Morgen ga ik winkelen en naar de JR Information Point, omdat ik echt totaal niks snap van die Japanse treinen (het zijn er zo veel, dat ik niet weet welke ik moet nemen).
Ayasumi nasai! (Welteruste)
Vandaag was ik vroeg op en heb ik mijn reis naar Kyushu (Zuid-Japan), Tokyo en Hokkaido (het noordelijke eiland, met heel veel prachtige natuur) geprobeert te plannen. In Nederland heb ik een JR Pass gekocht voor twee weken. Daarmee kan ik relatief heel (echt heel heel) goedkoop door Japan reizen. Zes augustus begin in. Ik ga dan eerst naar Hiroshima met Karin-chan om bij de Genbaku Dome de atoombom te herdenken die 6 augustus 1945 viel. Dan ga ik naar Fukuoka (Kyushu), waar ik bij vrienden van Kazuko-san logeer. Dat doe ik van de 6de tot 11de. De 11de vertrek ik naar Tokyo en verblijf ik daar bij andere vrienden van Kazuko-san. De laatste twee dagen reis ik naar Hokkaido.
Die middag ben ik weer wezen tennissen met Kazuko-san en Hiroshi-san (gastvader). Het ging weer zo ernorm slecht. Dat was wel minder. Maar ik geef niet op! Toen we klaar waren gingen we in het park met z'n alle (de tennis club) barbequen. Het duurde even tot de BBQ klaar was, maar dan had je ook wat. Het wat heel lekker. Ze roosteren stukjes biefstuk, spek, kip, worstjes, groenten en zoete aardappelen en dopen dat in heerlijke dipsaus. Heerlijk! Alleen laten ze alles wel heel erg goed doorbakken. Desondanks bleef alles lekker mals en smaakvol ;). Het was heel gezellig en sommige gesprekken kon ik gelukkig mee praten. De meeste bleven echter onverstaanbaar. Nadat ik te vol zat, heb ik uitgerust. We bleven tot 6 uur barbequen. Het was heel relax.
Nu zit ik weer thuis mijn reis te plannen. Morgen ga ik winkelen en naar de JR Information Point, omdat ik echt totaal niks snap van die Japanse treinen (het zijn er zo veel, dat ik niet weet welke ik moet nemen).
Ayasumi nasai! (Welteruste)
vrijdag 10 juli 2009
De vlucht en de eerste dag
Na een hele korte nacht stapte we thuis in de auto om naar Schiphol te rijden. Ik had via Cheaptickets mijn ticket gekocht en die werd daar omgezet tot een echte ticket. Het waren er twee. Eentje naar Frankfurt en eentje van Frankfurt naar Osaka.
Zoals verwacht ging er niks zoals geplant. Het eerste vliegtuig naar Frankfurt was geraakt door bliksem en moest eerst gerepareerd worden. Dat duurde wel even. Uiteindelijk konden we opstijgen. Inmiddels had ik door de uren vertraging zo'n honger dat ik zelf het extreem smerige broodje kaas heb opgegeten, dat we kregen in het vliegtuig.
Een uur turbulentie later kwamen we aan in Frankfurt. Daar was ik netjes op tijd voor mijn vlucht naar Osaka. Ik heb de hele reis naast een raamplaats gezeten en naast mij zat niemand. Ik keek of TV, luisterde muziek of probeerde te slapen, wat niet echt is gelukt.
Aangekomen in Osaka werd ik door mijn gastmoeder opgehaalt. Het was 9 uur lokale tijd. Kazuko-san was net als ik heel erg moe en adviseerde om maar gelijk naar bed te gaan. Maar Karin-chan, mijn gastzusje van 18 die een jaar op school heeft gezeten in Zwitserland wilde dat ik mee ging naar het centrum van de stad: Namba. Omdat ze net in Japan is aangekomen en haar vrienden veel te lang niet heeft gesproken, ging ze met lunchen. Ik ging mee, ookal was ik veel te moe eigenlijk.
Na een nostalgische reis in de trein kwamen we aan in het bruisende Namba. Waar ik toch weer werd overdonderd door de kleuren, mensen, geluiden, geuren en al die hoge gebouwen. We gingen lunchen in een (voor mij) hele luxe lounge. Super vet. We lagen op een enorme bank met allemaal kussens en dekens. Erg verleidelijk. Ik verstond natuurlijk geen woord van wat Karin-chan en haar vriendinnen aan het bespreken waren. Sommige gespreken over makkelijke dingen die ik wel versta kon ik gelukkig wel mee doen. De rest ging vast over school en wat ze wel allemaal niet gemist heeft. Na het heerlijke eten (Shyabu-shyabu udon) ging ik even lekker pitten. Na drie uur slapen afgewisseld met grapjes, gingen ze naar huis. Alleen Karin en ik bleven over. We gingen nog wat boodschapjes doen en dan z.s.m. terug. We waren allebei zo moe! Thuis nog even snel wat heerlijke curry rice gegeten en dan slapen!
Zoals verwacht ging er niks zoals geplant. Het eerste vliegtuig naar Frankfurt was geraakt door bliksem en moest eerst gerepareerd worden. Dat duurde wel even. Uiteindelijk konden we opstijgen. Inmiddels had ik door de uren vertraging zo'n honger dat ik zelf het extreem smerige broodje kaas heb opgegeten, dat we kregen in het vliegtuig.
Een uur turbulentie later kwamen we aan in Frankfurt. Daar was ik netjes op tijd voor mijn vlucht naar Osaka. Ik heb de hele reis naast een raamplaats gezeten en naast mij zat niemand. Ik keek of TV, luisterde muziek of probeerde te slapen, wat niet echt is gelukt.
Aangekomen in Osaka werd ik door mijn gastmoeder opgehaalt. Het was 9 uur lokale tijd. Kazuko-san was net als ik heel erg moe en adviseerde om maar gelijk naar bed te gaan. Maar Karin-chan, mijn gastzusje van 18 die een jaar op school heeft gezeten in Zwitserland wilde dat ik mee ging naar het centrum van de stad: Namba. Omdat ze net in Japan is aangekomen en haar vrienden veel te lang niet heeft gesproken, ging ze met lunchen. Ik ging mee, ookal was ik veel te moe eigenlijk.
Na een nostalgische reis in de trein kwamen we aan in het bruisende Namba. Waar ik toch weer werd overdonderd door de kleuren, mensen, geluiden, geuren en al die hoge gebouwen. We gingen lunchen in een (voor mij) hele luxe lounge. Super vet. We lagen op een enorme bank met allemaal kussens en dekens. Erg verleidelijk. Ik verstond natuurlijk geen woord van wat Karin-chan en haar vriendinnen aan het bespreken waren. Sommige gespreken over makkelijke dingen die ik wel versta kon ik gelukkig wel mee doen. De rest ging vast over school en wat ze wel allemaal niet gemist heeft. Na het heerlijke eten (Shyabu-shyabu udon) ging ik even lekker pitten. Na drie uur slapen afgewisseld met grapjes, gingen ze naar huis. Alleen Karin en ik bleven over. We gingen nog wat boodschapjes doen en dan z.s.m. terug. We waren allebei zo moe! Thuis nog even snel wat heerlijke curry rice gegeten en dan slapen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
