Koshien vierde gisteren haar 90ste verjaardag, hun 90ste Natsu no Koshien. En ik was er bij. Kazuko had kaarten geregeld en Sumi-san bracht ons er heen (Zoë en ik). Hij doet dat elk jaar met buitenlandse gasten die hij via via kent. Sumi-san is een 65-jarige man die erg geïnteresseerd is in het buitenland. Hij speekt aardig goed Engels (voor een Japanner) en is erg behulpzaam. Soms wat miscommunicatie, maar verder ging alles goed. Dus, 7:14 AM kwam hij en Zoë aan in Haruki. Met twee liter water, zonnebrand, eten en fotocamera in aanslag arriveerde we na 2 keer overstappen in Kobe. Ondertussen kennis gemaakt met Sumi-san, die ons gelijk de regels van baseball uitlegde. De openingsceremonie was helemaal uitverkocht. En wij waren er lekker bij.
Na een rugzak controle konden we het stadium in. Enorm! Zo groot! Niet te geloven. De brandende ochtendzon scheen fel door de wolken op het publiek. Het publiek leek wel een zee, al het gewapper van uchiwa (Japanse waaier) waren de golven die weerspiegelde in de zon. Wij hadden een plekje gevonden en al snel begon de opening ceremonie. Eerst speeches, toen schoolmeisjes die de 90 vlaggen droegen van de scholen die al die jaren hebben gewonnen (heel statig allemaal), en daarna kwamen de teams binnen marcheren, met hun school vlag voorop. Het is een enorme eer voor de spelers en de school, dus alles is heel netjes en geordend. Toen de ceremonie over was, begonnen de wedstrijden.
De eerste game was Hokkaido tegen Yamaguchi. Eerst was ik voor Hokkaido (omdat die zulke lekkere gerechten hebben en hun kleur ook oranje is), maar later voor Yamaguchi (ze speelde erg mooi). Het was heel spannend. Baseball is een hele leuke sport, had ik niet verwacht. Het was warm (38 graden) en de brandende zon maakte het alleen maar warmer. Ik had mijn twee liter water al op (het was half 2). Helaas verloor Yamaguchi met 8-6 van Hokkaido. Zoë was vuurrood geworden en ging in de schaduw zitten, er was geen plek voor ons drie in de koelte, dus Sumi-san en ik bleven in de zon. Wakayama versus Echime was niet heel spannend, Wakayama had een heel groot cheerleeder team, dat was wel vet. De game was wel leuk om te kijken, maar erg voorspelbaar. 3-0 voor Wakayama. Half 5 begon de derde game en daar hebben we maar een stukje van gekeken, omdat het Tottori tegen Chiba is. Chiba is heel goed en bekend, en Tottori niet. Intussen was ik helemaal rood verbrand en waren we alle drie moe en hongerig. Terug naar Osaka dus.
De bedoeling was om daar avond te eten en als het donker is het Neon van Dotomburi te bekijken. Aan gekomen op Namba liepen we eerst het warenhuis van Takayashima in. Zeven verdiepingen met in de bovenste twee hele mooie authentieke Japanse producten (alleen heel heel erg duur, 1 miljoen yen voor een thee kom, of 4 miljoen yen voor een kimonoband). Daarna gingen we door de straten van Namba lopen. Dus allemaal overdekte winkel straten, waar je bekogeld wordt door de reclame, neon, lampjes, kleuren, verkopers en mensen. Heerlijk. We aten Takoyaki (zoek maar op wikipedia, lekker!) van een takoyaki-tent dat heel beroemd is in Osaka voor de goede smaak. In de winter staat er een rij van 100-150 mensen, standaard. En het smaakte ook hemels. Daarna gingen we een winkel straat in waar allemaal kook spullen te koop waren, helaas waren de meeste winkels dicht, want ze verkopen hele leuke dingen. Vervolgens een boekenwinkel, en toen diner in een Osakaans beroemde Okonomiyaki restaurant (weer lang gewacht). Maar de resultaat was perfect. Het was inmiddels donker in Dotomburi, dus de neonlichten waren aan. Tussen de mensen massa door kwamen we aan op het mooiste plekje. Een heel gebouw in neon reclame, prachtige sfeer. Toen ik het fototoestel vol geschoten had, keerden we terug naar huis, van een hele toffe dag.
____
Link naar het album van Koshien:
