zondag 20 juli 2008

Speech

Eergisteren, vrijdag, was mijn laatste dag op een Japanse High School. De laatste keer met de trein naar Izumisano, de laatste keer in een uniform, de laatste keer op slippers in school, laatste keer 2nin3kumi (mijn klas) en laatste keer Japanse leraren. Aan de ene kant kan ik nu doen wat ik wil, maar aan de andere kant was het ook wel leuk... Maar ach, ik heb een beste week gehad.

In ieder geval, ik kwam op school, eerste uur zwemmen, ik mocht niet mee doen (YFU regels) en daarna Engels. Vervolgens begon de eind ceremonie. Eerst werd het hele klaslokaal op geveegd en toen alle tafels, stoelen, ramen en het bord verschoond. Daarna naar de enorme gymzaal waar 1000en Japanse scholieren van 16 a 17 jaar naar binnen liepen (slippers moesten uit). Vervolgens ging iedereen op de grond zitten, begonnen de speeches. En toen kwamen ik en de 2 Amerikaanse uitwisseling studenten aan de beurt. Ik had een speech voorbereid in het Japans, de andere hadden niks voorbereid. Maar omdat het Amerikaanse meisje zo enorm zenuwachtig was, werd ik ook opeens onrustig. Wat niet gek is want een half slapende zaal werd op eens wakker om te zien wat de gaijin (buitenlanders) te zeggen hebben. Een voetbal veld vol Japanse hoofden keken me loom aan en ik moest gaan spreken. Hoe het ging weet ik niet, het ging gewoon automatisch. Ik las wel voor, want uit het hoofd leren was veel te lastig. Een applaus en de ceremonie ging verder: speeches (saai!) en toen moesten de scholieren die iets hadden bereikt in sport op het podium komen. Ze kregen een soort diploma en een cadeau (een luxe handdoek met het logo van Sano High) voor hun prestatie.

Terug in de klas een beetje na praten... Ik had die ochtend de klompjes in de tafeltjes gedaan van de leerlingen waar ik het meest mee om ging, omdat ik niet veel klompjes sleutelhangers had, deed ik het een beetje stiekem. Voor de ceremonie waren ze er al achter gekomen en hebben we het geheim gehouden (anders zo lullig voor de anderen). Maar Junchan, die een zo'n handdoek had gekregen omdat hij zo goed in sport is, gaf mij opeens dat als cadeau. Ik verrast en heel blij. Een heel mooi aandenken. Later opeens begon mijn Homeroom teacher attentie te vragen. Ze vroeg of ik misschien een speech wou geven. Ik wist van niks. Dus ik naar voren, zeg wat over de afgelopen week, de leuke dingen die ik niet zal vergeten, bedanken en afscheid. Toen ik wilde zitten vertelde mijn sensei (leraar) dat ik nog even moest wachten. Ze overhandigde een cadeau, een T-shirt waar alle namen op werden geschreven en een Osaka Sano High tas. Ik was er heel erg blij mee. De dag streek voorbij.

___
Link met het album over mijn klas in Sano High: